Το ποδόσφαιρο επιστρέφει στις ζωές μας. Κουτσό, στραβό, μισό …Επιστρέφει! Από τα ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα. Ποιος να πει όχι; Ποιος στραβός (δίχως ποδόσφαιρο… Στο σκοτάδι είναι η ζωή μας, βλέπετε) δε θέλει το φως του. Αλλά…
Ο αντιθετικός σύνδεσμος «αλλά» εκτός από το ρόδο – την επιστροφή του ποδοσφαίρου στη ζωή μας – δείχνει και τα αγκάθια του.
Εντάξει. Όλοι επιθυμούμε την επανεκκίνηση του Πρωταθλήματος. Δε χωρά κουβέντα. Ποιοί θα πάρουν όμως, την ευθύνη της επανεκκίνησης; Ποιοί θα κινήσουν τα νήματα της απόλυτης προστασίας της υγείας όσων εμπλακούν στην επανεκκίνηση; Και βέβαια των οικογενειών τους;
Ιδού… Οι απορίες!
Άνοιξαν τα μαγαζιά. Η ευθύνη της απόλυτης προστασίας της υγείας εργαζομένων και πελατών ανήκει στους μαγαζάτορες. Στο Πρωτάθλημα δεν θα υπάρχουν πελάτες μέσα στα …μαγαζιά. Θα υπάρχουν έξω. Πλανώνται πλάνην οικτράν, όσοι θεωρούν πως έξω από τα γήπεδα, όταν θα πέφτουν κορμιά μέσα στα ντέρμπι, θα είναι ερημιά! Δε θα είναι. Αντίθετα πολύς θα είναι ο κόσμος εκεί. Και θα βάλουν την Αστυνομία να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά; Λάθος. Μέγα λάθος.
Το προλαμβάνω κι ουχί το καταστέλλω είναι καλύτερο από το θεραπεύω!
Και με τους (πάσης φύσης) εργαζόμενους τι θα γίνει; Με τις οικογένειες τους; Ποιοι θα έχουν την ευθύνη γι’ αυτ0ύς; Οι ΠΑΕ; Η Σουπερλίγκα; Η Πολιτεία;
Παρακαλούμε να δώσει ο Θεός και να μη γίνει οτιδήποτε κακό. Προσευχόμαστε να πάνε όλα καλά. Δε αρκεί μήτε παράκληση μήτε η προσευχή μας. Αυτός ο αόρατος εχθρός που έχει κάνει τον βίο μας αβίωτο… Μας έχει ανατρέψει τη ζωή... Μας έχει χαλάσει την ησυχία… Είναι μη αντιμετωπίσιμος ακόμη!
Εν τούτοις παραβλέπουν το γεγονός. Και ζητούν άρον – άρον την επανεκκίνηση του Πρωταθλήματος. Είπαμε: Ποιος στραβός δε θέλει το φως του… Ναι, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε και ποιοί (εάν…) αναλαμβάνουν την ευθύνη! Το ζητούν μεν, από τη Σουπερλίγκα. Δεν αποφασίζουν αυτοί, δε…
Η Πολιτεία αποφασίζει. Όπως αποφάσισε κι άνοιξε τα σχολεία… τα Γυμνάσια, τα λύκεια τέλος πάντων. Δε θα τα χαλάσουμε στα επίπεδα ανοίγματος. Η Πολιτεία πήρε την ευθύνη. Αυτή επέβαλε και τα μέτρα της απόλυτης προστασίας της υγείας. Με επιτηρητές τους καθηγητές. Ήτοι, δικά της στελέχη. Στελέχη υπό τον έλεγχο της. Εξάλλου δεν παρίστανται στα μαθήματα όλοι υποχρεωτικά. Στα γήπεδα όμως, θα παρίστανται!
Ως εκ τούτου μπορούμε, να συμπεράνουμε πως και για το Πρωτάθλημα, η Πολιτεία αναλαμβάνει την ευθύνη; Αυτή επιβάλλει και τα μέτρα; Και πως τα επιβάλλει αφού οι κανονισμοί δεν είναι δικοί της; Πως τα εποπτεύει αφού τα στελέχη στους αγώνες δεν είναι δικά της; Για να καταλήξουμε: Μήπως η Πολιτεία ρισκάρει; Μήπως;
Αρνούμαστε πάντως, να δεχθούμε πως η Πολιτεία μάς γράφει όλους στα παλιά της τα παπούτσια. Το απορρίπτουμε και δη μετά βδελυγμίας. Δεν είναι δυνατόν η ίδια Πολιτεία η οποία έκανε τα αδύνατα, δυνατά και δεν έπεσε το καράβι στα βράχια (όπως έπεσε σε πολλές άλλες χώρες!)… Αυτή η οποία κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό, να ρισκάρει υπό την απειλή του παγκόσμιου χλευασμού. Τούτο δε, εάν κι εφ’ όσον κάτι δε πάει καλά. Και συμβεί το απευκταίο!
Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί ρισκάρει; Ήδη τα ήξεις αφίξεις με τους ερασιτέχνες αθλητές και τις ιατρικές βεβαιώσεις για να αθλούνται κατέληξαν σε μπάχαλο. Μήπως με αυτό – το μπάχαλο – σήμανε καμπανάκι; Μήπως η Πολιτεία οφείλει, να σκεφθεί πολύ προσεκτικά την ανάληψη της ευθύνης για την επανεκκίνηση του Πρωταθλήματος;
Ναι, δε λέμε. Προς γκρεμός και πίσω ρέμα είναι. Όποιος έχει τα γένια όμως, έχει και τα κτένια!