Δεν διατηρώ καμία αμφιβολία για τη χρησιμότητα του VAR και γενικώς για την ένταξη της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο, κυρίως στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου όπου η καχυποψία και ο οπαδισμός κυριαρχούν έναντι της αντικειμενικής χρήσης. Αντιθέτως, οι ενδοιασμοί μου σχετίζονται με τους ανθρώπους που «επιλέγονται» να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία. Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση του Μίκαελ Ενινγκ περί θανάτου του ποδοσφαίρου, σε φάσεις όπως αυτή του Λίντσεϊ Ροζ. Ο χρόνος γύρισε πίσω 27 δευτερόλεπτα για να υποδειχθεί (ορθώς) οφ σάιντ ο εκτεθειμένος Ντάνι Λάρσον αλλά διάβολε, από εκείνο το βολέ του Κουέστα έως την υπέροχη συνεργασίας του Γάλλου με τον Φετφατζίδη, έχει γραφτεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Η (δική μου) αμφιβολία γίνεται εντονότερη γιατί παρόμοια χρήση του VAR δεν γίνεται παντού. Σε κάποιες περιπτώσεις οι αποφάσεις δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα του VAR, σε σημείο να ενισχύεται η άποψη περί εύνοιας των ισχυρών ή μάλλον, αυτών που δεν πρέπει να αδικηθούν για ευνόητους λόγους.
Πάμε στο παιχνίδι. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό της εικόνας του αγώνα αλλά της επιπολαιότητας που είχε ο Αρης στην τελική προσπάθεια. Θα μπορούσε να είχε «τελειώσει» την ιστορία από το πρώτο ημίχρονο μ’ ένα ευρύ σκορ, αλλά δεν το έκανε, ενώ ο Πανιώνιος εμφάνισε την εικόνα… χωριού. Η ποιότητα των Μπρούνο Γκάμα, Γιάννη Φετφατζίδη έκαναν τη διαφορά, ο Νικολά Ντιγκινί έδειξε ξεκάθαρα ότι του λείπει αγωνιστικός ρυθμός, ενώ ο Ντάνι Λάρσον χρειάζεται ένα βαρύ φορ δίπλα του για να βρει πεδία δράσης.
Οι απουσίες των Βέλεθ, Κόρχουτ στην αμυντική γραμμή έβγαλαν μάτι και φυσικά έκαναν εξαιρετικά ευάλωτο τον Αρη. Ο Αραμπούλι έφυγε δύο φορές στην πλάτη των Σόουζα, Δεληζήση, αλλά σύμμαχος του Άρη ήταν η έλλειψη ταχύτητας του Γεωργιανού συν το χαμηλό επίπεδο αποτελεσματικότητάς του. Επί της ουσίας, το ζητούμενο για τον Αρη ήταν η απλή νίκη και η διεύρυνση της διαφοράς. Το έπραξε κάνοντας καλό παιχνίδι, αλλά στον αγώνα της Πέμπτης για το Κύπελλο, οφείλει να είναι και αποτελεσματικός.