Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή
Χαμογελαστή, πεισματάρα και προσηλωμένη. Τρεις λέξεις που την χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Όσοι την ξέρουν λένε πως είναι ήρεμη δύναμη. Ο λόγος για τη Σωτηρία Ράπτη, η οποία είναι αθλήτρια στίβου σε άλμα εις μήκος και τριπλούν, είναι 20 ετών και κατάγεται από τα Ιωάννινα. Πλέον, ζει και γυμνάζεται στην Αθήνα καθώς παράλληλα με τον πρωταθλητισμό, σπουδάζει και στην Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Μίλησε στο Metrosport.gr στην πρώτη της μεγάλη συνέντευξη για όλους και για όλα. Θυμηθήκαμε τους αγώνες της χρονιάς που πέρασε, τις επιτυχίες των προηγούμενων ετών και τις διεθνείς διοργανώσεις που έχει συμμετάσχει. Γυρίσαμε πίσω στο παρελθόν για το πως ξεκίνησε στον στίβο, μίλησε για τη στήριξη της οικογένειάς της, την αθλητική οικογένεια από την οποία προέρχεται ενώ δεν μπόρεσε να απαντήσει στη δύσκολη ερώτηση, μήκος ή τριπλούν. Ανέσυρε την πιο δυνατή της στιγμή στον στίβο, μίλησε για τις εγκαταστάσεις στα Γιάννενα και στην Αθήνα, για τη σκυτάλη που συμμετείχε με τις αδερφές της, τον συνδυασμό σπουδών και πρωταθλητισμού ενώ μας αποκάλυψε και τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο της.
-Καλησπέρα Σωτηρία. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε λέγοντάς μου τους στόχους σου για τη σεζόν που ξεκίνησε.
«Φέτος δεν έχω αγώνα στόχο όπως τα προηγούμενα χρόνια, κάποιο Ευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο της κατηγορίας μου. Αν πηδήξω πολύ καλά ίσως προκύψει κάτι μεγαλύτερης κατηγορίας. Αλλά ο βασικός μου στόχος είναι να κάνω ατομικό ρεκόρ και στα δύο αγωνίσματα, να πάω καλά στο Πανελλήνιο και αν προκύψει και κάποια άλλη διοργάνωση. Κυρίως στον ανοιχτό στοχεύω, καθώς στον κλειστό δεν έχουμε πολλούς αγώνες».
-Το 2023 τι χρονιά ήταν για σένα; Εκανες ατομικό ρεκόρ στο μήκος (6.31) στο μίτινγκ της Πάτρας, είχες σταθερότητα κοντά στα 6 μέτρα ενώ και στο τριπλούν ήσουν σταθερά πάνω από τα 12.49 μέτρα.
«Αυτή η χρονιά δεν πήγε καθόλου καλά στο τριπλούν, έκανα πολλά τεχνικά λάθη που με άφησαν πίσω. Είχα πιάσει το όριο για το Ευρωπαϊκό Κ23. Στο μήκος πήγα πολύ καλύτερα, έκανα ατομικό ρεκόρ. Είχα μια ατυχία στο Ευρωπαϊκό στο μήκος που θα μπορούσα να είχα πάει πολύ καλύτερα, λόγω του νέου κανονισμού με το πάτημα. Ήταν μια δύσκολη χρονιά γιατί ήμουν πολύ πιεσμένη από τη Σχολή μου γιατί προσπαθώ να είμαι συνεπής με τις υποχρεώσεις μου και με κράτησε λίγο πίσω από τις επιδόσεις μου στον στίβο».
-Το Ευρωπαϊκό Κ23 στο Εσπο της Φινλανδίας τι γεύση σου άφησε; Τι δεν πήγε καλά και δεν πέρασες στον τελικό (5.90μ. 30η θέση και 12.49μ. και 28η θέση);
«Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή εκτός συνόρων για το μήκος, χάρηκα γι΄αυτό αλλά ακυρώθηκε ένα άλμα με το νέο κανονισμό. Πάτησα έγκυρα αλλά στην απογείωση αλλά με το νέο κανονισμό ακυρώθηκε από το λέιζερ, θα ήταν πολύ καλύτερο άλμα. Στο τριπλούν δεν μου βγήκε, δεν πήγε τίποτα καλά. Δεν ήμουν σε καλή μέρα».
-Στο Πανελλήνιο δεν συμμετείχες για να προετοιμαστείς καλύτερα για το Ευρωπαϊκό; Γιατί είχαν 5 μέρες διαφορά.
«Είχαμε τη δυνατότητα να μην κατέβουμε και να πάρουν οι σύλλογοί μας κάποιους πόντους σαν να έχουμε κατέβει, λόγω του Ευρωπαϊκού Κ23 στη Φινλανδία. Θα ήταν επίπονο αν κατέβαινα, γιατί στο Πανελλήνιο κάνω και τα δύο αγωνίσματα. Έχει προκριματικό και τελικά, οπότε μέσα σε δύο ημέρες, κάνω τέσσερις αγώνες. Οπότε προτίμησα να κρατήσω δυνάμεις για το Ευρωπαϊκό».
-Τι κράτησες από τους αγώνες που έχεις δώσει; Είσαι ευχαριστημένη περισσότερο με τις επιδόσεις σου στον ανοιχτό ή στον κλειστό στίβο;
«Είμαι ευχαριστημένη περισσότερο με τον ανοιχτό, κυρίως με το μίτινγκ στην Πάτρα που έκανα ατομικό ρεκόρ. Ήμουν πολύ χαλαρή και το διασκέδασα. Ετσι, βγήκε το αποτέλεσμα που ήθελα. Κράτησα και τα λάθη που έκανα όλη τη χρονιά και φέτος προσπαθώ να τα διορθώσω».
«Διπλή η ικανοποίηση στο Βελιγράδι, εξαιρετική διοργάνωση στο Ναϊρόμπι»
-Μήπως το 2022 ήταν καλύτερη χρονιά όταν κατάφερες να κάνεις ατομικό ρεκόρ σε μήκος και τριπλούν και στον ανοιχτό και στον κλειστό ενώ πήρες και την 8η θέση στο Κάλι.
«Το 2022 ήταν η καλύτερη χρονιά μου μέχρι στιγμής. Και στον κλειστό ήμουν καλά, πήδηξα ικανοποιητικά καλά και στα δύο αγωνίσματα. Μετά στον ανοιχτό έκανα ατομικό ρεκόρ στο τριπλούν, έπειτα πήγα καλά στο Κάλι με καλή επίδοση. Θα μπορούσα να είχα πηδήξει καλύτερα, αλλά είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη με τη θέση. Ήταν μια πολύ επιτυχημένη χρονιά για εμένα».
-Ο πρώτος στόχος ήταν ο τελικός στο Παγκόσμιο της Κολομβίας;
«Ναι. Στο αγώνισμά μου μπαίνει στον τελικό η 12άδα, ενώ η 8άδα κάνει άλλα τρία άλματα. Και πρώτη φορά μπήκα στην 8άδα και κατάφερα να κάνω τα άλλα τρία».
-Πως ήταν ο καιρός στο Κάλι και τι εμπειρίες αποκόμισες;
«Δεν ήταν κακός ο καιρός, είχε όμως πολλή υγρασία και κάποιες μέρες έβρεχε. Ευτυχώς όχι τις ημέρες που αγωνιζόμουν εγώ. Είναι και το υψόμετρο που πρέπει να το συνηθίσεις, είχαμε πάει μέρες πριν και δεν είχα πρόβλημα με τον καιρό. Ήταν μια διαφορετική εμπειρία, ήταν μακρινό ταξίδι και είχαμε και το τζετ λαγκ, πρώτη φορά το έζησα. Ήμασταν πολύ περιορισμένοι, είχαμε τη δυνατότητα να πάμε απέναντι από εκεί που μέναμε σε ένα εμπορικό και όσα βλέπαμε ήταν μέσω από ένα λεωφορείο στη διαδρομή για την προπόνηση. Θα θέλαμε να είχαμε μία μέρα ακόμη να δούμε τα μέρη, αλλά δεν γινόταν».
-Το χάλκινο μετάλλιο στο μήκος και το αργυρό στο τριπλούν στο Βαλκανικό Κλειστού στο Βελιγράδι ήταν τα πρώτα σου διεθνή μετάλλια; Τι σήμαιναν για σένα;
«Ενιωσα ότι οι κόποι μου ανταμείφθηκαν. Ήταν τα μετάλλια σημαντικά αλλά και οι επιδόσεις μου αξιόλογες. Οπότε η ικανοποίηση ήταν διπλή».
-Παλιότερα (2021) έχεις συμμετάσχει ξανά και σε Ευρωπαϊκό Κ20 (11η 12,68μ. (12,95μ. στον προκριματικό) και σε Παγκόσμιο Κ20 (10η 12,83μ. (12,93μ. στον προκριματικό), σε Εσθονία και Κένυα στο τριπλούν. Ήταν οι πρώτες μεγάλες διοργανώσεις για σένα; Τι θυμάσαι από αυτές;
«Ήμουν Τρίτη λυκείου σε εκείνες τις διοργανώσεις. Προερχόμουν από δύσκολη χρονιά, διάβαζα πολύ και είχα τα μαθήματα ως προτεραιότητα. Ήξερα όμως πως ήταν χρονιά για Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο, οπότε όλη τη χρονιά το μυαλό μου ήταν στο διάβασμα και στις προπονήσεις. Μόλις κατάφερα και έπιασα τα όρια και πήγα εκεί, ένιωσα πολύ ωραία. Ευχαριστήθηκα και τους δύο αγώνες».
-Πως ήταν η Κένυα και το Ναϊρόμπι στο Παγκόσμιο που συμμετείχες;
«Ήταν το πρώτο μου μακρινό ταξίδι. Ήταν δύσκολα γιατί δεν μπορούσαμε να βγούμε από το ξενοδοχείο καθόλου, ήταν επικίνδυνα. Υπήρχε αστυνομία πίσω και μπροστά από το λεωφορείο που μας πήγαινε στο γήπεδο. Τότε ήταν και περίοδος του κόβιντ και ήμασταν περιορισμένοι. Κάναμε συνεχώς τεστ, πριν και μετά τους αγώνες, αν βγαίναμε θετικοί θα μέναμε εκεί. Είχαμε και αυτό το άγχος πέρα από όλα τα άλλα. Αλλά παρόλα αυτά ήταν μια εξαιρετική διοργάνωση».
«Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε μήκος και τριπλούν»
-Πως ξεκίνησες τον στίβο και σε τι ηλικία;
«Όπως όλα τα παιδάκια που στο δημοτικό ξεκινάνε ένα άθλημα, εγώ ήθελα να ξεκινήσω ρυθμική. Δεν ξέρω τον λόγο. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με πηγαίνουν γιατί ήταν μακριά και με ρώτησαν αν θέλω να δοκιμάσω στίβο που ήταν κοντά στο σπίτι μας. Έτσι ξεκίνησα στίβο. Στην αρχή κάναμε όλα τα αγωνίσματα και σε όποιο είχαμε κλίση τότε συνεχίζαμε με αυτό. Εμένα μου άρεσε πιο πολύ το μήκος. Ήμουν η πρώτη από τα αδέρφια που ξεκίνησα στίβο στην Γ’ Δημοτικού, η μεγάλη μου αδερφή έπαιζε βόλεϊ τότε».
-Εχεις δοκιμάσει άλλα αθλήματα ή άλλο αγώνισμα στον στίβο;
«Δεν έχω δοκιμάσει άλλο άθλημα εκτός στίβου, μέσα στον στίβο έχω κάνει σχεδόν όλα τα αγωνίσματα όταν ήμουν μικρή μέχρι να δω τι μου αρέσει. Έχω κατέβει σε Πανελλήνιο σε 150μ και σε 80μ. μέχρι Κ16, γιατί δεν είχε τριπλούν τότε και ήθελα να κάνω και δεύτερο αγώνισμα πέρα από το μήκος. Δεν μου έφτανε το ένα (σ.σ. γέλια). Τριπλούν ξεκίνησα στο Λύκειο, γιατί τότε δεν υπήρχε σε μικρότερες ηλικίες λόγω επιβάρυνσης. Στους Ζωσιμάδες κάναμε προπόνηση, το ταρτάν παλιότερα δεν ήταν τόσο καλό. Πριν από ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το έφτιαξαν».
-Φέτος έτρεξες και στη σκυτάλη στα 4x100. Πως προέκυψε αυτό;
«Γενικά τρέχω στις σκυτάλες από μικρή, το έκανα για τον Σύλλογο, έχω τρέξει και σε Πανελλήνια. Φέτος θέλαμε να το κάνουμε με τις αδερφές μου επειδή είμαστε επιτέλους στην ίδια ηλικιακή κατηγορία και το καταφέραμε. Τρέξαμε και βγήκαμε δεύτερες. Η τέταρτη της σκυτάλης ήταν η Ελευθερία Νταβώνη. Η σκυτάλη είναι ωραία, ψάχνουμε αυτή τη συνεργασία που έχουμε εκεί και ανεξαρτήτως αποτελέσματος είμαστε ευχαριστημένοι».
-Τι προτιμάς, μήκος ή τριπλούν; Στον ανοιχτό ή στον κλειστό;
«Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση, δεν μπορώ να απαντήσω. Δεν μπορώ να διαλέξω κάποιο. Μου αρέσει περισσότερο ο ανοιχτός, εκεί κάνουμε καλύτερη προετοιμασία και μου αρέσει κιόλας που μπορείς να έχεις έναν ευνοϊκό άνεμο. Είσαι έξω, οι επιδόσεις που γίνονται καλύτερες στον ανοιχτό. Στον κλειστό δεν έχουμε και πολλούς αγώνες, οπότε δεν είναι στόχος».
-Που είναι πιο εύκολο να διακριθείς;
«Στο τριπλούν είναι λίγο πιο εύκολο να διακριθείς, θεωρείται πιο δύσκολο αγώνισμα και οι συμμετοχές δεν είναι τόσες πολλές όσες είναι στο μήκος. Άρα υπάρχει λιγότερος ανταγωνισμός».
«Όταν κάνω λάθη, πεισμώνω για να βελτιωθώ – Στο Έσπο το τριπλούν ήθελε όλο αλλαγή»
-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;
«Θα ξεκινήσω από την διάκριση που μου είπε ό,τι εδώ είμαστε. Στην κατηγορία Κ16 σε πανελλήνιο πρωτάθλημα είχα βγει πρώτη στο μήκος και είχα κάνει και την καλύτερη επίδοση μετά από 30 χρόνια. Ήταν η πρώτη σημαντική διάκριση για μένα και την έχω κρατήσει. Μετά θα πω την 8η θέση στο τριπλούν στο Κάλι, στο Παγκόσμιο Κ20».
-Κάποιες φορές δεν έρχονται οι διακρίσεις, γιατί ένας αγώνας δεν πηγαίνει όπως θα ήθελες. Όταν συμβαίνει αυτό πως το αντιμετωπίζεις;
«Η αλήθεια είναι πως οι μέρες που δεν έρχονται επιτυχίες και διακρίσεις είναι πάρα πολλές, ίσως και περισσότερες από τις μέρες που έχουμε επιτυχία σε κάποιον αγώνα. Πρέπει να κάτσω να σκεφτώ γιατί συμβαίνει, τι έχω κάνει λάθος, τι φταίει και να το πάρω αυτό ως δύναμη για να γίνω καλύτερη βελτιώνοντας τα λάθη μου. Μετά στον επόμενο αγώνα στόχος να τα πάω καλύτερα. Σίγουρα υπάρχει στεναχώρια και απογοήτευση, σε εμένα μετά γίνεται πείσμα για να βελτιώσω τα λάθη μου».
-Ποιον αγώνα δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Θα ήθελες να ξανακάνεις κάποιον αγώνα αν σου δινόταν η δυνατότητα και να αλλάξεις κάτι από αυτά που έκανες;
«Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα στο Πανελλήνιο Κ16 στην Καβάλα που είχα κάνει 150 μέτρα και μήκος και είχα πάει και στα δύο πάρα πολύ καλά, είχα βγει πρώτη και στα δύο. Είχα κάνει τέσσερις αγώνες εκείνη τη μέρα, ήμουν μικρή και έκανα και την καλύτερη επίδοση στο μήκος και δεν το είχα καταλάβει. Ο αγώνας που θα ήθελα να ξανακάνω είναι αυτός στο Ευρωπαϊκό του Εσπο, θα άλλαζα το να είμαι πιο προσεκτική στο μήκος για να κάνω καλύτερη επίδοση. Στο τριπλούν ήθελε όλο αλλαγή (σ.σ. γέλια), οπότε τι να πρωτοπώ».
-Αν και μόλις 20 ετών, έχεις ζήσει αρκετά πράγματα στον στίβο. Ποια είναι η πιο δυνατή σου στιγμή;
«Στην Κολομβία, στο Παγκόσμιο Κ20 του Κάλι. Ήμουν τραυματισμένη στον δικέφαλο, σταδιακά επανήλθα αλλά όχι στο 100%. Έκανα το τελευταίο μου άλμα στον προκριματικό και δεν ήξερα αν είχα περάσει, πήγα να στεναχωρηθώ αλλά μετά είδα ότι πέρασα και χάρηκα. Έγινε τόσο γρήγορη εναλλαγή στα συναισθήματα. Είχα δουλέψει πολύ γι’ αυτόν τον αγώνα και ανακουφίστηκα που προκρίθηκα στον τελικό. Σε αυτόν τον αγώνα είχα κλάψει από χαρά».
«Στην Αθήνα δεν έχουμε αίθουσα να προπονηθούμε τον χειμώνα»
-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στα Ιωάννινα. Πόσο δύσκολο ήταν να προπονηθείς σε μια επαρχιακή πόλη;
«Καθόλου δύσκολο, ήταν αρκετά εύκολο για μένα. Έμενα ακριβώς απέναντι από το γήπεδο (σ.σ. Ζωσιμάδες), μπορούσα να φύγω μετά την προπόνηση να πάω για μάθημα στο φροντιστήριο. Από εγκαταστάσεις είμαστε καλά στα Γιάννενα, γιατί έχουμε μια κλειστή αίθουσα για εμάς που κάνουμε αυτά τα αγωνίσματα είναι μια χαρά για τον χειμώνα και είναι σε καλή κατάσταση. Στην αρχή που το ταρτάν δεν ήταν τόσο καλό ήταν ένα μικρό πρόβλημα, αλλά ήμουν μικρή και δεν με πείραζε. Μετά που βελτιώθηκε το ταρτάν ήταν πολύ καλά και έξω να κάνουμε προπόνηση».
-Οι γονείς σε ώθησαν προς τον στίβο;
«Ο μπαμπάς μου είναι γυμναστής με ειδικότητα το ποδόσφαιρο, ήταν παλιός ποδοσφαιριστής. Η μαμά έχει κάνει στίβο, στα 200μ. αλλά δεν έκανε πρωταθλητισμό».
-Είναι δύσκολο για τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον στίβο σε περιοχές εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης;
«Δεν μου έχει τύχει να συζητήσω πως σε άλλη επαρχιακή πόλη δεν προωθείται, αλλά από άποψη εγκαταστάσεων έχω ακούσει ότι υπάρχουν προβλήματα».
-Πλέον προπονείσαι στην Αθήνα. Είναι καλύτερα τα πράγματα από τα Γιάννενα σε επίπεδο εγκαταστάσεων;
«Δεν είναι και καλύτερα από τα Γιάννενα. Εγώ προπονούμαι στον Αγιο Δημήτριο, φέτος έφτιαξαν το μισό ταρτάν και έκαναν διορθώσεις, τώρα είναι αρκετά καλά. Δεν έχουμε αίθουσα για τον χειμώνα και όταν χρειάζεται πάμε στον Άγιο Κοσμά. Αλλά θα κλείσει και στα Νότια Προάστια δεν έχουμε άλλο κλειστό. Το ΟΑΚΑ μας πέφτει λίγο μακριά, ενώ δεν είναι και οι καλύτερες συνθήκες εκεί».
-Τι σημαίνει για σένα η προπονήτριά σου, Δέσποινα Παπαβασιλάκη;
«Πάμε στον τρίτο χρόνο συνεργασίας, υπάρχει συνεννόηση, με βοηθάει πολύ στην προπόνηση. Τα βρίσκουμε και με τις ώρες για να καταφέρω να πηγαίνω και στη Σχολή μου. Είναι όλα καλά».
To όνειρο της μαμάς, οι αδερφές στον στίβο και τα Αναφιώτικα
-Τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά σου στο να ασχοληθείς με τον στίβο και πόσο σε στηρίζουν;
«Με στηρίζουν πάρα πολύ και μένα και όλα μου τα αδέρφια. Βλέπουν πως μας αρέσει πάρα πολύ και ασχολούμαστε καθημερινά με αυτό. Μας στηρίζουν σε όλες τις επιλογές που κάνουμε, έρχονται στους αγώνες για να μας δουν. Σε ό,τι χρειαστούμε είναι δίπλα μας».
-Εχεις δύο αδερφές που ασχολούνται με τον στίβο και έναν αδερφό μικρότερο ο οποίος ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Πες μου δύο λόγια για τα αδέρφια σου και πως διαχειρίζονται οι γονείς σας το γεγονός πως όλοι ασχολείστε με τον αθλητισμό;
«Οι δύο αδερφές μου μένουν στα Γιάννενα, η μικρή (σ.σ. Ζωή) δίνει φέτος Πανελλήνιες και η μεγάλη (σ.σ. Αναστασία) σπουδάζει στην πόλη μας. Ο μικρός αδερφός, ο Γρηγόρης, από φέτος κάνει στίβο. Το άφησε το ποδόσφαιρο αν και του άρεσε και ήταν καλός. Φέτος θέλησε να δοκιμάσει τριπλούν, τον έχουμε επηρεάσει αρκετά.
Οι γονείς μας έχουν συνηθίσει που όλοι ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, τους αρέσει κιόλας, η μαμά ειδικά είναι σαν να κάνουμε το όνειρό της. Τους αρέσει να βλέπουν αγώνα μας, όποιος και να αγωνίζεται και το βλέπουν σαν διασκέδαση».
-Τι στήριξη έχεις από τον σύλλογό σου, ΑΓΣ Ιωαννίνων;
«Είμαι πολύ δεμένη από τον σύλλογό μου γιατί είμαι πάρα πολλά χρόνια. Όταν υπάρχει μεγάλη επιτυχία τότε υπάρχει και οικονομική στήριξη. Δεν έχω δεδομένη οικονομική στήριξη κάθε μήνα, ψυχολογική υπάρχει συνεχώς».
-Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τις σπουδές με τον πρωταθλητισμό;
«Πίστευα πως θα ήταν πιο εύκολο από ότι είναι. Στη Σχολή μου είναι σχεδόν όλα τα μαθήματα υποχρεωτικά, δικαιούμαστε 1-2 απουσίες. Θέλω να είμαι συνεπής στη Σχολή και στις προπονήσεις, οπότε κάνω ό,τι μπορώ. Έχω κόψει τα υπόλοιπα, μόνο μία φορά την εβδομάδα πηγαίνω κάποια βόλτα. Την υπόλοιπη εβδομάδα είμαι προπόνηση και σχολή. Ο μπαμπάς δεν με ώθησε να πάω στη Γυμναστική Ακαδημία, εγώ τον είχα ως πρότυπο και εγώ το ήθελα να πάω στη συγκεκριμένη Σχολή».
-Πες μου τρεις λέξεις που σε χαρακτηρίζουν.
«Θα πω ήρεμη, αυτό μου έχουν πει πολλοί. Είμαι πολύ τακτική και προσηλωμένη σε ό,τι κάνω. Ήρεμη δύναμη μου λένε όλοι».
-Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
«Πηγαίνω βόλτα για περπάτημα, μου αρέσει το κέντρο της Αθήνας. Τα Αναφιώτικα μου αρέσουν πολύ, δεν θυμίζουν Αθήνα. Επίσης, μου αρέσουν οι ταινίες είτε στο σπίτι είτε στο σινεμά. Ή καμιά φορά να βγω έξω για φαγητό. Γενικά μου αρέσουν ξεκούραστα πράγματα».