Ταπεινωτική ήττα, η οποία φέρνει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κόουτς, του οποίου η διαχείριση χαρακτηρίζεται από αυτοκαταστροφική έως ποδοσφαιρικά ακατανόητη. Τραγική εμφάνιση ιδιαίτερα στο β ημίχρονο, με την ομάδα αυτοπαγιδευμένη σε μια ανορθόδοξη τακτική, να αδυνατεί να εκμεταλλευτεί το αβαντάζ της αριθμητικής υπεροχής.
Μήνυμα στο παρεάκι το γκολ ενός παίκτη (Φερνάντες), που τον είχε συμφωνήσει ο Ιβάν και η μεταγραφή του χάλασε γιατί δεν ήθελαν να συνομιλήσουν με τον Μπέο, ο οποίος τους είχε ξεφωνίσει δημόσια, ότι ξοδεύουν τα εκατομμύρια ευρώ του Σαββίδη σε περίεργες μεταγραφές.
Θα μπορούσε κανείς να ψάξει να βρει κάποια στοιχεία από το προχθεσινό παιχνίδι, τα οποία θα έδιναν ένα άλλοθι στον έτσι κι αλλιώς γκαντέμη ΠΑΟΚ, για να δικαιολογήσει τον χθεσινό αγωνιστικό διασυρμό. Επί παραδείγματι ότι ήταν άτυχος γιατί η μπάλα βρήκε το δοκάρι στο σουτ του Σάστρε ή ότι χάθηκαν δυο, τρεις ευκαιρίες στο 90λεπτο. Όμως η γενική εικόνα της ομάδας του Λουτσέσκου (και ιδιαίτερα η δική του διαχείριση) δεν σου το επιτρέπουν, για αυτό που συνέβη χθες στο «Πανθεσσαλικό», το οποίο δεν διέφερε λόγω της βουβαμάρας που επικρατούσε, από ένα νεκροταφείο. Και αυτό που συνέβη μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένας ποδοσφαιρικός παραλογισμός.
Όχι γιατί μια ομάδα που έπαιζε με 10 παίκτες από το 6ο λεπτό κέρδισε τελικά 2-0 με δυόμιση στην κυριολεξία ευκαιρίες, αλλά γιατί ο αντίπαλος στον οποίο δόθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία της αριθμητικής υπεροχής, βρήκε τρόπο αυτό το αβαντάζ να το μετατρέψει με την ανορθόδοξη καθοδήγηση από τον πάγκο, σε ένα σχοινί που στη συνέχεια έγινε θηλιά την οποία τελικά έβαλε ο ίδιος στο λαιμό του. Ο Λουτσέσκου δυστυχώς υπέπεσε σε σωρεία σφαλμάτων.
Τα οποία στο σύνολο τους και με συμμετοχική ευθύνη συγκεκριμένων παικτών και επιλογών του, οδήγησαν στον αγωνιστικό όπως προαναφέραμε διασυρμό. Συγχρόνως και στην απώλεια του τελευταίου στόχου μιας καταραμένης θα λέγαμε χρονιάς. Ο μονοδιάστατος τρόπος διάσπασης του αμυντικού τείχους των αντιπάλων, με τις επιθέσεις να ξεκινούν και να εξελίσσονται σε πολύ αργούς ρυθμούς, κάτι που έδινε το δικαίωμα στους παίκτες της ΑΕΚ να προετοιμάζονται καλύτερα, ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του Αλμέιδα. Ο πανέξυπνος Αργεντίνος το πήρε χαμπάρι από νωρίς και την πρώτη εντολή που έδωσε είναι να μπει παίκτης – βεντούζα στον Τάισον, ο οποίος κινούσε όλα τα νήματα και είχε τον πιο γρήγορο ρυθμό στις επιθετικές του ενέργειες.
Ήταν σε κακή μέρα αρκετοί παίκτες. Το έβλεπε ο Ραζβάν, αλλά δεν τόλμησε αλλαγές από την αρχή ακόμη του δευτέρου ημιχρόνου. Ο Ντάντας επιβαλλόταν να περάσει άμεσα, ώστε στον άξονα να υπάρχει ένας παίκτης διεισδυτικός, γρήγορος και καλός πασέρ, όπως ο νεαρός Πορτογάλος. Δεν το έκανε ο Ραζβάν. Προτίμησε να παραμείνει στην ενδεκάδα ο Σβαμπ, αλλά και ο Αουγκούστο, παρά το γεγονός μάλιστα ότι και οι δύο είχαν κίτρινη κάρτα. Κατά την προσωπική μας άποψη αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστική. Από εκεί και πέρα ότι κινήσεις έγιναν, έμοιαζαν πολύ πρόχειρες και μέσα σε πανικό. Δυστυχώς η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε. Ήταν λοιπόν να γίνει κι αυτό το κακό, για να ολοκληρώσει τον κύκλο της μια χρονιά, που άφησε πίσω της πολύ πίκρα, πολλές απογοητεύσεις και μεγάλο και δικαιολογημένο θυμό.
Δεν ξέρουμε αν αυτό το προχθεσινό αγωνιστικό ρεζιλίκι και η απώλεια του τελευταίου στόχου με ιδανικές συνθήκες, αφυπνίσει τον «όλο οργανισμό» και ιδιαίτερα τον Ιβάν Σαββίδη. Και όταν λέμε να αφυπνίσει εννοούμε πολλά. Με κυρίαρχο αν θα συνεχιστεί η εμπιστοσύνη του ηγέτη σε κάποιους που έχουν αποδείξει ότι παραμένουν αδιόρθωτοι, αλλά και ανίκανοι. Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν θα απαιτήσει ο Ιβάν αυτή την φορά να καταλογιστούν ευθύνες, από όποιους νομίζει ότι δεν έκαναν καλά την δουλειά τους. Από τους διοικούντες που διαχειρίζονται την εκπροσώπηση του συλλόγου, από τον απίθανο και απίστευτο δημοσιοσχετίστα τεχνικό διευθυντή και από τον κόουτς.
Ο τελευταίος υπερεκτιμώντας τις ικανότητες του και προσπαθώντας να αποδείξει ότι είναι σε θέση τα βατράχια να τα κάνει πρίγκηπες και τους δεινόσαυρους αιλουροειδή, οδήγησε την ομάδα του στην απώλεια ενός στόχου, κάτω από ιδανικές συνθήκες. Τέλος, επαναλαμβάνουμε πως χθες ο ΠΑΟΚ στο «Πανθεσσαλικό» που έμοιαζε με νεκροταφείο, έθαψε τον τελευταίο στόχο του, αλλά και το γόητρο του.
ΥΓ: Αλήθεια τι έχουν να μας πουν κάποιοι οι οποίοι με νύχια και με δόντια επιχείρησαν και τελικά κατάφεραν να χαλάσουν μια έτοιμη μεταγραφή, όπως ήταν αυτή του Φερνάντες;. Όπως επίσης και κάποιοι άλλοι που ανεύθυνα και εμμονικά, όντας άμπαλοι, επιχείρησαν να παρουσιάσουν παίκτες μικρού διαμετρήματος και υποδεέστερης κλάσης, σαν πολύτιμους και ικανούς να ανταποκριθούν στις προσδοκίες ενός συλλόγου, που διεκδικεί υψηλούς στόχους.