Συνήθως μία επίσκεψη στη Βαρκελώνη, Απρίλιο μήνα, έχει πολλά «πρέπει». Η πρωτεύουσα της Καταλονίας αποτελεί προορισμό, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, αλλά -θέλοντας και μη- το φόντο έχει χρώματα, προσαρμοσμένα ενός από τα μεγαλύτερα club του -μέχρι σήμερα- γνωστού κόσμου.
Προφανώς, και το ταξίδι εκεί δεν είναι μόνο... τουριστικό. Είναι και τουριστικό, απλώς, συνήθως υπερτερεί το αθλητικό του πράγματος. Όσο κι αν (δεν) θες να πας κόντρα στο πεπρωμένο που λέγεται «Μπαρτσελόνα».
Ειδικά από τη στιγμή που, φτάνοντας στο αεροδρόμιο «Ελ Πρατ», και μέχρι να βρεθεί η έξοδος για το Μετρό, πέφτεις πάνω στη μπασκετική ομάδα, η οποία επρόκειτο να πετάξει στην Τενερίφη.
Τα σημάδια στάλθηκαν, ερμηνεύτηκαν και η συνέχεια ήταν, τελικά, πιο... προβλέψιμη από όσα περιμέναμε.
Οι πρώτες αναμνήσεις καταγράφηκαν δίπλα στην αποστολή των Μπλαουγκράνα. Οι περισσότεροι καλαθοσφαιριστές έρχονταν πολύ κουλ, χωρίς βιασύνη, και κάποιοι τύποι από Ελλάδα τούς σταματούσαν για φωτογραφίες. Τι μπασκετικοί, τι ποδοσφαιρικοί... Δεν τους συναντάς και κάθε μέρα, ρε αδερφέ.
Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες γύρω μας; Ακριβώς αντίθετη αντίδραση. Σαν να τους έβλεπαν -ακριβώς- κάθε μέρα! Εξαίρεση ένας κύριος γύρω στα 60, που ζήτησε από τη... σύζυγό του να τον βάλει φωτογραφία με τον Μίροτιτς.
Η τελευταία φωτό του Part 1 ήταν με τον μεγάλο, Σαρούνας Γιασικάβιτσους, ο οποίος ήρθε τελευταίος και -ο μόνος βιαστικός- για να μπει στο τσάρτερ της ομάδας του. «Lets go...», είπε ο βετεράνος Λιθουανός και προπονητής της Μπάρτσα, και έφυγε για την πύλη του αεροδρομίου και οι Έλληνες τουρίστες για την «salida», που θα τους οδηγούσε στον έξω κόσμο.
Έδρα... Κάστρο
Συμπτωματικά, λίγες μέρες πριν φτάσουμε Βαρκελώνη, η διοίκηση της ποδοσφαιρικής ομάδας είχε ενημερώσει την Ομοσπονδία της χώρας ότι αλλάζει έδρα, αποφασίζοντας να παίξει στο ανενεργό -από το 2009- Μονζουίκ, καθότι το Καμπ Νου θα κλείσει, προκειμένου να γίνουν έργα συντήρησης.
Προηγήθηκε επίσκεψη στο Κάστρο του Μονζουίκ και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα, φτάσαμε και στο -όχι και τόσο τουριστικό- γήπεδο.
Ο καιρός καλός, αρκετά καλοκαιρινός, αν και κάτι σύννεφα βρίσκονταν πάνω από το Μονζουίκ, που θα έγραφαν (κάποια στιγμή στη ζωή τους) και οι Ισπανοί ρεπόρτερ.
Λίγος κόσμος, περισσότερα πούλμαν, στη γύρω περιοχή και... γραμμή για τη νέα έδρα της ομάδας του
Τσάβι, η οποία μάλλον θα μπει εκεί ως πρωταθλήτρια Ισπανίας.
Το Μονζουίκ ήταν ανοιχτό (ψιλο-ανέλπιστα) και εκεί δεν βρίσκονταν παρά καμιά 20αριά άνθρωποι, οι
οποίοι διάβαζαν τις πληροφορίες, που έχουν αποτυπωθεί σε διάφορες ταμπέλες στις εξέδρες.
Το εν λόγω γήπεδο βρίσκεται δίπλα στο φημισμένο και ιστορικό Παλαού Σαν Τζόρτζι, όπου τη δεκαετία του '80 ο Άρης έδινε μάχες με την Μπαρτσελόνα και εκεί όπου οι Βαρκελωνέζοι, στις 11 Μαΐου του 2003 κατέκτησαν την πρώτη τους Ευρωλίγκα. Στο τιμόνι βρισκόταν ο Σβέτισλαβ Πέσιτς, ο οποίος είχε την καθοδήγηση του Ναβάρο, του Σάρας, του Μποντιρόγκα και άλλων... τεράτων της εποχής.
Κοντά στα δύο γήπεδα μπορεί κανείς να δει και τον τηλεπικοινωνιακό Πύργο του Σαντιάγο Καλατράβα, ο οποίος χτίστηκε μεταξύ του 1989 και του 1992, αφιερωμένος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχει ύψος 132 μ. και συμβολίζει έναν αθλητή, ο οποίος μεταφέρει την Ολυμπιακή Φλόγα.
Το Ολυμπιακό Στάδιο Βαρκελώνης (Estadi Olímpic Lluís Companys), γνωστό και με το παλιό του όνομα Μοντζουίκ (Estadi Olímpic de Montjuïc) έχει χωρητικότητα 55.926 θεατές και βρίσκεται στο λόφο Μονζουίκ.
Ρολόι... ακριβείας
Το Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης κατασκευάστηκε το 1929, από τον Καταλανό αρχιτέκτονα Pere Domènech i Roura και τη δεκαετία του '60, η χρήση του ήταν περιορισμένη, ενώ το 1975 χρησιμοποιήθηκε για αγώνες Formula 1.
Το 1989 ανακατασκευάστηκε, ώστε να χρησιμοποιηθεί για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992, όπου η Ελλάδα «ακούστηκε» παντού με τα χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου και του Πύρρου Δήμα. Αποτέλεσε έδρα της συντοπίτισσας Εσπανιόλ από το 1998 έως το 2009 και το 2001 μετονομάστηκε σε Estadi Olímpic Lluís Companys, στη μνήμη του προέδρου της Καταλονίας Λιουίς Κονπάνς, ο οποίος εκτελέστηκε στο Μονζουίκ το 1940, από το καθεστώς του Φράνκο.
Από τα... αξιοθέατα στο γήπεδο δεν είναι άλλο από το ρολόι, το οποίο δεν σταμάτησε ποτέ και, πλέον, ετοιμάζεται να προσαρμοστεί σε απαιτήσεις... Μπαρτσελόνα.
Η κοσμοσυρροή και η σκιά του Μέσι
Τελευταίο αφήσαμε, παραμονή της... 4άρας από τη Ρεάλ για το Κόπα Ντελ Ρέι, το Καμπ Νου. Εκεί δεν χρειάζονται ρολόγια. Η ώρα τρέχει ασταμάτητα και χρειάζεται μισή μέρα, για να χαζέψει κανείς το μουσείο και να καθίσει στο παλιό και... κουρασμένο Καμπ Νου, λίγο πριν κλείσει (το καλοκαίρι του 2023 και να αρχίσει να ρέει το περίπου 1,5 δισ. ευρώ) για την ποδοσφαιρική ομάδα και τους εκατομμύρια... προσκυνητές-τουρίστες, που περιμένουν στην ουρά, για να κόψουν εισιτήριο.
Τίτλοι παντού, σε κάθε άθλημα, βαριές φανέλες σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, ακόμη βαρύτερα τρόπαια και η σκιά του Μέσι να καλύπτει κάθε τετραγωνικό του μουσείου.
Όσον αφορά την ξενάγηση; Πλήρης.
Από το μουσείο, μέχρι και τα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων, την αίθουσα Τύπου και τα σκαλοπάτια, που οδηγούν στη θέα του «MES QUE UN CLUB».
