Ο Αρης επικράτησε του Ολυμπιακού και στον περσινό αγώνα της κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος (πριν από επτά μήνες), τούτη τη φορά όμως η υπεροχή του ήταν τόσο εμφατική σε σημείο να μην δικαιολογεί το τελικό αποτέλεσμα.
Γιατί το δεύτερο ημίχρονο εξελίχθηκε σε ανελέητο σφυροκόπημα και η αλήθεια είναι ότι η ανατροπή άργησε να έρθει. Γιατί επίσης ο Αρης του δεύτερου μέρους δεν είχε καμία σχέση με τη δυσλειτουργική ομάδα του πρώτου η οποία δυσκολεύτηκε να παράξει ποδόσφαιρο, πολλώ δε μάλλον να δημιουργήσει στο χορτάρι.
Τούτη τη φορά όμως είχε κατεύθυνση αλλά και εξήγηση γιατί τα λόγια του Αλαν Πάρντιου μετά το παιχνίδι πράγματι αποτύπωσαν την αλήθεια του παιχνιδιού. Τις ελάχιστες συνεργασίες μεταξύ των παικτών στην πτέρυγα στο πρώτο μέρος που βγήκαν όμως στο δεύτερο και μετέτρεψαν την ομάδα σε εξόχως λειτουργική και δημιουργική απέναντι σε μια αμυντική τετράδα (του Ολυμπιακού) η οποία τα έχασε όταν ένιωσε πίεση. Ο Άρης είχε κατεύθυνση γιατί ο Πάρντιου (σε συνεργασία με τον Τόλη Τερζή) δεν ακούμπησε στα… ποδοσφαιρικά ταμπού αλλά άλλαξε τον Αντρε Γκρέι τον οποίον είχαν «καταπιεί» οι δύο στόπερ του Ολυμπιακού ρίχνοντας στο παιχνίδι το «μαϊμούνι» τον Λούις Πάλμα προσθέτοντας ταχύτητα απέναντι σε δύο «βαρύτατους» κεντρικούς αμυντικούς. Και τους έκανε τη ζωή ακόμη δυσκολότερη με την απόφαση εναλλαγής ρόλων στο γήπεδο με τον Ντάνιελ Μαντσίνι.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο μετουσιώθηκε το καταπληκτικό παιχνίδι των δύο παικτών στον άξονα (Μάνου Γκαρθία και Μπριάν Νταμπό) γιατί ο Αρης απέκτησε πολλαπλούς τρόπους έκφρασης στην επίθεση «δείχνοντας» έτσι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε η αμυντική τετράδα του Ολυμπιακού.
Κι έτσι αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη γιατί ο Αρης του δεύτερου ημιχρόνου θα μπορούσε να είχε πετύχει πιο ευρεία νίκη και σίγουρα δεν του άξιζε η παραμικρή μοιρασιά. Ψυχρά ποδοσφαιρικά εξάλλου, ο Ολυμπιακός είχε πάει με προβάδισμα στο ημίχρονο δίχως να ξέρει και ο ίδιος το «γιατί»…
Ο τίτλος δεν εμπεριέχει ούτε ίχνος υπερβολής καθότι η υπεροχή του Αρη στο δεύτερο ημίχρονο ήταν τόσο εμφατική σε σημείο μάλιστα να μην δικαιολογεί το τελικό αποτέλεσμα και το γεγονός ότι «περιορίστηκε» στα δύο