Είναι κάποιοι άνθρωποι που χάρη στην πίστη τους και στο πείσμα τους σε αυτό που κάνουν, στο τέλος βγαίνουν κερδισμένοι. Ενας από αυτούς είναι ο Σαντιο Μανέ, όπου έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στο σύγχρονο περιβάλλον «τσίρκου» που έχει κατακλύσει το περιβάλλον του ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια.
Ο Σενεγαλέζος επιθετικός από μικρό παιδί επέμενε ότι θα γίνει ποδοσφαιριστής και ότι θα παίξει ποδόσφαιρο σε μεγάλη γαλλική ομάδα. Ο Σαντιό είχε το δικό του σχέδιο και το δικό του όραμα. Ομως η «μοίρα» του επιφύλασσε πολύ μεγαλύτερες εκπλήξεις.
Σήμερα έχει καταφέρει να καταξιωθεί με την φανέλα της Λίβερπουλ ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες του πλανήτη και πέραν τούτου να γίνει αυτό που ονειρευόταν πάντα. Ενας μεγάλος ποδοσφαιριστής!
Το Metrosport.gr επιχειρεί να αναλύσει τον άνθρωπο και παίκτη φαινόμενο που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει όχι μόνο για τις τεράστιες ποδοσφαιρικές του δυνατότητες αλλά και για την ανθρωπιά του.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και ο θάνατος που τον σημάδεψε
Γεννήθηκε στις 10 Απριλίου του 1992 στο Μπαμπαλί της Σενεγάλης, ένα χωριό στις όχθες του ποταμού Κάζαμανς στην δυτική Αφρική, προερχόμενος από άπορη αγροτική οικογένεια. Φαινόμενο που συναντάται σε μεγάλα μέρη του πληθυσμού της Μαύρης Ηπείρου. Ο Σαντιό ζούσε με τον θείο του, αφού οι γονείς του είχαν πολλά παιδιά και δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες, η αγάπη του για το ποδόσφαιρο ήταν πολύ μεγάλη και η επιθυμία του να γίνει ποδοσφαιριστής ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Ομως η οικογένεια του είχε άλλη άποψη! «Οι γονείς μου δεν είχαν ποτέ χρήματα, και για τον συγκεκριμένο λόγο δεν πήγα στο σχολείο. Κάθε πρωί και βράδυ πήγαινα με τους φίλους μου και παίζαμε ποδόσφαιρο στους δρόμους. Οταν ήμουν νέος ήθελα να παίξω στην Premier League,γιατί μπορούσα να την δω στην τηλεόραση και αυτό αποτελούσε ένα μεγάλο όνειρο για μένα, αλλά δεν πίστευα πως θα το πραγματοποιήσω».
Ωστόσο στην ηλικία των 7 ετών έφυγε από την ζωή ο αγαπημένος του πατέρας λόγω έλλειψης νοσοκομειακής περίθαλψης στην περιοχή όπου κατοικούσε. «Ετοιμαζόμουν να παίξω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου, όταν ήλθε ένας ξάδελφος μου για να μου πει 'Σαντιό ο πατέρας σου πέθανε'. Έβαλα τα γέλια. Νόμισα πως μου κάνει πλάκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε. Πονούσε στο στομάχι για εβδομάδες. Του δώσαμε κάποια παραδοσιακά φάρμακα που ηρέμησαν την κατάσταση για κάποιους μήνες. Αλλά άρχισε να πονά πάλι και επειδή δεν υπάρχει στην περιοχή νοσοκομείο, έπρεπε να τον πάνε σε άλλο, που είχε, να δουν αν μπορούν να σώσουν τη ζωή του. Υπήρχαν επιπλοκές και πέθανε εκεί».
Γυρνώντας ξανά στα ποδοσφαιρικά, η μητέρα και οι δύο μικρότερες αδελφές του δεν έδιναν σημασία στον κόσμο που τους έλεγε ότι έχει τεράστιες ποδοσφαιρικές ικανότητες και πως ήταν ο καλύτερος παίκτης της πόλης. «Σε κανένα μέλος της οικογένειας μου δεν άρεσε το ποδόσφαιρο, αλλά... έτσι είναι η ζωή. Τώρα το λατρεύουν. Τότε όμως, δεν ενδιαφέρονταν και ουδείς πίστευε πως θα γίνω ποδοσφαιριστής. Δεν καταλάβαιναν το πάθος που έχω». Ετσι λοιπόν αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με την βοήθεια του θείου του φυσικά.
Το ταξίδι στο Ντακάρ με σκισμένα παπούτσια
Στα 13 του πήγε να δοκιμαστεί στην φημισμένη Académie Génération Foot του Ντακάρ, μια ακαδημία με προνομιακή συνεργασία με τη γαλλική Μετς. Ο ίδιος σε συνέντευξη του περιέγραψε την πρώτη του εμπειρία ως εξής: «Πήγα στο γήπεδο, όπου υπήρχαν πολλά παιδιά για τις δοκιμές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σκηνή, είναι και λίγο αστεία. Με βλέπει ένας μεγάλος σε ηλικία κύριος. Δεν πίστευε ότι είχα πάει να παίξω ποδόσφαιρο. Με ρωτάει αν είχα πάει για τα τεστ, του λεω ναι και βλέπει τα παπούτσια μου: "Πώς θα παίξεις; Με αυτά; Και το σορτσάκι που φοράς δεν είναι καν ποδοσφαιρικό...Πράγματι, τα παπούτσια μου ήταν σκισμένα και παμπάλαια. Φορούσα ένα απλό σορτ, αλλά είχα τεράστια επιθυμία να παίξω μπάλα: «Αυτά είναι τα καλύτερα που διαθέτω. Άσε με να μπω στο γήπεδο. Όταν ακούμπησα την μπάλα, είδα την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Ήρθε και μου είπε: Θα έρθεις να παίξεις για μένα...».
Ετσι λοιπόν το 2011 ο Σενεγαλέζος επιθετικός αποφασίζει να κάνει το βήμα παραπάνω και να ταξιδέψει κρυφά από την οικογένεια του στην Γαλλία. Απο εκεί και μετά αρχίζει το ποδοσφαιρικό παραμύθι του Σαντιό Μανέ. Η γαλλική Μετζ αποφασίζει να τον εντάξει στο δυναμικό της, αφού ήταν ηλίου φαεινότερον, ότι ξεχώριζε σαν την μύγα με στο γάλα.
Η καταξίωση του στο ποδοσφαιρικό στερέωμα
Το 2012 έκανε το ντεμπούτο του με την φανέλα του γαλλικού συλλόγου, όπου σε 23 εμφανίσεις σημείωσε 2 γκολ και 1 ασίστ. Εκείνη την χρονιά η Μετζ υποβιβάστηκε, αλλά η Σάλτσμπουργκ έκανε το «κόλπο γκρόσο» και απέκτησε τον Σαντιό Μανέ έναντι 4 εκατομμυρίων ευρώ.
Στην Αυστρία εκτόξευσε την αξία του, καθώς σημείωσε 45 γκολ και 32 ασίστ σε 87 συμμετοχές. Το συγκεκριμένο γεγονός έκανε τον Ρόναλντ Κούμαν να απαιτήσει από τους ιθύνοντες της Σαούθαμπτον να τον φέρουν στην Αγγλία, όπως κι έγινε. Με τους «άγιους» σημείωσε 25 τέρματα και 14 ασίστ σε 75 εμφανίσεις.
Από εκεί και μετά όλα είναι ιστορία για τον Μανέ! Το 2016 ο Κλοπ ζήτησε διακαώς να προχωρήσει η μεταγραφή του στην Λίβερπουλ, λέγοντας χαρακτηριστικά στον τεχνικό διευθυντή του συλλόγου πως «πρόκειται να κάνει κάθε λίρα που θα ξοδέψετε, να αξίζει δυο φορές». Τελικώς η συμφωνία επετεύχθη και ο Σενεγαλέζος εξτρέμ έγινε μέλος των «κόκκινων», με το ποσό των 41,2 εκατομμυρίων ευρώ.
Η συμβολή του στην μεταμόρφωση της Λίβερπουλ υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει. Κατέκτησε το Champions League, ενώ κατάφερε να βγει και πρώτος σκόρερ με 22 τέρματα στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου, ενώ εκτός απρόοπτου αναμένεται να στεφθεί και πρωταθλητής με τους «κόκκινους».
Το δικό του έργο που τον κάνει να ξεχωρίζει
Η προσωπικότητα του Μανέ, θυμίζει ένα παίκτη διαφορετικής εποχής. Εχει καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του την «χρυσή φούσκα» στην οποία βρίσκονται πολλοί αστέρες του ποδοσφαίρου την σημερινή ημέρα. Δεν αλλοιώθηκε από τα εκατομμύρια που μπαίνουν στον τραπεζικό του λογαριασμό και ούτε θα αλλοιωθεί.
«Γιατί να θέλω 10 Ferrari, 20 διαμαντένια ρολόγια ή δύο αεροπλάνα; Τι θα προσφέρουν σε εμένα και στον κόσμο αυτά τα αντικείμενα; Ήμουν πεινασμένος και έπρεπε να δουλέψω στους αγρούς. Επιβίωσα από δύσκολες στιγμές, έπαιξα ποδόσφαιρο με γυμνά πόδια, μου έλειπε η εκπαίδευση και αρκετά ακόμα πράγματα, όμως σήμερα με αυτά που κερδίζω χάρη στο ποδόσφαιρο, μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους μου.Προτιμώ οι δικοί μου άνθρωποι να κερδίσουν λίγα από αυτά που μου έχει δώσει η ζωή.»
Τα λόγια του φυσικά έγιναν και στην πράξη. Πριν δυο χρόνια έκανε δωρεά ύψους 250.000 ευρώ για την δημιουργία σχολείου. Παράλληλα παρέχει στους κατοίκους του χωριού του, 70 ευρώ μηνιαίως για να συμβάλλει στην βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης. Τελευταία προσφορά του ήταν η δωρεά 45.000 ευρώ στην εθνική επιτροπή που έχει συσταθεί στην Σενεγάλη για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.
Η έλλειψη εγωπάθειας και το μεγάλο αίσθημα ευγνωμοσύνης που έχει σαν χαρακτήρας για τα δύσκολα χρόνια που πέρασε στην ζωή του, τον έχουν δώσει το κίνητρο να κάνει αυτό που τον γεμίζει ψυχικά! «Το μεγαλύτερο κίνητρο στη ζωή μου, αυτό που με ώθησε από μικρή ηλικία, ήταν να δώσω κάτι στον τόπο μου και στους συνανθρώπους μου. Όσο και ότι και αν μπορούσα».