Όταν γνωρίζεις από παιδί τι θέλεις να πετύχεις, τότε με κάποιον μαγικό τρόπο η ζωή σου το δίνει στα χέρια σου. Μπορεί κάποιες φορές να μην γίνεται με την εύκολο οδό αλλά να χρειάζεται να μοχθήσεις και να στερηθείς πράγματα αλλά στο τέλος νιώθεις ευτυχισμένος γιατί το όνειρο σου παίρνει σάρκα και οστά.
Κάπως έτσι εξελίχθηκε και η σχέση του Μάρκους Ράσφορντ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο αριστερός εξτρέμ αγάπησε τον σύλλογο από τις πρώτες του λέξεις, γέμισε το δωμάτιο του με αφίσες των μεγάλων αστέρων της και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του να γίνει μέλος της παρέας τους.
Δεν έδωσε και ούτε δίνει σημασία στα ποσά που αυξάνουν το λογαριασμό του. Οι προτάσεις που είχε από μικρός ήταν άκρως δελεαστικές αλλά τις απέρριψε χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί ήθελε να πατήσει στο χορτάρι του Ολντ Τράφορντ. Ήξερε καλά ότι αξία δεν έχουν τα χρήματα καθώς περνούν σε δεύτερη μοίρα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν και συνεχίζεις απλά επειδή αγαπάς το ποδόσφαιρο. Εκείνος το λάτρευε, όπως και τη Γιουνάιτεντ. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να φορέσει την κόκκινη φανέλα και να αγωνισθεί μέσα στο «ναό» που προσπαθούσε να μπει διακαώς στην παιδική του ηλικία.
Τέσσερα λεωφορεία με μια ανάσα
Ο δρόμος του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, χρειάστηκε να κάνει θυσίες για να φτάσει στο ανώτατο επίπεδο. Την αγάπη του για τη στρογγυλή θεά την έδειξε από τα πρώτα του βήματα και λίγα χρόνια αργότερα «κόλλησε» το μικρόβιο της Γιουνάιτεντ. Οι «κόκκινοι διάβολοι» έμοιαζε σα να μίλησαν στην καρδιά του και έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του να αγωνισθεί κάποια στιγμή με τους μεγάλους αστέρες της ομάδας που τόσο θαύμαζε.
Η αρχή δεν ήταν εύκολη καθώς… ταλαιπωρήθηκε αρκετά για να βρίσκεται στις προπονήσεις των Άγγλων. Καθημερινά χρειαζόταν να παίρνει τέσσερα διαφορετικά λεωφορεία για να φτάσει στο προπονητικό κέντρο του συλλόγου. Η μαμά του τον συνόδευε σε κάθε βήμα, αφού κανείς από την οικογένεια δεν είχε αυτοκίνητο και ήταν πολύ μικρός για να τον αφήσουν να χρησιμοποιήσει τα μέσα μόνος του.
Έπαιρνε δύο λεωφορεία μέσα στην πόλη και άλλα δύο έξω από αυτή για να φτάσει στο Σάλφορντ. Το έκανε αυτό κάθε μέρα, με χαρά και χωρίς να υπολογίζει και τις καιρικές συνθήκες. Είχε ένα όνειρο και δεν υπήρχε λόγος να γκρινιάξει. Στις προπονήσεις είχε και… θαυμαστή αφού η μητέρα του καθόταν με τις ώρες στο χώρο προπονήσεων και παρακολουθούσε κάθε του ενέργεια. Μπορεί να μη καταλάβαινε πολλά από ποδόσφαιρο αλλά έβλεπε το παιδί της χαρούμενο και αυτό της ήταν αρκετό.
Τα τουρνουά μια λίρας
Όταν μίλησε για πρώτη φορά για το τι σημαίνει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για εκείνον, πολλοί απόρησαν. Ήταν μια κατάθεση ψυχής που έμοιαζε κάπως… ψεύτικη για όσους δεν είχαν περπατήσει το δρόμο του και δεν γνώριζαν την «τρέλα» που κουβαλούσε από την παιδική του ηλικία. Ήταν το πάθος του. Γνώριζε καλά πόσο δύσκολα είναι για τον καθένα να επιλεγεί από αυτόν τον σύλλογο και να παραμείνει μέλος του. Δε τον ένοιαζε, όμως. Ήθελε να αγωνισθεί δίπλα στους κορυφαίους και θα το πετύχαινε.
Συμμετείχε σε κάθε τουρνουά που γινόταν και μάλιστα, δε δίσταζε να ζητά μια λίρα από τη μαμά του κάθε Σαββατοκύριακο για να λάβει μέρος σε ένα από τα πέντε τουρνουά που γινόταν σε όλο το Μάντσεστερ και απαιτούνταν ο παίκτης να πληρώσει μια λίρα για να μπορέσει να μπει. Ήταν για όλες τις ηλικίες. Γινόταν μάχες ανάμεσα σε παιδιά και μεγάλους άνδρες. Έπαιρνε μέρος με σκοπό. Ποιος ήταν αυτός; Μα φυσικά ένα εισιτήριο για το «Όλντ Τράφορντ».
Η οικογένεια του δυσκολευόταν κάποιες φορές οικονομικά και εκείνος δεν ήθελε να επιβαρύνει τους γονείς του με περαιτέρω έξοδα. Για αυτό συμμετείχε στους αγώνες και έδινε τον καλύτερο του εαυτό. Προσπαθούσε κάθε φορά η ομάδα του να βγει νικήτρια ώστε να λάβει όλο το ποσό που συγκεντρωνόταν και εκείνος να λάβει το μερίδιο του, το οποίο ήταν ισάξιο με το αντίτιμο του εισιτηρίου.
Το «ηρεμιστικό» του Ολντ Τράφορντ
Η έδρα της αγαπημένης σου ομάδα, αποτελεί πάντα ένα «ναό». Είναι ένας ιερός χώρος που σου επιτρέπει να έρθεις μια ανάσα από τα ινδάλματα σου. Κάπως έτσι λειτουργούσε και το Όλντ Τράφορντ για τον Ράσφορντ. Ήταν το ηρεμιστικό του. Όταν έφυγαν όλοι, εκείνος έμενε πίσω και απολάμβανε τον… ήχο που έβγαζε το βουβό γήπεδο. Τον ηρεμούσε και του έδινε δύναμη να συνεχίσει πιο δυναμικά τις προσπάθειες του.
Η Γιουνάιτεντ ήταν το «ιερό» του και αυτό το κατάλαβαν και οι διάφοροι ατζέντηδες που βλέποντας τις ικανότητες του στο χορτάρι, προσπάθησαν να του αλλάξουν στέγη. Οι προσφορές που έφεραν στους γονείς τους ήταν κάτι παραπάνω από καλές αλλά εκείνος παρότι ήταν μόλις 11 ετών, κατάφερε να πείσει τη μαμά και τον μπαμπά του να τις απορρίψουν και να τον αφήσουν να κυνηγήσει το όνειρο του.
«Όταν ήμουν περίπου 10 ή 11 ετών, τράβηξα την προσοχή και είχαμε κάθε είδους ατζέντηδες και συλλόγους που προσπαθούσαν να πείσουν την οικογένεια μου. Η Γιουνάιτεντ ακόμα δεν μου είχε υπογράψει υποτροφία και οι άνθρωποι πρόσφεραν κάθε είδους πράγματα. Μερικοί σύλλογοι μας πρόσφεραν χρήματα που θα μας άλλαζαν τη ζωή.
Θα μπορούσαμε να αγοράσουμε σπίτι, να έχουμε αυτοκίνητα και να μην μοχθούμε καθημερινά για το φαγητό μας. Εκείνη την εποχή, η μαμά μου εργαζόταν ως ταμίας στη Ladbrokes. Ο αδερφός μου εργαζόταν για την ΑΑ. Είχαν κάθε δικαίωμα να μου πουν: «Απλώς πάρε τη συμφωνία». Όμως ήξεραν ότι το όνειρό μου ήταν να παίξω για τη Γιουνάιτεντ, οπότε δεν με πίεσαν ποτέ».
Ήξερε ότι το ρίσκο ήταν τεράστιο και πλέον, στα 26 του χρόνια, έχει καταλάβει ότι το μονοπάτι που διάλεξε θα μπορούσε να τον βγάλει σε αδιέξοδο. Εξάλλου, πολλά παιδιά που έπαιζαν μαζί δεν πήραν ποτέ την ευκαιρία από την πρώτη ομάδα και είτε σταμάτησαν είτε αγωνίζονται για άλλες ομάδες. Το κλειδί για την επιτυχία του κρυβόταν στο πείσμα, στη θέληση και στην υπόσχεση που είχε δώσει στην οικογένεια του να τον δουν κάποια μέρα να αγωνίζεται με τα χρώματα της Γιουνάιτεντ.
Όπως είχε παραδεχθεί σε συνέντευξη του: «Για μένα ήταν η μόνη επιλογή. Θυμάμαι εκείνη την εποχή, είχαμε μια οικογενειακή συνάντηση και είπα: «Αν καταφέρω να παίξω για τη Γιουνάιτεντ κάποια μέρα, θέλω να μπορέσω να σας κοιτάξω όλους στα μάτια και να πω ότι δεν έχετε αλλάξει. Και θέλω να με κοιτάξεις στα μάτια και να πεις ότι δεν έχω αλλάξει».
Οι πάσες στα στενά της γειτονιάς
Έφτασε η στιγμή που έβαλε την υπογραφή του στο συμβόλαιο με τη Γιουνάιτεντ και πήρε χρόνο συμμετοχής. Η πρώτη του σεζόν δεν ήταν τόσο αγχωτική όσο πίστευε η μαμά του. Ο Ράσφορντ βρισκόταν εκεί που κυνηγούσε να φτάσει από παιδί και το περιβάλλον του ήταν τόσο οικείο που απλά άφησε τον εαυτό του να ξεδιπλωθεί στο χορτάρι.
Δεν έκοψε, όμως, κάποιες συνήθεις. Σε κάθε ευκαιρία επέστρεφε στη γειτονιά του, έπαιρνε την μπάλα στα χέρια, φώναζε τους φίλους του και έπαιζαν στα στενά. Αυτή ήταν η κουλτούρα του. Πίστευε ότι το ποδόσφαιρο είναι πηγή ζωής και χαράς. Δεν αλλάζει είτε παίζεις στις αλάνες είτε σε ένα γήπεδο με το καλύτερο χορτάρι. Η καρδιά και η θέληση είναι εκείνα που σε οδηγούν να εκφραστείς και να γίνεις ο καλύτερος.
Δεν πήρε αυτόγραφο από τον Κριστιάνο
Το να φορέσει τη φανέλα της Γιουνάιτεντ ήταν όνειρο και ο μοναδικός του στόχος. Ήξερε ότι ακολουθώντας τις συμβουλές των προπονητών του, θα κατάφερνε να αγωνισθεί στο ανώτερο επίπεδο. Ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του που… δεν μπήκε στην ουρά για να πάρει αυτόγραφο από τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Γουέιν Ρούνεϊ. Οι δυο αστέρες της Γιουνάιτεντ είχαν επισκεφθεί τις ακαδημίες του συλλόγου και μίλησαν στα παιδιά για τα… μυστικά της μπάλας.
Στο τέλος όλοι έτρεξαν να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί τους, εκείνος έμεινε πίσω και απλά κοιτούσε. Όταν ο αδερφός του, τον ρώτησε γιατί δεν βρίσκεται στην ουρά, εκείνος απλά του είπε ότι σε λίγα χρόνια θα βρίσκεται στο πλάι τους. «Στο τέλος όλα τα παιδιά είχαμε την ευκαιρία να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί τους, και θυμάμαι ότι καθόμουν στο πίσω μέρος μακριά από όλους. Θυμάμαι τον αδερφό μου να λέει: «Πήγαινε να τραβήξεις μια φωτογραφία με τον Ρούνεϊ. Εγώ απλά του είπα ότι δεν χρειάζομαι τη φωτογραφία για θα παίξω μαζί τους μια μέρα» είχε τονίσει.