Δεν εντυπωσίασε. Ήταν όμως καλύτερος, είχε περισσότερες ευκαιρίες και νίκησε δίκαια. Θα μπορούσε βέβαια η εικόνα του συνολικά να είναι καλύτερη, αν επαναλάμβανε και στο δεύτερο 45λεπτο την απόδοση του πρώτου. Η διαφορά μεταξύ των δύο ημιχρόνων ήταν εμφανέστατη. Θαρρείς και μετά το 2-1, με την ανατροπή δηλαδή της πρωτοπορίας των φιλοξενούμενων, τράβηξε το πόδι από το γκάζι, χαμήλωσε το ρυθμό του και έτσι η μηχανή δούλεψε στο ρελαντί, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή το εύθραυστο 2-1.
Η διαφορά επί του προκειμένου, δηλαδή του ενός ημιχρόνου από το άλλο, προξένησε ίσως κάποια απορία, γιατί οι γηπεδούχοι στις συνηθισμένες τους οβιδιακές μεταμορφώσεις, παρουσιάζονται πάντοτε καλύτεροι στην επανάληψη και όχι στο πρώτο ημίχρονο. Μικρή και ασήμαντη θα μου πείτε η επισήμανση, η οποία σε τελική ανάλυση όμως αφορά μονοδιάστατα τον κόουτς, που σίγουρα κάποια στιγμή θα τη συζητήσει με τους παίκτες του. Η ουσία είναι το τρίβαθμο και όλα τα άλλα, όποια κι αν είναι… «διευθετούνται» κατά κάποιο τρόπο, ώστε να μην επαναληφθούν. Στο χθεσινό παιχνίδι είχαμε ωστόσο την ίδια ψυχρολουσία όπως σε τόσα (και δεν είναι λίγα) παιχνίδια, να δέχεται η ομάδα γκολ, κόντρα στη ροή του αγώνα και σε στιγμές που πιέζει και μάλιστα ασφυκτικά, χάνοντας την μια ευκαιρία πίσω από την άλλη, τον αντίπαλο.
Το σοκ βέβαια ξεπεράστηκε γρήγορα με την ισοφάριση και την ταχύτατη ανατροπή. Το πρώτο γκολ ήταν χάρμα ιδέσθαι. Σκόραρε ο Σαμάτα ο οποίος «αδικήθηκε» από το οφσάιντ του VAR και στο δεύτερο επίσης εξαιρετικό γκολ που πέτυχε. Ουσιώδες και όπως πάντα θεαματικό και υπερπολύτιμο, το γκολ της νίκης από τον Ζίβκοβιτς, που το πέτυχε μάλιστα με το ανάποδο πόδι (δεξί). Από εκεί και πέρα είχαμε έναν «μονόλογο», με τους γηπεδούχους να προσπαθούν να διασπάσουν την πολυπληθέστατη αντίπαλη άμυνα και τους φιλοξενούμενους να επιχειρούν την ισοφάριση με αιφνιδιαστικές αντεπιθέσεις.
Ολόκληρο το β΄ ημίχρονο κύλησε σε αυτό το κουραστικό τέμπο, με τις αλλαγές του Ραζβάν να μην προσφέρουν ή να μην αφαιρούν απολύτως τίποτα. Δεν έλειψε το άγχος. Όμως η ανωτερότητα των γηπεδούχων σου έδινε την εντύπωση πως παρά τον χαμηλό ρυθμό και την έλλειψη κλασικών ευκαιριών, δεν θα κινδύνευαν και εύκολα θα διατηρούσαν το νικηφόρο αποτέλεσμα.
Σε ατομικό επίπεδο ο Κοτάρσκι δεν είχε δυσκολίες. Στο γκολ άλλοι φέρουν την ευθύνη. Ο Σάστρε σε άσχημη μέρα, ο Κετζιόρα σταθερός. Ιδιαίτερη μνεία για τον Μιχαηλίδη. Σταθείτε στην φάση του τραυματισμού του, που κέρδισε την μάχη στον αέρα από τον αντίπαλο του που ήταν απέναντι από τον Κοτάρσκι, αν ήταν άλλος στη θέση του (ξέρετε ποιος), τι θα είχε συμβεί. Γενικά και όχι στη συγκεκριμένη μόνο φάση, ο Μιχαηλίδης ήταν εξαιρετικός. Σε καλά επίπεδα κινήθηκε ο Σοάρες. Δεν ήταν στην μέρα τους οι δύο μεσαίοι. Με πολλά λάθη ο Μεϊτέ, ελαφρά καλύτερος ο Οζντόεφ. Ο Σαμάτα έδειξε και έπεισε ότι μπορεί να βοηθήσει.
Σκληρός μαχητής, με εξαιρετικό χειρισμό της μπάλας, σίγουρα και με τον χρόνο θα επιβεβαιώσει το βιογραφικό του. Έτρεξε πολύ ο πιτσιρικάς, δεν του βγήκαν όμως τα «μαγικά» του. Στα ρηχά ο Μουργκ και ως συνήθως σπουδαίος ο Ζίβκοβιτς. Όταν ένας διαιτητής δεν έχει το κουράγιο να βγάζει μια δεύτερη κίτρινη γιατί θα είναι κόκκινη, παύεις να του έχεις εμπιστοσύνη. Όπως επίσης, παύεις να έχεις εμπιστοσύνη και στον VARίστα. Έτσι ο κύριος Τσιάρας από την Καβάλα «παιδί» του Μάνταλου και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Διαμαντόπουλος στο VAR, βοήθησαν όσο μπορούσαν για να «σκαλώσει» ο ΠΑΟΚ. Τελικά δεν τα κατάφεραν.