Η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός και η περίπτωση του Ντιέγκο Ρομάνο είναι η απόδειξη πως η αγάπη για το ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει κίνητρο να αγωνίζεσαι όσο το λέει η καρδούλα σου. Ο 42χρονος Αργεντινός έχει μπει στην 23η σεζόν της καριέρας του, καταφέρνοντας με τον Άρη Βούλας να μπει στην ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας, καθώς έγινε ο γηραιότερος ξένος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της διοργάνωσης.
«Το ποδόσφαιρο είναι χαρά. Μεγάλωσα στους δρόμους και το βλέπω ότι είναι ένα παιχνίδι. Όταν γίνεσαι επαγγελματίας έχεις υποχρεώσεις, πρέπει να κάνεις χαρούμενους τους φιλάθλους, αλλά πάνω από όλα το ποδόσφαιρο είναι χαρά και πρέπει να το διασκεδάζουμε, δεν είναι τόσο τραγικό όπως το βλέπουμε κάποιες φορές», τόνισε ο Ντιέγκο κατά τη διάρκεια της συζήτησή μας. Στις εποχές που ζούμε τέτοιες νοοτροπίες έχουμε ανάγκη.
Ο Ντιέγκο Ρομάνο βρίσκεται από το 2008 στη χώρα μας έχοντας περάσει από Εργοτέλη, Ηρακλή, Απόλλων Σμύρνης, Εθνικό Πειραιώς και από το 2019 βρίσκεται στον Άρη Βούλας. Ο πολύπειρος Αργεντινός μίλησε αποκλειστικά στο Metrosport.gr και στον Κωστή Παναγιώτου για το λόγο που φοράει ακόμα σορτσάκια και αγωνίζεται, για τη μεταγραφή του στον Εργοτέλη, για το δέσιμο με τον Ηρακλή, για την επικοινωνία με τον Λάζλο Μπόλονι και τις προτάσεις του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού και πολλά ακόμα.
«Η αγάπη και η τρέλα που έχω για το ποδόσφαιρο με κρατάει ακόμη και αγωνίζομαι στα 42 μου»
Υπήρξαν στιγμές κατά τη διάρκεια της καριέρας σου που σκέφτηκες να αποσυρθείς;
«Ναι υπήρξαν, ειδικά μετά τον τελευταίο τραυματισμό μου το 2019 που ήμουν στον Εθνικό, πριν πάω στον Άρη Βούλας, ουσιαστικά τότε είχα σταματήσει για ένα διάστημα και μετά από κάποιους μήνες ήρθε ο πρόεδρος του Άρη Βούλας και μου έκανε την πρόταση να πάω στην ομάδα, ώστε να βοηθήσω την ομάδα και τις ακαδημίες. Εκεί πήρα ξανά τα πάνω μου, βλέποντας μια οργανωμένη ομάδα και έτσι ξανά έπαιξα ποδόσφαιρο. Στην αρχή βοηθούσε στις ακαδημίες, πλέον είμαι μόνο ποδοσφαιριστής».
*Ο τραυματισμός του Ρομάνο όταν αγωνιζόταν στον Εθνικό Πειραιώς
Παρά τα 42 του χρόνια ο Ρομάνο συνεχίζει να αγωνίζεται όχι για τα χρήματα αλλά για την αγάπη και την τρέλα που έχει για το άθλημα και το πότε θα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια παραμένει άγνωστο..
«Η αγάπη και η τρέλα που έχω για το ποδόσφαιρο με κρατάει ακόμη και αγωνίζομαι στα 42 μου. Είναι ένα τρόπος ζωής και δεν ξέρω πότε θα είμαι έτοιμος και αν είμαι έτοιμος κάποτε να σταματήσω. Τρελαίνομαι ακόμα σαν παιδάκι, για τις προπονήσεις, για τα παιχνίδια είναι κάτι που αγαπάω και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που συνεχίζω να παίζω, δεν υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος.
Κάθε μέρα σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα σταματήσω. Είναι μια δύσκολη απόφαση που πρέπει όμως να την πάρω, αλλά δεν ξέρω το πότε. Δεν θέλω να το σκέφτομαι, θέλω να δω πόσο αντέχει το κορμί μου. Σίγουρα όμως με ενδιαφέρει να προσφέρω στην ομάδα που αγωνίζομαι. Άμα δω ότι δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα στην ομάδα τότε θα αναγκαστώ να πω μέχρι εδώ ήταν, γιατί νομίζω πως έχω φτιάξει ένα όνομα μέσα στο σεβασμό και δεν θέλω να το χαλάσω για τίποτα. Όταν καταλάβω ότι δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα στους συμπαίκτες μου, στον προπονητή μου, στο σύλλογό μου θα είμαι ο πρώτος που θα πει τέλος».
Μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα του ήταν η κλήση στην Κ17 της Εθνικής Αργεντινής, εκεί υπήρξε συμπαίκτης με τους Μιλίτο, Γκαλέτι, Μάξι Ροντρίγκες. Και όσα χρόνια και να περάσουν θα το θυμάται για πάντα.
«Έχω παίξει και ένα μεγάλο τουρνουά με την Κ17, ήταν κάτι που ακόμα το θυμάμαι και είναι ότι καλύτερο έχω καταφέρει στο ποδόσφαιρο. Έχουμε ένα γκρουπ στο What’s up και μιλάμε μεταξύ μας. Περισσότερο θυμόμαστε τα παλιά, τι περάσαμε μαζί και γελάμε σαν μικρά παιδιά. Όταν πάω στην Αργεντινή έχουμε πει να βρεθούμε όλοι μαζί. Με τον Γκαλέτι παίξαμε και ως αντίπαλοι όταν ήταν στον Ολυμπιακό και στον ΟΦΗ. Δεν είχαμε μιλήσει πριν έρθει στην Ελλάδα, αλλά όταν ήρθε βρισκόμασταν, ειδικά όταν κατέβηκε στον ΟΦΗ και εγώ ήμουν στον Εργοτέλη κάναμε πολύ παρέα».
«Ο Εργοτέλης ήταν μια ομάδα παράδειγμα, σκεφτόμασταν μόνο να παίζουμε μπάλα»
Πως προέκυψε η μεταγραφή σου στην Ελλάδα και στον Εργοτέλη;
«Ένας σκάουτερ είχε έρθει τότε στην Αργεντινή για να δει ορισμένους παίκτες, οποίος ήταν φίλος του κ. Καραγεωργίου, και με πρότεινε στον Εργοτέλη. Πάντα είχα το όνειρο να παίξω στην Ευρώπη, ήμουν τότε και σε μια ηλικία που δεν μπορούσα να αγνοήσω αυτή την πρόταση , ήμουν 28 χρονών. Και δόξα το θεό κατέληξα σε μια πάρα πολύ καλή ομάδα τότε. Ήταν ιδανική η περίπτωση της Ελλάδας και του Εργοτέλη και πάντα περίμενα για αυτή την ευκαιρία. Ήμουν τυχερός που με είδαν τότε στην Αργεντινή και με έφεραν στην Ελλάδα. Είμαστε ευτυχισμένοι που μείναμε στη χώρα και μεγάλωσαν τα παιδιά μας εδώ, ο κόσμος μας αγκάλιασε και μας σέβεται τόσα χρόνια. Ο Εργοτέλης ήταν η ευρωπαϊκή ομάδα που έκανε πρόταση».
*Πανηγυρισμός του Ρομάνο στην αναμέτρηση με τον Πανσερραϊκό, την πρώτη του χρονιά στον Εργοτέλη
Στο Ηράκλειο έζησε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του, έξι στο σύνολο. Αγαπήθηκε και αγάπησε την ομάδα και τον κόσμο της και μέχρι σήμερα είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί στον Εργοτέλη.
«Καμία σχέση ο Εργοτέλης ο τότε με τον Εργοτέλη που είναι τώρα. Ήταν από τις καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, είχαμε ένα τρομερό πρόεδρο και πέρασα υπέροχα στην ομάδα, για αυτό λέω ότι ήμουν τυχερός. Είχαμε πολύ καλό κλίμα μεταξύ μας όλοι οι ποδοσφαιριστές, αλλά αυτό προερχόταν από πάνω, από την διοίκηση. Ο πρόεδρος ήταν ένα φοβερός άνθρωπος, τα είχαμε όλα, ήταν μια ομάδα παράδειγμα. Σκεφτόμασταν μόνο να παίζουμε μπάλα, αυτό κράτησε για τρία χρόνια όμως και μετά ξεκίνησαν τα προβλήματα.
Αργότερα που η ομάδα είχε πέσει στη Γ Εθνική, είχα πρόταση να πάω να τους βοηθήσω, αλλά ήταν η πρώτη μου χρονιά στον Ηρακλή τότε και δεν μπορούσα να γυρίσω, προσπάθησα να βοηθήσω από άλλο πόστο, αλλά δεν έγινε τελικά. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να βοηθήσω τον Εργοτέλη και τον Ηρακλή, αυτές οι ομάδες μου έχουν προσφέρει πάρα πολλά και θέλω να ανταποδώσω όλα αυτά που μου έχουν δώσει».
«Κόλλησα με την ομάδα και με τον κόσμο από την πρώτη στιγμή. Ήμουν γεννημένος για να παίξω στον Ηρακλή»
Ο επόμενος σταθμός στην καριέρα σου ήταν ο Ηρακλής. Παρότι αγωνίστηκε μόλις δύο χρόνια στην ομάδα δέθηκες πολύ με τον κόσμο και τον σύλλογο. Πως το εξηγείς αυτό;
«Κόλλησα με την ομάδα και με τον κόσμο από την πρώτη στιγμή. Ήμουν γεννημένος για να παίξω στον Ηρακλή, ως φιλοσοφία, ως πάθος. Την αγαπάω την ομάδα, ξέρω ότι με σέβονται και με αγκαλιάσανε από την πρώτη μέρα. Είμαι ένας άνθρωπος που όταν με αγκαλιάσουν εμένα και την οικογένειά μου προσπαθώ να προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ. Κάποια στιγμή θα γυρίσω για να βοηθήσω την ομάδα. Πάντα το έχω αυτό στο μυαλό μου».
*Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί μετά την άνοδο του Ηρακλή στη Super League
«Δεν είχαμε στόχο να ανέβουμε την πρώτη χρονιά, ο Πουρτουλίδης μου έβγαλε το παρατσούκλι "ο μάγος"»
Την πρώτη χρονιά στον Ηρακλή, στη Β Εθνική, ήσασταν τρεις Αργεντινοί, εσύ, ο Περόνε και ο Μπαρτολίνι. Πιστεύεις πως η παρουσία των τριών σας βοήθησε την ομάδα να πάρει την άνοδο;
«Όλοι βοηθήσαμε για να ανέβει η ομάδα, αλλά όπως το είχε σκεφτεί ο κόουτς με τον Παύλο Μυροφορίδη ήταν σωστό, γιατί η ομάδα τότε δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφές πάνω από 23 χρονών, μπορούσε μόνο τρεις και επέλεξαν εμάς τους τρεις, που είχαμε εμπειρία από τη Super League και παρότι φύγαμε από την πρώτη Εθνική κατεβήκαμε να παίξουμε σε μια μεγάλη ομάδα. Όλοι στην ομάδα μας ακούγανε, μας σέβονταν και εμείς από την πλευρά μας ήμασταν δίπλα τους, έκαναν σωστές επιλογές και γενικά όλο το πλάνο ήταν σωστό. Δεν είχαμε στόχο να ανέβουμε την πρώτη χρονιά, ο στόχος ήταν τη δεύτερη χρονιά να πάμε να κυνηγήσουμε την άνοδο, την πρώτη ήταν να φτιάξουμε μια καλή ομάδα, αλλά πήγε πολύ καλά και καταφέραμε να ανέβουμε κατευθείαν.
Θυμάμαι που ο Πουρτουλίδης με φώναζε "μάγο", αυτός ήταν που μου είχε βγάλει το παρατσούκλι και μου έμεινε από τότε. Ακόμα βλέπω τα βίντεο από εκείνη τη χρονιά, τέτοιες στιγμές σου μένουν στο ποδόσφαιρο. Για εμένα ήταν σπουδαίο να παίξω με τον Ηρακλή, γιατί είναι μια μεγάλη ομάδα».
«Φοβερή στιγμή με τον Αστέρα, ένιωσα ότι έφταιγα για τον αποκλεισμό από τη Ξάνθη»
Τη σεζόν 2014/15 ο Ηρακλής πέρα από την άνοδο στη Super League κατάφερε να φτάσει μια ανάσα από τον τελικό Κυπέλλου. Ο Ρομάνο όσα χρόνια και να περάσουν θα θυμάται ακόμα δύο στιγμές σε εκείνη την τρομερή πορεία των κυανόλευκων, το γκολ απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης στους 16 του Κυπέλλου και την κόκκινη κάρτα στα ημιτελικά με τη Ξάνθη.
«Ήταν φοβερή στιγμή αυτή με τον Αστέρα Τρίπολης, ακόμα κάθομαι και βλέπω το βίντεο από τον αγώνα. Θυμάμαι μετά τον αγώνα είχαμε πάει να φάμε στο ξενοδοχείο και καθόμασταν όλοι μαζί, ήταν τρομερή στιγμή. Την επόμενη μέρα μας περίμεναν οι φίλαθλοι της ομάδας για να μας αποθεώσουν, ήταν μια μεγάλη στιγμή αυτή για εμένα.
*Η στιγμή των πανηγυρισμών μετά το γκολ του Ρομάνο απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης
Αντίθετα η αποβολή μου στη Ξάνθη ήταν από τις χειρότερες στιγμές μου. Ένιωσα ότι έφταιγα εγώ για τον αποκλεισμό της ομάδας. Στο πρώτο παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη παίξαμε πολύ καλύτερα αλλά έκαναν μια φάση και μας κέρδισαν, παρότι είχαμε πολλές ευκαιρίες να πετύχουμε γκολ. Στο δεύτερο παιχνίδι τους είχαμε πατήσει, είχε κατηφόρα το γήπεδο, μια λάθος στιγμή δική μου είχε αποτέλεσμα να πάρω τη δεύτερη κίτρινη και να αποβληθώ, νομίζω εκεί τελείωσαν όλα. Αυτό θα το κουβαλάω για πάντα, γιατί μπορούσαμε να προκριθούμε στον τελικό. Από την πρώτη στιγμή είχα πει ότι παίρνω εγώ την ευθύνη για τον αποκλεισμό, τα παιδιά τα είχαν δώσει όλα. Μετά το τέλος του παιχνιδιού ο κόσμος έμεινε και τραγουδούσαμε όλοι μαζί για 2-3 ώρες, ήταν κάτι τρομερό. Είχα νιώσει πάρα πολύ άσχημα γιατί έκανα λάθος και μπορούσαμε, αν δεν είχα αποβληθεί, να περάσουμε εμείς. Ο κόσμος κατάλαβε το λάθος μου και πάντα με στηρίζουν. Άμα μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω αυτό το παιχνίδι θα ήθελα να ξανά παίξω και είμαι σίγουρος ότι θα κερδίζαμε και θα ήμασταν εμείς στον τελικό, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο».
*Η αποβολή του Αργεντινού στο παιχνίδι με τη Ξάνθη
Ο πρόεδρος τότε της ομάδας ήταν ο Σπύρος Παπαθανασάκης. Θυμάσαι κάποια ιδιαίτερη στιγμή από τις επισκέψεις του στα αποδυτήρια;
«Ήταν πάντα κοντά μας. Όταν πήγαιναν τα πράγματα καλά έμπαινε μέσα και πανηγυρίζαμε όλοι μαζί και όταν δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα πάντα κάτι μας έλεγε, αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλες τις ομάδες, δεν υπήρξε κάτι ιδιαίτερο που έχω κρατήσει από τότε».
Αργότερα συνεργάστηκε ξανά με τον Ηρακλή αλλά ως σκάουτερ σε Ελλάδα και Λατινική Αμερική.
«Πέρυσι ξεκίνησε αυτή η συνεργασία με την ομάδα. Μου είχε προτείνει ο κόουτς Γεωργιάδης να βοηθήσω την ομάδα από αυτό το πόστο. Προσπάθησα να βοηθήσω αλλά μετά η συνεργασία μας δεν συνέχισε, αλλά πάντα εύχομαι τα καλύτερα για την ομάδα, τον κόουτς και για όλους στο σύλλογο. Ακόμα έχουμε επικοινωνία με τον κ. Γερωργιάδη και μερικές φορές θα ρωτήσει τη συμβουλή μου για κάποιον παίκτη. Είχε τύχει να προτείνω ποδοσφαιριστές από την Λατινική Αμερική στον Ηρακλή, οι οποίοι τελικά δεν πήγαν στην ομάδα και τώρα αγωνίζονται αλλού, επειδή ο κόουτς και η ομάδα δεν είχαν ανάγκη τότε για κάποιον παίκτη στη θέση που τους πρότεινα. Αφού δεν προέκυψε η μεταγραφή δεν θα ήθελα να αναφέρω τα ονόματα των ποδοσφαιριστών».
«Πάντα είχα το χαμόγελο, γιατί το ποδόσφαιρο είναι χαρά. Μεγάλωσα στους δρόμους και το βλέπω ότι είναι ένα παιχνίδι»
Ότι και να συνέβαινε μέσα στο γήπεδο ο Ρομάνο ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ο Αργεντινός άσος μπορεί να έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, αλλά πάντα θα θυμάται το λόγο που ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους του Ροσάριο.
«Ήμουν λίγο τρελός μέσα στο γήπεδο αλλά πάντα είχα το χαμόγελο, γιατί το ποδόσφαιρο είναι χαρά. Μεγάλωσα στους δρόμους και το βλέπω ότι είναι ένα παιχνίδι. Όταν γίνεσαι επαγγελματίας έχεις υποχρεώσεις, πρέπει να κάνεις χαρούμενους τους φιλάθλους, αλλά πάνω από όλα το ποδόσφαιρο είναι χαρά και πρέπει να το διασκεδάζουμε, δεν είναι τόσο τραγικό όπως το βλέπουμε κάποιες φορές».
Το είχες φανταστεί όταν έπαιζες στους δρόμους ότι θα φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα και ειδικά να είσαι αγαπητός από όλους ακόμα και από οπαδούς αντίπαλων ομάδων;
«Αυτό που είπες στο τέλος είναι το καλύτερο που έχω καταφέρει στο ποδόσφαιρο. Δεν το περίμενα ποτέ, δεν το σκέφτηκα ποτέ. Τώρα καταλαβαίνω ότι έχω κάνει κάτι καλό στην καριέρα μου, ότι με σέβονται οι πάντες και εδώ στην Ελλάδα που είναι η χώρα που έχω αποφασίσει να μένω μαζί με την οικογένειά μου, είμαι τόσο ευχαριστημένος από το σεβασμό που μου έχουν δείξει και από την αγάπη που έχω λάβει, όχι μόνο από το κόσμο των ομάδων που αγωνίστηκα αλλά και από άλλους, για αυτό αποφασίσαμε να μείνουμε και να μεγαλώσουν εδώ τα παιδιά μας.
Όταν ήμουν μικρός το μόνο που ήθελα είναι να παίζω μπάλα, είχα όνειρα, αλλά να σέβονται το όνομά σου είναι κάτι μοναδικό και δεν το είχα φανταστεί».
«Μικρός υποστήριζα Ροσάριο Σέντραλ αλλά μετά έγινα Νιούελς»
Στο Ροσάριο υπάρχουν δύο ομάδες με μεγάλη αντιπαλότητα, η Νιούελς Ολντ Μπόις και η Ρόσαριο Σέντραλ. Ο Ντιέγκο όντας μικρός υποστήριζε τη Ροσάριο, αλλά κατέληξε να αγωνίζεται στις ακαδημίες της Νιούελς, φτάνοντας μάλιστα μέχρι και την πρώτη ομάδα.
«Ήμουν σε μια μικρή ακαδημία τότε στην Αργεντινή και αυτή η ακαδημία είχε κάνει μια συμφωνία με τους Νιούελς Ολντ Μπόις και αναγκάστηκα να πάω, την πρώτη και τη δεύτερη χρονιά είπα όχι και αργότερα, στα 14 μου, πήγα τελικά. Και από Κ15 έφτασα στην πρώτη ομάδα.
Βέβαια, από μικρός υποστήριζα Ροσάριο Σέντραλ, αλλά μετά που πήγα στη Νιούελς άρχισα να σέβομαι την ομάδα, τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν και έγινα Νιούελς και μάλιστα έγινε και ο αδερφός μου. Άλλαξα ομάδα γιατί όταν γίνεσαι επαγγελματίας πρέπει να προσφέρεις σε αυτούς που σε έχουν μεγαλώσει και σου έχουν δώσει τα πάντα. Η λέξη σεβασμός για εμένα είναι πολύ ψηλά και προσπαθώ να μεγαλώσω και τον γιο μου με τον σεβασμό, οποίος και αυτός έχει επιλέξει το δρόμο του ποδοσφαίρου. Για εμένα πρέπει πρώτα κερδίσεις το σεβασμό και μετά όλα τα άλλα, σε κάποια παιχνίδια θα παίξεις καλά, σε κάποια άλλα όχι, αλλά αν καταφέρεις να σε σέβονται θα σου μείνει για μια ζωή».
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε Αργεντινούς και Έλληνες όσο αφορά το ποδόσφαιρο;
«Είμαστε παρόμοιοι ως λαοί, έχουμε ίδια φιλοσοφία, έχουμε το ίδιος πάθος για το ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να το συγκρίνω. Στην Αργεντινή είμαστε άρρωστοι με το ποδόσφαιρο, αλλά και εδώ στην Ελλάδα το ζουν με πάθος το άθλημα».
«Είχα αρχικά πρόταση από τον ΠΑΟΚ και αργότερα μπήκε και ο Ολυμπιακός»
Υπήρξε κάποια στιγμή στην καριέρα πρόταση από κάποια μεγάλη ελληνική ομάδα;
«Τη σεζόν 2011/12, όταν ήμουν στον Εργοτέλη, είχα αρχικά πρόταση από τον ΠΑΟΚ και αργότερα μπήκε και ο Ολυμπιακός. Μου είχε μιλήσει τότε ο προπονητής του ΠΑΟΚ, ο Λάζλο Μπόλονι, αλλά τραυματίστηκα και έμειναν όλα εκεί. Είχα πάθει ρήξη χιαστού και τελείωσαν όλα. Με τον ΠΑΟΚ είχαμε μια επικοινωνία, είχα μιλήσει με τους ανθρώπους του Εργοτέλη, αλλά δεν ήθελαν να με αφήσουν να φύγω, ήμουν και εγώ καλά στο Ηράκλειο και δεν είχα πάρει απόφαση τι να κάνω. Στα επόμενα χρόνια δεν υπήρχε ξανά πρόταση από άλλη μεγάλη ομάδα».
«Οι φίλαθλοι του Ηρακλή θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου»
Κοιτώντας το παρελθόν υπάρχει κάποια στιγμή που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως την κορυφαία στιγμή του Ρομάνο;
«Πρώτα από όλα θα θυμάμαι το 2008 που πήραμε την άνοδο με την Σαν Μαρτίν Τουκουμάν και ανεβήκαμε κατηγορία και ήρθε η πρόταση από την Ελλάδα, γιατί αν δεν έπαιζα καλά τότε δεν θα είχε έρθει η πρόταση. Μετά στον Εργοτέλη που ανεβήκαμε από την Β στην Α Εθνική, είχα πάρει και το βραβείο του καλύτερου ξένου ποδοσφαιριστή και το ίδιο και στον Ηρακλή που πάλι πήραμε την άνοδο και βγήκα πάλι ο καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος, στα 36 μου χρόνια, αυτό θα το θυμάμαι για πάντα, εκείνο το βραβείο ένιωσα ότι μου το έδωσαν για όσα έχω προσφέρει στο ελληνικό ποδόσφαιρο».
Το μήνυμα του Ντιέγκο Ρομάνο στον κόσμο του Ηρακλή με την ελπίδα να γυρίσει κάποια στιγμή στην ομάδα.
«Πρώτα από όλα τους εύχομαι την άνοδο, μια τόσο μεγάλη ομάδα πρέπει να ανήκει στη Super League και να βγαίνει στην Ευρώπη, αλλά σίγα-σιγά, αρχικά να ανέβει. Πάντα τους έχω στην καρδιά μου, θέλω να τους ευχαριστήσω για όσα μου έχουν προσφέρει, για όλες τις μεγάλες στιγμές που έζησα στην ομάδα και ελπίζω να γυρίσω κάποια στιγμή από άλλο πόστο και να βοηθήσω την ομάδα και να είμαι κοντά, γιατί τους αγαπάω».