Πολύ απλά και, όσο το δυνατόν, λακωνικά. Ορισμένα πράγματα δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Απλά τα καταγράφεις ως δεδομένα και αυτονόητα και ξέρεις ότι λες όλη την αλήθεια.
Ο Παναιτωλικός και η Σάμροκ Ρόβερς δεν είναι σοβαροί αντίπαλοι. Ο Ατρόμητος είναι σαφώς ανώτερος. Και στο Περιστέρι ο ΠΑΟΚ έδειξε σε ποια ακριβώς αγωνιστική κατάσταση βρίσκεται. Με τον χρόνο που κυλά “ανεβαίνουν” κάποιοι παίκτες, η ομάδα, όμως, συνολικά ακόμη ψάχνει να βρει τον εαυτό της.
Με τον Ατρόμητο δεν ήταν καλή μεσοεπιθετικά. Λίγες οι καλές επιθέσεις, λίγες οι ευκαιρίες, σαφές το πρόβλημα στον άξονα. Αρα, στάσιμη. Θετικό ότι αμυντικά πήγε πάλι αρκετά καλά. Ουσιαστικά ούτε σ’ αυτό το ματς δέχτηκε γκολ. Από ένα χέρι που ήταν-δεν ήταν πέναλτι, δεν μπορείς να πεις ότι έγινε ένα λάθος που στοίχισε, ή παρά λίγο να στοιχίσει.
Η διαιτησία ήταν κάκιστη. Και του τύπου που παρίστανε τον διαιτητή στο τερέν αλλά δεν ήξερε τι του γίνεται και του, υποτίθεται, έμπειρου, καταξιωμένου και διεθνή Σιδηρόπουλου, που αν σε ένα διεθνές ματς ακύρωνε ένα γκολ σαν το δεύτερο που πέτυχε ο ΠΑΟΚ με τον Ζίβκοβιτς, η ΟΥΕΦΑ θα τον έκοβε επί τόπου από τις λίστες της.
Δεν χαίρομαι που επιβεβαιώνομαι, αλλά, όπως βλέπετε, με τα πέναλτι γίνεται μύλος στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Τα προβλήματα είναι δύο. Το πρώτο, η ανικανότητα των Ελλήνων διαιτητών. Το δεύτερο, οι διαφορετικές αποφάσεις τους για πανομοιότυπες περιπτώσεις. Αλλιώς το βλέπει ο ένας το χέρι, αλλιώς το βλέπει ο άλλος. Αλλιώς “μετράει” ένα σπρώξιμο ο ένας, αλλιώς ο άλλος. Και όλοι μαζί διατηρούν μονίμως το κλίμα της καχυποψίας, αυτό για το οποίο οι ίδιοι κατηγορούν τους παράγοντες, τον Τύπο και... τα πουλιά που πετούν. Αδιόρθωτοι και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής διάθεσης. Το κυριότερο, χωρίς καμία δυνατότητα βελτίωσης.
Προφανώς για τη μετριότατη εμφάνιση του ΠΑΟΚ και την κάκιστη διατησία συμφωνούμε άπαντες. Προσωπικά, θα διαφωνήσω σε κάτι άλλο. Οτι η νίκη στο Περιστέρι ήρθε χάρη στο πνεύμα νικητή και το dna του πρωταθλητή. Η νίκη ήρθε γιατί, ενώ αρχικά οι συγκυρίες αδίκησαν τον ΠΑΟΚ με το πέναλτι που έφερε την ισοφάριση από το πουθενά, στη συνέχεια τον βοήθησαν στο φάουλ του Ντεσπόντοφ με το οποίο ο Καμαρά πέτυχε το νικητήριο γκολ. Στην καρδιά της άμυνας του Ατρόμητου, δεν βγαίνει ο τερματοφύλακας, δεν πηδάει κανένας αμυντικός και η μπάλα πάει στο κεφάλι του Καμαρά, που ούτε καν άλμα χρειάστηκε να κάνει για να σκοράρει. Αν βρισκόταν ένας του Ατρόμητου να αποκρούσει, κανείς δεν θα επαινούσε τώρα το πνεύμα του νικητή και το dna του πρωταθλητή. Ας είμαστε σοβαροί και ας έχουμε πάντα το γνώθι σαυτόν.
Είδατε τι έπαθαν (πάλι) στον Παναθηναϊκό. Ξιπάστηκαν με την πρόκριση σε βάρος της Λανς, δεν κατάλαβαν ότι σ’ εκείνο το παιχνίδι έπεσαν από την Ακρόπολη και βρήκαν ποροτοφόλι, πίστεψαν ότι έγιναν πάλι ομάδα σπουδαία και τρανή και τώρα κλαίνε που πέταξαν δύο βαθμούς μέσα στη Λεωφόρο με την Καλλιθέα. Αλλά και πάλι στάθηκαν, ως συνήθως, τυχεροί. Αφού απέφυγαν τη συντριβή χάρη στον Ντραγκόφσκι, άρπαξαν τον έναν βαθμό με ένα γκολ πάλι προς το φινάλε του αγώνα. Ακούς 24 τελικές η Καλλιθέα στη Λεωφόρο…
Ας ξέρουμε, λοιπόν, τι μας γίνεται, ας μην πετάμε στα σύννεφα, ας αναγνωρίζουμε τις αγωνιστικές αδυναμίες που από την αρχή της σεζόν έχει ο ΠΑΟΚ και, από κάποια στιγμή και μετά, σίγουρα θα δούμε όντως να παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο το πνεύμα του νικητή και το dna του πρωταθλητή. Για παράδειγμα, στην ισοφάριση με 3-3 από τη Μάλμε στην Τούμπα το πνεύμα σε όλο σχεδόν το δεύτερο ημίχρονο ήταν πνεύμα ερασιτεχνικής ομάδας που το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να διώχνει την μπάλα όπως-όπως φοβούμενη μη δεχτεί γκολ. Και στο φινάλε βρήκε τρόπο να το δεχτεί ακριβώς επειδή φοβόταν. Ξαφνικά, ας μην απογειωθούμε επειδή έγινε το 2-1, έτσι όπως έγινε, στο Περιστέρι. Σε κανέναν δεν αρέσουν και κανέναν δεν ωφελούν οι ανώμαλες προσγειώσεις.
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης