Όπως πλέον έγινε συνήθεια, ο Λουτσέσκου αιφνιδίασε αλλά και αιφνιδιάστηκε ο ίδιος από τις εξωφρενικές επινοήσεις με τις οποίες ξεκινά τους περισσότερους από τους τελευταίους αγώνες της ομάδας του. Αιφνιδίασε τελείως αλλά και αιφνιδιάστηκε λοιπόν, γιατί δεν περίμενε να λουστεί όσα στραβά βγήκαν και οδήγησαν σε μια εκ νέου απαράδεκτη εμφάνιση.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε πολλά από όσα επιχείρησε, αποδεικνύοντας πως δεν μαθαίνει από τα παθήματα του. Αρκεί και μόνο να αναφερθούμε στη γενική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, που έβλεπες η ομάδα να ξεκινάει με έναν αριστερό οπισθοφύλακα, ο οποίος το αριστερό του πόδι το έχει μόνο για να στηρίζεται. Όπως ήταν επόμενο και σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση δύο αργών μέσων, η αριστερή πλευρά επιθετικά δεν υπήρχε, γιατί σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούσε να προκύψει παρτενέρ.
Στη διάρκεια εμφανίστηκαν και τα πρώτα συμπτώματα δυσλειτουργίας και της δεξιάς πλευράς, λόγω ανικανότητας και μειωμένης απόδοσης συγκεκριμένων παικτών στους οποίους επιμένει. Με ακρωτηριασμένες λοιπόν τις πτέρυγες του και περιστρεφόμενος σε έναν φαύλο κύκλο ανούσιου και αναποτελεσματικού τρόπου ανάπτυξης, η ομάδα έδειχνε ολοφάνερα πως θα επαναλάμβανε μια παρόμοια θλιβερή εικόνα, ίδια με αυτή των τελευταίων αναμετρήσεων.
Η επιλογή του βραδυκίνητου διδύμου στο κέντρο που «δούλευε» σαν βασσανιστικό μαγκανοπήγαδο, με τον Εσίτι να κινείται σε δραματικά χαμηλές ταχύτητες και με ανύπαρκτες επιστροφές και τον Σβαμπ να συνεχίζει τις άθλιες εμφανίσεις του, έμοιαζε με εφιάλτη. Δυστυχώς ο Ραζβάν και σε αυτό τον αγώνα εξετέθη, αφήνοντας στον πάγκο τον Τσιγγάρα.
Η εμμονή του στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρείται και είναι εκτός των ορίων της ποδοσφαιρικής λογικής. Συμπερασματικά λοιπόν, καταλήγεις στην άποψη ότι ο Λουτσέσκου βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο βέρτιγκο, με μία ανεξήγητη και διαιωνιζόμενη αποτυχημένη διαχείριση ενεννηνταλέπτων. Σαφέστατα η αδιαμφισβήτητη εμπειρία του και η αναγνωρισμένη ικανότητα του, δεν δικαιολογούν τέτοιου είδους παρεκκλίσεις και ξεστρατίσματα.
Με δύο λοιπόν ακρωτηριασμένες εκ προϊμίου πτέρυγες και με ένα κορμό που μόνο στον Πεζοποριακό θα μπορούσε να σταθεί, ήταν επόμενο να υποστεί και πάλι ο ίδιος, η ομάδα του και περισσότερο όμως ο κόσμος, το χθεσινό νέο μαρτύριο. Να ευχηθούμε ότι θα είναι το τελευταίο; Θα το κάνουμε με την ψυχή μας, αλλά και με την προϋπόθεση ο Ρουμάνος να φροντίσει να ξαναβρεί την ψυχραιμία του και τον καλό εαυτό του. Γιατί διαφορετικά θα χρειαστεί να επιστρατεύει επί μονίμου βάσεως από τον πάγκο τον Κούρτιτς, για να λύνει τα προβλήματα που προκαλεί το αδέξιο κοουτσάρισμα του.
ΥΓ: Οι δηλώσεις (μάλλον αποκαλύψεις) από τον πατέρα του Χρήστου Τζόλη, όπως ήταν επόμενο έσκασαν σαν βόμβα μέσα στον «όλο οργανισμό». Με το θέμα θα ασχοληθούμε σύντομα γιατί μέχρις ενός σημείου, τα όσα είπε επιβεβαιώνουν και το πρόσφατο άρθρο μας για την «παρεούλα και την «μικρή χούντα».