Σπουδαία από όλες τις απόψεις η νίκη επί του Ολυμπιακού. Μπράβο στον Λουτσέσκου, συγχαρητήρια σε όλους τους παίκτες. Ακόμη και σ' εκείνους που δεν έπαιξαν. Συνέβαλαν κι αυτοί όλη την εβδομάδα για να πάει η ομάδα έτοιμη στο ντέρμπι. Αλλά... ώπα. Ας μείνουμε σοβαροί, προσγειωμένοι, ρεαλιστές. Ας μην αρχίσουμε ξαφνικά μ' αυτή τη νίκη να πετάμε στα σύννεφα. Κι ας μην παρασυρθούμε από τους λίγους που δεν έχουν κανέναν λόγο να βλέπουν και να περιγράφουν την αλήθεια, αλλά έχουν πολλούς για να κρύβουν τα προβλήματα και να υμνολογούν με κάθε ευκαιρία σαν αυτή την προχθεσινή που προσφέρει ο θρίαμβος επί του Ολυμπιακού και της βάναυσης πρόκλησης από τον Λετονό ρέφερι και τον Πορτογάλο VARίστα.
Είναι πολύ πιθανό να χάσουμε εντελώς το μέτρο και την επίγνωση της αλήθειας με το άκριτο λιβάνισμα. Γιατί μέχρι και οι ανούσιες μεταβιβάσεις, εκείνες που οφείλονται περισσότερο σε αδυναμία στην ανάπτυξη και λιγότερο στην τακτική, αποθεώνονται τώρα από τους πρόθυμους υμνητές. 16 πάσες έκαναν, λένε, οι παίκτες του ΠΑΟΚ σε 45 δευτερόλεπτα, για να έρθει το νικητήριο γκολ από τον Νάρει. Λες και αν έβρισκαν τρόπο να βγάλουν τη φάση με τρεις-τέσσερις πάσες δεν θα το έκαναν. Τις 14 πάσες τις αλλάζουν μεταξύ τους παίκτες που δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, είτε γιατί τους πρεσάρουν οι αντίπαλοι, είτε γιατί δεν κινούνται οι συμπαίκτες τους. Κάτι που επαναλαμβανόταν συνεχώς σε όλο το ματς και, γενικά, σε όλα τα ματς έως σήμερα. Μόνο οι δύο τελευταίες πάσες είναι εκείνες που δημιουργούν το γκολ.
Η καταπλητική διαγώνια του Κουλιεράκη από τη γραμμή του κέντρου και η ασίστ του Λύρατζη στον Νάρει. Ο οποίος Νάρει θα μπορούσε να αστοχήσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι μία φορά κατάφερε ο ΠΑΟΚ να κάνει τόσο καλή επίθεση και μία φορά σκόραρε. Και, βέβαια, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, που έπαιζε ανοιχτά για να πάρει τη νίκη μέσα στην έδρα του. Οχι με έναν “μικρό” αντίπαλο, που είτε στο γήπεδό του, είτε στην Τούμπα, παίζει κλειστά, όπως έκαναν ο Παναιτωλικός, ο Ατρόμητος, ο ΟΦΗ, ο Λεβαδειακός, ακόμη όμως και ο Παναθηναικός. Πού ήταν, λοιπόν, σ' αυτούς όλους τους αγώνες η... στρατηγική πληθώρα των μεταβιβάσεων που θα έφερνε τις νίκες;
Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, τι αδυναμίες του ΠΑΟΚ μέσα στη μεγάλη χαρά που δίνει η ταπείνωση του Ολυμπιακού στο Καραισκάκη. Κι ας μην παύουμε ποτέ να ζητάμε από τον Λουτσέσκου και τους παίκτες να δουλεύουν για να τις ξεπεράσουν όσο μπορούν περισσότερο. Δεν ωφελεί να κρυφτούμε τώρα, εν μέσω πανηγυρικής ατμόσφαιρας, πίσω από το δάχτυλό μας, κάνοντας ότι δεν βλέπουμε πια τα οφθαλμοφανή. Εγιναν και στο Καραισκάκη σοβαρά ατομικά λάθη και πουλήθηκε” άδοξα η μπάλα πολλές φορές, απλά σ' αυτό το παιχνίδι η ομάδα δεν το πλήρωσε.
Η άτακτη οπισθοχώρηση πάλι έγινε, με αποτέλεσμα να έρθει η ισοφάριση. Αδυναμία στην ανάπτυξη και στη δημιουργία ευκαιριών πάλι υπήρχε, αλλά “μετρησαν” καταλυτικά αυτή τη φορά η... απίθανη κεφαλιά του Παπασταθόπουλου και το υποδειγματικό τρίγωνο Κουλιεράκη, Λύρατζη και Νάρει. Και, φυσικά, υπήρχαν πάλι παίκτες που υστέρησαν αγωνιστικά, πέρα από τη διάθεση που είχαν όλοι τους. Ο Αουγκούστο, για παράδειγμα, τι ακριβώς πρόσφερε; Και όχι μόνο ο Αουγκούστο...
Για τους πιτσιρικάδες, ούτε κουβέντα. Ο Ντάντας, ο Κουλιεράκης, ο Λύρατζης και, σιγά-σγιά, ο Τσαούσης, καθιερώνονται ως ένα μεγάλο κομμάτι του νέου πρότζεκτ. Από αυτά τα παιδιά κανείς δεν μπορεί να έχει παράπονο. Τα λάθη απειρίας που κάνουν είναι μέσα στο πρόγραμμα. Η εμπειρία δεν αποκτάται ξανφικά με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Μακάρι έως το τέλος της σεζόν να προστεθούν και άλλοι στον βασικό κορμό. Οχι απλά γιατί είναι νεαροί, αλλά γιατί θα αξίζουν να τους δοθεί η ευκαιρία να παλέψουν για την καθιέρωση.
ΥΓ. Ακόμη, να μην ξεχνάμε να ζητάμε απ' όλους τους παίκτες του ΠΑΟΚ να μας αποδείξουν ότι η περιβόητη αυτοπεποίθησή τους δεν είναι κάτι σαν τα φασολάκια που ψωνίζεις από τη λαική, άλλλοτε να βγαίνουν καλά και άλλοτε σκάρτα...