Κάποτε η παράταση ήταν άμεση συνυφασμένη με τον «Ξαφνικό Θάνατο» και όχι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Και αυτό γιατί δεν ήταν απλώς ένα έξτρα μισάωρο, αλλά ένα μόνιμο άγχος για το αν θα τελειώσει ξαφνικά ένα ματς επειδή μπήκε το «χρυσό» γκολ, το οποίο αργότερα υποβαθμίστηκε σε «ασημένιο» και μετά το 2004... εξαφανίστηκε για πάντα!
Οι δύο παραπάνω κανονισμοί αποτέλεσαν προϊόν έμπνευσης της FIFA το 1993 και της UEFA το 2002, αντίστοιχα. Στην λογική ότι ο σκοπός της παράτασης δεν ήταν να παιχτεί ένας «δεύτερος» αγώνας, αλλά να προκύψει νικητής, η FIFA εισήγαγε πρώτη τον θεσμό του «χρυσού» γκολ (ή «ξαφνικού θανάτου» όπως συνηθιζόταν να λέγεται) το 1993, βάσει του οποίου αν κάποια ομάδα σκόραρε σε οποιαδήποτε στιγμή της παράτασης, αναδεικνυόταν νικήτρια και το ματς ολοκληρωνόταν κατευθείαν.
Η λογική του κανονισμού αυτού ήταν να προάγει την αγωνιστική επιθετικότητα, προκειμένου οι ομάδες να δώσουν έξτρα effort στο μισάωρο της παράτασης, ωστόσο, ο φόβος ότι σε μια αντεπίθεση μπορεί να αλλάξει η κατάσταση, ουσιαστικά έκανε τις ομάδες ακόμα πιο επιφυλακτικές παρά παραγωγικές.
Το Χρυσό Γκολ καταργήθηκε το 2002, αλλά πρόλαβε να γίνει μια γαλλική συνήθεια, καθότι έδωσε δυο τρόπαια στην Εθνική Γαλλίας, ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2003 κόντρα στο Καμερούν, κυρίως όμως το Euro 2000 με το γκολ εκείνο του Τρεζεγκέ στο 2-1 επί της Ιταλίας.
Λίγο αργότερα ακολούθησε και το… δικό μας «Ασημένιο Γκολ»!
Όταν, λοιπόν, καταργήθηκε το «Χρυσό Γκολ», ακολούθησε η παραλλαγή του «Ασημένιου Γκολ», σύμφωνα με την οποίο ο αγώνας δεν διακόπτεται μόλις επιτευχθεί γκολ αλλά συνεχίζεται ως το ημίχρονο της παράτασης. Εφόσον εκεί μία από τις δύο ομάδες προηγείται, τότε και ο αγώνας τελειώνει.
Το «Ασημένιο Γκολ» είναι ίσως ο κανονισμός που ήθελε το κάρμα να…φέρει ελληνική υπογραφή, καθώς αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους που το Euro 2004 κατέληξε στη χώρα μας. Λίγες μέρες μετά η Ελλάδα γύρισε στην Αθήνα θριαμβεύτρια και το Ασημένιο Γκολ βγήκε μόνιμα στη...σύνταξη.