Η περίπτωση του Αλέξανδρου Πιπερίδη δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία ενός αθλητή. Ο Βεροιώτης ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια να ασχολείται με το άθλημα των μεγάλων αποστάσεων, συμμετέχοντας σε μεγάλους αγώνες, όπως ο ιστορικός υπερμαραθώνιος του Σπάρταθλον, στον οποίο έδωσε το παρών για δεύτερη φορά φέτος. Βέβαια, η καθημερινότητά του όσο αφορά τις προπονήσεις του δεν είναι ρόδινη, καθώς έχει βρεθεί αντιμέτωπος με τρομερές καταστάσεις.
Το Metrosport.gr και ο Κωστής Παναγιώτου επικοινώνησε με τον Αλέξανδρο Πιπερίδη και μίλησε μαζί του για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του, για τους λόγους που επέλεξε το άθλημα των μεγάλων αποστάσεων, για τις απίστευτες καταστάσεις που βιώνει στο ΔΑΚ Μακροχωρίου που τον έχουν δυσκολέψει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στην καριέρα του και πολλά ακόμα.
«Τους έβλεπα σαν υπεράνθρωπους και είπα θέλω και εγώ να ζήσω αυτή την εμπειρία»
Η ενασχόλησή του με το άθλημα των μεγάλων αποστάσεων και τους ορεινούς αγώνες προέκυψε τυχαία, από έναν περίπατο στον Όλυμπο.
«Το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων είναι χόμπι στην ουσία. Εργάζομαι ως ιδιωτικός υπάλληλος, μερικές φορές μπορεί να δουλεύω και έξι φορές την εβδομάδα. Η ενασχόληση με το τρέξιμο προέκυψε όταν μια μέρα είχα πάει για περίπατο στον Όλυμπο και έτυχε να δω που γινόντουσαν κάποιοι αγώνες βουνού. Τους έβλεπα σαν υπεράνθρωπους και είπα θέλω και εγώ να ζήσω αυτή την εμπειρία έστω μια φορά. Αυτό συνέβη το 2013. Οπότε ξεκίνησα να τρέχω από μόνος μου.
Την επόμενη χρονιά ήμουν τυχερός και ήρθε στο δρόμο μου ο προπονητής μου, ο Δημήτρης Κασίμης, οποίος είναι ο καλύτερος για εμένα στην Ελλάδα και από τότε είμαι "δημιούργημα" δικό του. Δεν είχα κάποιο ταλέντο, αλλά δούλεψα σκληρά. Όσα έχω καταφέρει είναι λόγω της δουλειάς που έχω κάνει κάτω από τις οδηγίες του προπονητή μου, κάνοντας φυσικά και θυσίες. Όταν ξεκίνησα να τρέχω δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο να συμμετέχω στο Σπάρταθλον».
Πως καταφέρνετε και συνδυάζετε επάγγελμα, οικογένεια και τρέξιμο;
«Συνδυάζω το επάγγελμά μου μαζί με την προπόνηση και την οικογένειά μου, έχοντας και δύο παιδιά. Και προσπαθώ εκτός από την προπόνησή μου να πηγαίνω και τα παιδιά μου στις δραστηριότητές τους, στα φροντιστήρια κλπ. Προσπαθώ να τα συνδυάσω όλα μαζί και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Για να μπορέσω να τα προλάβω όλα έχει τύχει να πάω για προπόνηση στις 4 το πρωί, έχει τύχει να φύγω από την προπόνηση με το σορτσάκι να πάω να πάρω το ένα παιδί να το πάω στη δραστηριότητα του και να επιστρέψω να κάνω προπόνηση. Είμαι στην πίεση και στο τρέξιμο όλη την ημέρα για να μπορέσω να τα προλάβω όλα.
Ουσιαστικά η αγάπη για τη φύση ήταν ένα κίνητρο για να ξεκινήσω τους αγώνες βουνού και πάντα μου αρέσουν περισσότερο οι προπονήσεις και οι αγώνες στο βουνό. Η συμμετοχή μου στο Σπάρταθλον ήταν σαν μια πρόκληση για εμένα. Οι αγώνες δρόμου δεν με εξιτάρουν τόσο πολύ, όσο του βουνού».
«Το Σπάρταθλον συγκαταλέγεται σε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες στον κόσμο»
Το Σπάρταθλον είναι αγώνας διεθνούς φήμης με αθλητές από όλο τον κόσμο να έρχονται στην Ελλάδα για να συμμετέχουν στον ιστορικό υπερμαραθώνιο, οποίος συγκαταλέγεται σε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες στον κόσμο.
«Φέτος ήταν η δεύτερη χρονιά που συμμετείχα στο Σπάρταθλον, η πρώτη ήταν το 2019. Είναι ένας ιστορικός αγώνας και συμμετέχουν αθλητές από 50-57 διαφορετικές χώρες από όλο τον κόσμο και οι αθλητές είναι 400, από κάθε χώρα επιλέγουν συγκεκριμένο αριθμό ατόμων. Για να συμμετάσχεις πρέπει να πληροίς κάποια κριτήρια, τα οποία είναι κάποιοι αγώνες. Ορισμένοι αθλητές που θα πιάσουν πολύ καλή επίδοση μπαίνουν απευθείας στο Σπάρταθλον, οι υπόλοιποι προκύπτουν από κλήρωση. Εγώ ήμουν τυχερός γιατί σε ένα αγώνα 180χλμ. ήμουν ο πρώτος Έλληνας που τερμάτισε και μπήκα απευθείας στο Σπάρταθλον, ήταν και στόχος μου, γιατί δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία της κλήρωσης.
Το Σπάρταθλον συγκαταλέγεται σε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες στον κόσμο, είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες διεθνώς σε μεγάλες αποστάσεις. Και ο λόγος που θεωρείται από τους πιο δύσκολους είναι ότι συνήθως τερματίζει το 50% από τους αθλητές που συμμετέχουν. Φέτος τερματίσανε 180 άτομα.
Εγώ από τη σκληρή δουλειά έφτασα εκεί, δεν έχω κάποιο ταλέντο. Δύσκολο να κερδίσω κάτι ανώτερο, να τερματίσω στις πρώτες θέσεις. Θέλει να συνδυάσεις και τη δουλειά με το ταλέντο, το οποίο παίζει το μεγαλύτερο ρόλο, γιατί όλη για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο έχουμε δουλέψει, μετά από κάποιο σημείο είναι εκείνο που παίζει το ρόλο του. Το ταλέντο στο τρέξιμο έχει να κάνει με την κόπωση που νιώθει κάποιος, δηλαδή σε κάποιους ανθρώπους έρχεται πιο αργά σε σχέση με κάποιους άλλους. Για αυτό και κάποιοι αθλητές μπορούν να έχουν τον ίδιο προπονητή αλλά να έχουν πολύ μεγάλη διαφορά στην απόδοση μεταξύ τους».
Στο φετινό Σπάρταθλον ο μεγάλος νικητής ήταν ο Φώτης Ζησιμόπουλος, ο 40χρονος δρομέας χάθηκε στο 50ο χιλιόμετρο του αγώνα μένοντας πίσω περίπου 40 λεπτά, αλλά δεν τον εμπόδισε να κερδίσει τον αγώνα, με χρόνο 21 ώρες και 50 δευτερόλεπτα, σημειώνοντας την τρίτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών.
«Κατά τη διάρκεια της διαδρομής κάποιος από τη διοργάνωση έκανε ένα λάθος και έστειλε τον Φώτη από άλλη διαδρομή, η οποία ήταν λάθος, αργότερα τον ειδοποιήσανε, αλλά έχασε περίπου 7 χλμ και περίπου 40 λεπτά. Επειδή ο Φώτης είναι φίλος μου και πέρυσι ήμουν στην ομάδα υποστήριξής του νομίζω ότι του έκανε καλό αυτό (γέλια). Είναι πολύ σκληρός ως αθλητής και ως χαρακτήρα και του αρέσουν τα δύσκολα. Ήταν δύσκολο για εκείνον να προλάβει και να προσπεράσει τον Ιάπωνα που ήταν προπορευόμενος, αλλά το έκανε και βγήκε πρώτος».
Τι μπορεί να σκέφτεται ένας δρομέας κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μεγάλων αποστάσεων;
«Εγώ προσωπικά στην αρχή απολαμβάνω τον αγώνα, μετά τις 4-5 ώρες που ξεκινούν οι πόνοι από την κόπωση προσπαθώ να μην σκέφτομαι αυτό και φέρνω στο μυαλό μου τα παιδιά μου, αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει και σκέφτομαι ότι τώρα με βλέπουν από ψηλά, ειδικά τη νύχτα, που είσαι μόνος, εμένα με βοηθάνε πάρα πολύ τέτοιες σκέψεις. Σίγουρα είναι κίνητρο η χαρά που θα δώσεις στα παιδιά σου, στους φίλους σου, σε αυτούς που σε πίστεψαν και φυσικά η ηθική ικανοποίηση η δική σου που ξέρεις ότι έβαλες ένα στόχο και τα κατάφερες.
Το άθλημα των υπεραποστάσεων είναι μοναχικό άθλημα, ειδικά εγώ γουστάρω να τρέχω μόνος μου παρά να έχω κάποιον δίπλα μου και να τρέχουμε μαζί (γέλια). Ειδικά στους αγώνες βουνού νιώθεις ένα δέος. Σίγουρα έχουν επικινδυνότητα οι αγώνες στο βουνό, αλλά το κάνεις με δική σου ευθύνη. Για να συμμετάσχεις σε τέτοιους αγώνες σημαίνει πως έχεις μεγάλη εμπειρία. Πάντως πάντα υπάρχει κίνδυνος να χτυπήσεις, γιατί από την κούραση μπορεί σκοντάψεις. Συνήθως σε κάποιους σταθμούς όταν περνάς γράφουν τα ονόματα αυτών που πέρασαν, οπότε αν λείπει κάποιος θα κοιτάξουν να τον εντοπίσουν. Βέβαια, έχεις μαζί σου και κινητό που μπορείς να επικοινωνήσεις, αλλά μπορεί τραυματιστείς και να μην είσαι σε θέση να πάρεις τηλέφωνο. Οι συνθήκες που με έχουν δυσκολέψει περισσότερο ήταν πέρυσι σε έναν αγώνα βουνού, καθώς σε όλη τη διαδρομή, η οποία ήταν 162 χλμ, έβρεχε και είχε χιονόνερο. Αυτό ήταν κάτι που με δυσκόλεψε πολύ».
«Το τρέξιμο είναι άθλημα της υπομονής και τα παιδιά δεν έχουν, συνήθως θα έρθει με τη πάροδο του χρόνου όταν μεγαλώσουν»
Αν ερχόταν ένα παιδί και σε ρωτούσε γιατί να επιλέξω ένα το άθλημα των μεγάλων αποστάσεων από το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ;
«Δύσκολη ερώτηση. Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ έχουν την προβολή και τα παιδιά σκέφτονται πως θα γίνουν ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες. Μετά βλέπουν ότι δεν είναι έτσι και στρέφονται αλλού. Το τρέξιμο είναι άθλημα της υπομονής και τα παιδιά δεν έχουν, συνήθως θα έρθει με τη πάροδο του χρόνου όταν μεγαλώσουν. Ειδικά το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων είναι πιο σύνηθες από ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, γιατί είναι αυτό που είπα και πριν, θέλει μεγάλη υπομονή, θέλει σκληρή δουλειά για να πάρεις κάτι σχετικά λίγο, ενώ τα παιδιά κοιτάνε να δουλέψουν πιο λίγες ώρες για να πάρουν κάτι σχετικά πιο πολύ. Σε άλλες χώρες βέβαια είναι διαφορετικά, υπάρχουν και ακαδημίες για το ορεινό τρέξιμο, ειδικά στην Ισπανία».
«Έφτυναν όταν περνούσα από δίπλα τους, πετούσαν αντικείμενα δίπλα μου… έφεραν την αστυνομία»
Έχετε αντιμετωπίσει εμπόδια όσο αφορά την προπόνησή σας; Υπάρχουν υποδομές που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για την άθλησή σας;
«Έχω πολλά προβλήματα, ειδικά στο ψυχολογικό κομμάτι. Στις εγκαταστάσεις που πάω να προπονηθώ έχω δεχτεί μπούλινγκ από άλλους αθλητές και προπονητές, οι οποίοι υποτίθεται είναι επαγγελματίες και θα έπρεπε να προάγουν τον αθλητισμό, δίνοντας το παράδειγμα. Έχει τύχει να με βγάζουν έξω από το στάδιο οι φύλακες του χώρου, για να μην αθληθώ. Επίσης έχει τύχει να είναι άδειο το στάδιο και να μην αφήνουν να προπονηθώ.
Αρχικά είχα πάρει προφορική άδεια από το δήμο, αλλά μετά μου την ανακαλέσανε. Αργότερα αναγκάστηκα να βάλω δικηγόρο και μέσα στην ερώτηση που έκανα για ποιο λόγο δεν με αφήνουν να αθληθώ έθεσα κάποια κακώς κείμενα και παρανομίες που γινόντουσαν στο στάδιο και επειδή τα έθεσα αυτά επί τάπητος μου έδωσαν άδεια γραπτώς να μπορώ να αθλούμαι. Παρόλα αυτά πάλι με χλευάζανε, έλεγαν σε άλλους αθλητές μην του μιλάτε αυτού, έφτυναν όταν περνούσα από δίπλα τους, πετούσαν αντικείμενα δίπλα μου. Μάλιστα, έφεραν την αστυνομία να με βγάλει έξω από το στάδιο γιατί δεν είχα άδεια, ενώ είχα. Και αυτά τα έκαναν άνθρωποι του αθλητισμού, εκμεταλλευόμενοι τις καταστάσεις και τα γήπεδα προς όφελος τους.
Για να καταφέρω να μπω στο γήπεδο με ώθησαν στο σημείο να καταγγείλω κάποιες παρανομίες που έκαναν γα να πάρω άδεια. Και για να μου κλείσουν το στόμα έδωσαν άδεια μόνο σε εμένα και βλέπω άλλους συναθλητές μου να μην μπορούν να μπουν να αθληθούν. Και αυτό με λυπεί πολύ. Όταν έφευγα από τη δουλειά μου και πήγαινα για προπόνηση σκεφτόμουν θα με αφήσει ο φύλακας να μπω, τι είπαν για εμένα οι άλλοι, είχα μόνιμα ένα άγχος. Για αυτό ανέφερα προηγουμένως το ψυχολογικό πρόβλημα. Ακόμα και σήμερα το κουβαλάω.
Εγώ δεν βγάζω κάτι από αυτά που κάνω, πληρώνω για το χόμπι μου. Σπαταλάω χρόνο από την οικογένειά μου. Και αντί να το επιβραβεύουν και να το σέβονται μου έκαναν αυτόν τον πόλεμο, μάλλον επειδή δεν βγάζουν χρήματα από εμένα. Στεναχωριέμαι που δεν μπορούν και άλλοι να αθληθούν κάποιες ώρες. Βέβαια, υπάρχουν και ώρες κοινού, αλλά δεν βολεύουν τους εργαζόμενους πολίτες. Πρέπει να βοηθάμε τον κόσμο να αθληθεί και όχι να του κόβουμε τα φτερά. Το κακό είναι ότι όπου μπλέκεται το χρήμα και η πολιτική μετά μπερδεύονται όλα.
«Βλέπεις ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία να πηδάνε τα κάγκελα για να μπορέσουν να αθληθούν»
Το άθλημα που κάνω έχει ιδιαιτερότητες και πρέπει να προπονούμαι και βραδινές ώρες για να μάθει το σώμα μου σε αυτές τις ώρες, όμως το γήπεδο είναι κλειδωμένο κάποιες ώρες το βράδυ, ενώ παλιότερα ήταν 24 ώρες ανοιχτό. Επειδή είναι κλειδωμένο βλέπεις ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία να πηδάνε τα κάγκελα για να μπορέσουν να αθληθούν. Είναι τραγικό. Επειδή δεν υπάρχουν άλλοι χώροι άθλησης αυτοί οι χώροι πρέπει να είναι ανοιχτοί για τους πολίτες 24 ώρες το 24ώρο. Ένα άνθρωπος μπορεί να έχει κάνει μια εγχείρηση και να πρέπει να κάνει το βάδην του, πρέπει να τον βοηθήσουμε αυτόν, όχι να τον διώξουμε για να έχει τη χρήση των δημόσιων εγκαταστάσεων κάποιος ώστε να βγάζει λεφτά. Δίνουμε τη χρήση των δημόσιων εγκαταστάσεων σε κάποιον ιδιώτη για να βγάζει λεφτά και αποκλείουμε τους πολίτες, που έπρεπε να τους σπρώχνουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Οι Δήμοι πρέπει να βοηθήσουν τον κόσμο, γιατί δεν υπάρχουν άλλες υποδομές, μόνο τα γήπεδα είναι και δεν πρέπει ιδιωτικοποιηθούν από κάποια σωματεία. Χωράνε όλοι στα γήπεδα, να μπουν κανόνες και να αθλούνται όλοι μαζί για τον δικό του στόχο ο καθένας».
Ποιοι είναι στόχοι σας για την επόμενη χρονιά;
«Οι στόχοι μου για του χρόνου είναι στον αέρα, γιατί εξαρτάται από τα οικονομικά μου και ανάλογα με αυτά θα βάλω κάποιους αγώνες. Δεν έχω χορηγίες, λίγες είναι οι βοήθειες που έχω και αυτό με δεσμεύει για τους επόμενους αγώνες. Αυτό με κρατάει πιο μαζεμένο και δεν μπορώ να ζήσω κάποιες προκλήσεις που έχω όνειρο να υλοποιήσω».