Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή
Ο στίβος είναι ένα ολυμπιακό άθλημα και περιλαμβάνει πολλά αγωνίσματα. Ένα εξ αυτών είναι η αντοχή. Οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων προπονούνται στην αντοχή αλλά και στις ταχύτητες, για να καταφέρουν να πετύχουν στο αγώνισμά τους. Όπως όλα στον αθλητισμό, χρειάζεται θυσίες.
Η Καλλιόπη Σκαρπέτη, δρομέας μεγάλων αποστάσεων (5χλμ. και 10 χλμ.), μίλησε στο Metrosport.gr για την αγάπη της, τον στίβο. Περίπου δύο μήνες μετά το ασημένιο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 6 χλμ. ανώμαλου δρόμου, η Καλλιόπη μας άνοιξε την καρδιά της σε μια άκρως απολαυστική συνέντευξη. Μίλησε για το πως ξεκίνησε τον στίβο, το πως επέλεξε τις μεγάλες αποστάσεις, ξεχώρισε τις σημαντικότερες διακρίσεις της ενώ αποθέωσε τον προπονητή της, Σταύρο Καρρέ. Επίσης, αναφέρθηκε στη καθοριστική συμβολή της οικογένειάς της στο να παραμείνει στον πρωταθλητισμό αλλά και στις δυσκολίες να συνδυάσει τον στίβο με το Πανεπιστήμιο. Τέλος, σχολίασε τις υποδομές που υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά και την μικρή βοήθεια της Πολιτείας.
-Κατέκτησες το ασημένιο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 6 χλμ. ανώμαλου δρόμου πριν περίπου δύο μήνες. Είσαι ευχαριστημένη;
«Το είχα σαν στόχο στο πλαίσιο της προετοιμασίας μου, ήθελα να τρέξω ακόμη καλύτερα, δεν είμαι τελείως ικανοποιημένη. Στόχος μου είναι το Πανελλήνιο 10 χλμ. στη Λαμία, εκεί είναι το αγώνισμά μου, θέλω να τρέξω καλά, να κάνω ατομικό ρεκόρ. Και τα 5χλμ. στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Φέτος δεν έχουμε μεγάλη διοργάνωση, το Κ23 ευρωπαϊκό γίνεται κάθε δύο χρόνια. Στους Μεσογειακούς Αγώνες περνάνε οι δύο πρώτες από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα».
-Πως ξεκίνησες τον στίβο; Ποια ήταν η έμπνευσή σου;
«Ξεκίνησα τον στίβο στο γυμνάσιο, ξεκίνησα ερασιτεχνικά για να διασκεδάζω και να ξεφεύγω από το διάβασμα. Με παρότρυνε ένας φίλος μου που έκανε στίβο. Με είχε προσεγγίσει η προπονήτρια μου στη Ρόδο και με έστειλε τώρα στον κ. Καρρέ. Εκείνη με κατέβασε στους αγώνες, από εκεί παθιάστηκα και ήθελα να το πάρω πιο σοβαρά. Επιασα τα όρια για τις μικρές κατηγορίες, είχα κερδίσει και το χρυσό στις παγκορασίδες».
-Πως αποφάσισες να γίνεις δρομέας μεγάλων αποστάσεων;
«Όταν ξεκίνησα έκανα όλα τα αγωνίσματα, μήκος, ταχύτητες, αντοχή. Η προπονήτριά μου είδε ότι είχα κλίση στην μεγαλύτερη απόσταση, τότε ήταν 1000μ. και με προπόνησε γι΄αυτό το αγώνισμα. Κάναμε ένα τεστ, έπιασα το όριο για το πανελλήνιο και πήγα και έτρεξα. Στο Λύκειο πήγα στα 3 χλμ. αλλά στις πανελλήνιες σταμάτησα το τρέξιμο για να διαβάσω. Επιασα την σχολή μου που ήθελα, σπουδάζω Ψυχολογία στο Πάντειο, και μετά με τον προπονητή μου αποφασίσαμε να πάμε στα 10 χλμ. Στο πρώτο έτος έκανα πιο χαλαρά, στο δεύτερο έτος μπήκαμε πιο δυνατά».
-Τι προτιμάς; Τρέξιμο στην άσφαλτο ή στο ταρτάν;
«Ολοι οι σοβαροί μου αγώνες είναι σε ταρτάν, σε άσφαλτο έχω τρέξει σε κάποιους αγώνες για να προετοιμαστώ. Θέλω να βελτιώσω το ατομικό ρεκόρ μου στα 5 χλμ και στα 10 χλμ. και στη συνέχεια θέλω να πάω στον Ημιμαραθώνιο 21 χλμ».
-Θέλεις να μου πεις μερικές από τις σημαντικότερες διακρίσεις σου;
«Το μίτινγκ στίβου στην Ολλανδία, όχι από άποψη θέσης (6η) αλλά από άποψη χρόνου. Εκανα 35.43 και το όριο ήταν 36.00. Αυτή είναι η κούρσα που έχει μείνει, η αγαπημένη μου. Και η συμμετοχή μου στο Ευρωπαϊκό Κ23 στο Ταλίν ήταν πολύ σημαντική. Πέρυσι είχα κερδίσει στο Πανελλήνιο Ανώμαλου Δρόμου, φέτος βγήκα δεύτερη».
-Πως ένιωσες όταν συμμετείχες για πρώτη φορά με την Εθνική ομάδα;
«Είχα συμμετάσχει και στη Γυμνασιάδα (8η θέση), στην Τραπεζούντα, ήταν παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα στα 3 χλμ. όταν ήμουν λύκειο. Ο πρώτος από το σχολικό πήγε στο Πανελλήνιο και στη συνέχεια στο Παγκόσμιο. Είχα ένα παραπάνω άγχος, οι απαιτήσεις ήταν περισσότερες, αλλά είναι και τιμή και περηφάνεια να αγωνίζεσαι για την Ελλάδα».
-Ηταν το Ευρωπαϊκό Κ23 στο Ταλίν η καλύτερη θέση (25η) που πήρες;
«Ουσιαστικά ναι γιατί δεν έχω ξανατρέξει σε τόσο μεγάλη διοργάνωση. Ηταν και η προσπάθεια που είχα κάνει για να πιάσει το όριο και να αγωνιστώ στο Ταλίν. Σκέψου πως εκεί έτρεξα 37 λεπτά ενώ έπιασα το όριο με 35.43. Δεν έκανα καλή εμφάνιση, μόνο που πήγα ήμουν ευχαριστημένη, αλλά και ελαφρώς απογοητευμένη (σ.σ. γέλια). Μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, αλλά όλα είναι εμπειρίες. Ημουν πολύ αγχωμένη και δεν το ευχαριστήθηκα. Ενώ όταν πήγα για να πιάσω το όριο στην Ολλανδία (σ.σ. στο μίτινκγ στίβου), μπήκα με περισσότερο τσαμπουκά και δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να μην πιάσω το όριο».
«Κορυφαίος ο προπονητής μου, με σωστό προγραμματισμό συνδυάζεις Πανεπιστήμιο και πρωταθλητισμό»
-Τι σημαίνει ο προπονητής σου, Σταύρος Καρρές;
«O προπονητής μου είναι κορυφαίος, είναι το Α και το Ω για μένα. Με έχει στηρίξει ψυχολογικά και προπονητικά τον θεωρώ από τους κορυφαίους στην Ελλάδα. Εχουμε καλό γκρουπ αντοχής και βοηθάμε ο ένας τον άλλον, είναι καλός άνθρωπος και κρατάει τις ισορροπίες στο γκρουπ. Τον εκτιμώ πάρα πολύ».
-Πόσες ώρες την ημέρα προπονείσαι;
«3-4 φορές την εβδομάδα κάνω διπλές προπονήσεις, στις πρωινές είναι πιο χαλαρή η προπόνηση για περίπου μία-μιάμιση ώρα, το απόγευμα είναι μιάμιση με δύο ώρες. Προπονούμαστε και στην αντοχή αλλά και την ταχύτητα».
-Προετοιμασία που προτιμάς να κάνεις;
«Ολες τις προπονήσεις μας τις κάνουμε στον Πανελλήνιο, τις Κυριακές που έχουμε το long run κάνουμε εκτός γηπέδου, τα 20 χλμ. στον Εθνικό Κήπο. Ακόμη δεν έχω κάνει προετοιμασία στο εξωτερικό. Βοηθάει πολύ να πηγαίνεις προετοιμασία, στο κλίμα του γκρουπ».
-Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις το Πανεπιστήμιο με τον πρωταθλητισμό;
«Στο πρώτο έτος που ήταν πολύ καινούριο για μένα, είχα πανικοβληθεί γιατί η σχολή που είμαι θέλει πολύ διάβασμα. Νόμιζα πως αφήνω κάτι πίσω, αλλά τα κατάφερα και είμαι εδώ. Πλέον πιστεύω πως με σωστό προγραμματισμό μπορείς να τα κάνεις και τα δύο».
«Μόνο η οικογένειά μου με στηρίζει, δεν θα ξεχάσω το μίτινγκ στίβου στην Ολλανδία»
-Εχεις καταφέρει μέσω του αθλητισμού να ταξιδέψεις. Ποιο ταξίδι ξεχωρίζεις ανεξαρτήτως έκβασης του αγώνα;
«Νομίζω στο Λάιντεν της Ολλανδίας, μου φάνηκε ωραίο μέρος αν και δεν πρόλαβα πολύ να το δω. Είναι ένα μικρό μέρος, σίγουρα έπαιξε ρόλο η ψυχολογία μου στο γεγονός ότι μου άρεσε γιατί εκεί έκανα ένα πολύ καλό αγώνα».
-Ποιος είναι ο αγώνας που δεν θα ξεχάσεις ποτέ και σε ποιον θα ήθελες να ξανατρέξεις;
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μίτινγκ της Ολλανδίας (σ.σ. Λάιντεν) και θα ήθελα να ξανατρέξω στο Ευρωπαϊκό στο Ταλίν».
-Πόσο σημαντική είναι η βοήθεια της οικογένειάς σου για να τα καταφέρεις;
«Ουσιαστικά είναι εκείνη που με στηρίζει, όπως και ο προπονητής μου. Δεν έχω κάποιον χορηγό, είναι πολύ σημαντική η στήριξη της οικογένειας μου».
-Υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές στην Ελλάδα για να προπονείσαι σωστά;
«Δεν υπάρχουν αλλά εγώ δεν το έχω ζήσει ιδιαίτερα. Είμαι στον Πανελλήνιο, έχουμε το γήπεδο να προπονούμαστε, θα μπορούσε να είναι καλύτερα. Υπάρχουν και χειρότερες εγκαταστάσεις από τις δικές μας».
-Θεωρείς πως η Πολιτεία βοηθάς τους αθλητές στίβου;
«Επειδή δεν έχω συχνή επαφή με την Ομοσπονδία λόγω του ότι δεν είμαι σε τόσο υψηλό επίπεδο δεν το γνωρίζω. Φέτος υπάρχει μια πρόοδος, γίνονται πράγματα».
-Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό στον στίβο;
«Τα αγαθά κόπoις κτώνται. Αν το θέλεις πραγματικά και σου αρέσει πολύ, με σκληρή δουλειά μπορείς να τα καταφέρεις. Αυτό θα του έλεγα. Αν το θέλεις μπορείς να τα καταφέρεις. Θα του έλεγα να επιμένει, αλλά θα του εξηγούσα πως θέλει θυσίες».