Αυτό πάλι τι ήταν; Κάκιστος ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο, υπέροχος στο δεύτερο. Εκανε το 0-1, 4-1 και μετέτρεψε μια ταπεινωτική ήττα σε μεγάλο θρίαμβο. Ο Πάμπλο Γκαρσία το εξήγησε με μία πρόταση: “Κλέβαμε την μπάλα στο πρώτο ημίχρονο, αλλά δεν είχαμε ταχύτητα”. Εξ ου και δεν μπορούσε να αναπτυχθεί η ομάδα, μένοντας μπλοκαρισμένη στα πρεσαρίσματα της Αιντχόφεν. Οι δύο αλλαγές στην ανάπαυλα ήταν όλα τα λεφτά. Οι δύο πιο αργοί και με μηδενική προσφορά, ο Τσόλακ και ο Μπίσεσβαρ, έμειναν έξω και μπήκαν ο Τζιόλης και ο Σφιντέρσκι. Η ομάδα έγινε πιο γρήγορη, βοηθήθηκε ψυχολογικά από τη γρήγορη ισοφάριση και με ένα ασύλληπτο δεκαπεντάλεπτο έκανε το μαύρο άσπρο.
Μέγιστος πρωταγωνιστής ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς, μεγάλοι συμπρωταγωνιστές Τζιόλης και Σφιντέρσκι, με τη βοήθεια βέβαια του Σβαμπ, του Γιαννούλη και όλων των υπόλοιπων που παρασύρθηκαν μοιραία σε υψηλά στάνταρ απόδοσης. Ακόμη λοιπόν κι αν δεχτούμε ότι κάτι δεν “είδε” σωστά στην αρχή ο “Ινδιάνος”, πρέπει όλοι να παραδεχτούν ότι είχε μεγάλη συμμετοχή στην ανατροπή και στη θαυμάσια εικόνα του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο.
Ο Γκαρσία “γύρισε”τη διάταξη σε 4-3-3 και επέλεξε στα χαφ και στην επίθεση παίκτες που είναι ιιανοί χειριστές της μπάλας. Πίσω από τον Σβαμπ ο Αουγκούστο, μπροστά ο Ελ Καντουρί, πλάγια ο Μπίσεσβαρ και ο Ζίβκοβιτς. Και όμως. Ολοι βραχυκυκλώθηκαν από το πρέσινγκ ψηλά των παικτών της Αιντχόφεν, που έκοβαν εύκολα και εξασφάλιζαν περισσότερες επιθέσεις. Αμυντικά λειτουργούσε σωστά ο ΠΑΟΚ, γι αυτό και δεν κινδύνευε η εστία του, όμως όσο ο χρόνος κυλούσε στο πρώτο ημίχρονο τίποτε δεν έδειχνε ότι θα βρεθεί τρόπος να επιτευχθεί το γκολ. Και, πράγματι, όχι μόνο το γκολ δεν ήρθε, αλλά ούτε καν ευκαιρία δημιουργήθηκε. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Σβαμπ, με τον υπερβάλλοντα ζήλο που συχνά του κοστίζει την κίτρινη κάρτα, παραχώρησε το πέναλτι με το οποίο οι Ολλανδοί προγήθηκαν, βάζοντας τον ΠΑΟΚ με την πλάτη στον τοίχο.
Με την έναρξη, λοιπόν, του δεύτερου ημιχρόνου, ο Γκαρσία πέρασε τον Τζόλη αντί του Μπίσεσβαρ και τον Σφιντέρσκι αντί του Τσόλακ, ο οποίος πολύ φοβάμαι ότι θα μας υποχρεώσει να νοσταλγήσουμε τον Ακπομ ακόμη και στη χειρότερη μέρα του. Αμέσως ήρθε η ισοφάριση με το σουτ του Ζίβκοβιτς και την “τόσο όσο έπρεπε” παρέμβαση του Σβαμπ. Υστερα, έγινε η “ανάσταση”. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ πλήρωσαν τους αντιπάλους τους με το ίδιο νόμισμα. Με περισσότερη ενέργεια, πρέσαραν επίμονα ψηλά, κέρδισαν μπάλες, έχασαν μια διπλή ευκαιρία με Ελ Καντουρί και Τζιόλη και μετά τσάκισαν στην κυριολεξία την Αιντχόφεν. Σφιντέρσκι, Σβαμπ, Ζίβκοβιτς, φοβερή ντρίμπλα, ωραίο σουτ, 2-1. Μπάσιμο Τζιόλη, δυνατό συρτό σουτ, 3-1. Η απίθανη ανατροπή είχε γίνει σε 13 λεπτά. Και, λίγο αργότερα, έγινε ακόμη πιο εντυπωσιακή με το 4-1. Οταν ξαναπήρε ο Ζίβκοβιτς την μπάλα έξω από τη μεγάλη περιοχή, μετά το ωραίο άνοιγμα του Τζιόλη, όλοι ξέραμε τι θα δούμε. Το ήξεραν και οι Ολλανδοί. Πράγματι ο Σέρβος έβαλε... καρμπόν φέρνοντας με προσποίηση την μπάλα στο αριστερό του και από εκεί στα δίχτυα.
Ολα τα υπόλοιπα αποτέλεσαν απλή διαδικασία για να τελειώσει το ματς. Ο ΠΑΟΚ διαχειρίστηκε εύκολα ο ευρύ προβάδισμά του, δεν κινδύνευσε ποτέ και ήταν εκείνος που δημιούργησε προυποθέσεις για την επίτευξη και άλλων γκολ. Κι αν για ελάχιστα χιλιοστά δεν ήταν οφ σάιντ (αν ήταν) ο Τζιόλης, θα είχαμε το 5-1 και μια ακόμη δίκαιη επιβράβευση γι' αυτόν τον πιτσιρικά που ένας Θεός ξέρει πού θα φτάσει στην καριέρα του αν παραμείνει σοβαρός και δουλευταράς.
ΥΓ. Δεν είναι ώρα για υπερβολικό ενθουσιασμό, δεν είναι ώρα για βιαστικές κρίσεις, πάντως φαίνεται ότι με τον Πάμπλο Γκαρσία αρχίζουμε να βλέπουμε μια διαφορετική ομάδα.
Στέλιος Γρηγοριάδης