Το σχόλιο ενός διεθνούς βετεράνου διαιτητή, ο οποίος έγραψε τη δική του ιστορία στο χώρο, όντας ο πρώτος που τα έβαλε με το θεριό. Απέβαλλε παίκτες του Ολυμπιακού και οδηγήθηκε ύστερα από μήνυση των ερυθρολεύκων στα δικαστήρια του Πειραιά.
Κουραστικός, επίμονος, πιθανότατα και γραφικός, έρχομαι για μια ακόμη φορά να πάρω θέση και να αντιταχθώ σε ένα άθλιο σύστημα που έχει προ πολλών ετών διακορεύσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και συνεχίζει την εγκληματική του συμπεριφορά προκλητικά και ανεμπόδιστα.
Αυτοχαρακτηρίζομαι γραφικός, πέραν των όσων άλλων μου χρεώνουν τα λαμόγια της δημοσιογραφίας του λεκανοπεδίου και κάποιοι λίγοι εκπρόσωποι της Νουβέλ Βαγκ της αθλητικογραφίας της συμπρωτεύουσας, γιατί πολλές φορές νιώθω μεγάλη μοναξιά στο μέτωπο, απέναντι σε αυτό το τερατώδες μόρφωμα που έχει κακοφορμίσει το χώρο. Και όχι απλά μόνος αλλά και φαντασιόπληκτος για μερικούς των οποίων η στέρεη άποψη είναι ότι δεν υπάρχει σύστημα και ότι όλη η υπόθεση αποτελεί μια σύνθεση συμπλεγμάτων απέναντι στο αδηφάγο αθηνοκεντρικό χαλιφάτο.
Βέβαια όταν το μαχαίρι ακουμπήσει στο κόκαλο (όπως μετά την απόφαση - σκάνδαλο για τους «28»), όλοι αυτοί που μας χαρακτηρίζουν κομπλεξικούς εμάς που στεκόμαστε επί μονίμου βάσεως απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα, σε αυτό το σύστημα που δεν έχει αφήσει όρθιο τόποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μετρώντας τις σφοδρές αντιδράσεις της κοινής γνώμης, αναγκάζονται να ψελλίσουν μερικές απόψεις που απέχουν από αυτές που υποστηρίζουν σε ότι έχει σχέση με την ύπαρξη των παρασκηνίων και της επικράτησης της «σέχτας» του λιμανιού.
Είναι αλήθεια πως δεν ξέρω αν αισθάνονται αυτό που αισθάνεται σήμερα η κοινή γνώμη για όλα αυτά τα εκπληκτικά που συμβαίνουν γύρω μας. Ιδιαίτερα και πιο συγκεκριμένα για τις δικαστικές διερευνήσεις και αποφάσεις, με τις οποίες ενταφιάστηκαν δύο πολύ σημαντικές υποθέσεις.
Η μία από τις οποίες αφορά την περιβόητη δίκη των «28» και τη δράση της «εγκληματικής συμμορίας» η οποία σερνόταν χρόνια ολόκληρα σε σκοτεινές διαδικασίες και προβλέψιμες παραγραφές και η άλλη την απόπειρα λιντσαρίσματος του διαιτητή Τζήλου. Στην οποία εξαϋλώθηκαν ανακριτικά σημαντικά στοιχεία και εξαφανίστηκαν ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί.
Εμείς από την πλευρά μας νιώθουμε έτσι ακριβώς όπως νιώθει η κοινή γνώμη. Πάνω από όλα αισθανόμαστε οργή, δίπλα στην πικρή επιβεβαίωση των όσων πιστεύαμε ότι θα συμβεί και στις δύο αυτές περιπτώσεις. Κι αυτό γιατί χρόνια ολόκληρα ζούμε τη στυγνή καταδυνάστευση του χώρου, έχοντας επί μονίμου βάσεως απέναντι μας όρθιους, απειλητικούς κι επικίνδυνους τους εκπροσώπους του ιδίου συστήματος, το οποίο δρα ως κράτος εν κράτει. Τα απαλλακτικά βουλεύματα, οι ποινές – χάδια και οι προδιαγεγραμμένες παραγραφές μας βρίσκουν κάθετα διαφωνούντες, όσο και αν προσπαθούν μερικοί όλα αυτά τα σκοτεινά και μυστήρια να τα στηρίξουν με νομικίστικες ακροβασίες.
Δυστυχώς η ουσία είναι μία: Ότι η «κόπρος του Αυγεία» έμεινε ανέγγιχτη, η συμμορία «απέδρασε» και οι υποψήφιοι φονιάδες του άτυχου Θεσσαλού διαιτητή, εξαφανίστηκαν. Να ξέρουν όμως μερικοί ότι εκτός από τις όποιες δικαστικές αποφάσεις, υπάρχει και η λαϊκή ετυμηγορία, με ότι σημαίνει αυτό το τελευταίο.