«Πάμε ένα βήμα παρακάτω, βλέποντας μόνο μπροστά και ψηλά». Είναι αυτό που πιστεύω πως σκέφτονται και νιώθουν κόουτς, παίκτες, λαός και ο μεγαλομέτοχος με τους στενούς του συνεργάτες, μετά από την προχθεσινήυπερπολύτιμη νίκη επί της γερμανικής Άιντραχτ. Και το ένα βήμα παρακάτω που θα συνδέεται από ένα βλέμμα προς τον ουρανό, σημαίνει απλά και αυτονόητα πως ο πήχης των προσδοκιών ανέβηκε ψηλότερα, με ότι σημαίνει αυτό το τελευταίο.
Αυτή τη στιγμή η ομάδα βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας του ομίλου της, με τις προοπτικές να προβάλουν θαρραλέα και να οδηγούν, αν όλα βέβαια εξελιχθούν ομαλά και δεν υπάρξουν απώλειες, «ντουγρού» για τους «16». Ο σοφός λαός λέει πως «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Αν θέλουμε αυτό το παραπάνω να το προσομοιώσουμε ή να το αντιστοιχίσουμε, μπορούμε άνετα να το κάνουμε, επιστρατεύοντας και επικαλούμενοι το ιστορικό ρεκόρ που έσπασε με τις 5 κατά σειρά ευρωπαϊκές νίκες (ή… πλούσια «γεύματα»).
Εκόντες άκοντες άπαντες ως εκ τούτου, είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε με την άποψη ότι ο πήχης ανέβηκε. Οι προσδοκίες όπως και οι ευθύνες, το ίδιο. Αφήνοντας στην άκρη το τι περιμένουμε σε επίπεδο πιθανών και εφικτών προσδοκιών, μπορούμε λογικά και εξαιρετικά ρεαλιστικά, να σταθούμε με σοβαρότητα απέναντι στο χρέος που προβάλει για τους καθ ύλην αρμόδιους (μεγαλομέτοχο, διοίκηση, κόουτς, ομάδα… αλλά και λαό). Ο καθένας από το μετερίζι του επιβάλλεται να συνειδητοποιήσει, αν γίνεται μάλιστα και σε απόλυτο βαθμό, ότι από εδώ και πέρα απαγορεύονται δια ροπάλου οι όποιες λαθεμένες κινήσεις.
Κι αυτό, γιατί η καρδάρα με το γάλα αρχίζει να γεμίζει και η όποια αδεξιότητα, αδικαιολόγητη εμμονή ή ληθαργική αγωνιστική ή διοικητική ακινησία, θα γκρεμίσει ότι χτίστηκε με τόσο κόπο μέχρι σήμερα. Ποντάροντας λοιπόν στην ηρεμία και την ιδανική ψυχολογία που επικρατεί και έχοντας μπροστά μια διακοπή που θα βοηθήσει τον κόουτς να ενσωματώσει όλους τους νεοαποκτηθέντες, χωρίς να μένουν εκτός βασικού σχήματος παίκτες της αξίας ενός Ντεσπόντοφ, οι διοικούντες επιβάλλεται να προσέλθουν στην μάχη προϊδεασμένοι, προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι να βοηθήσουν και να προστατεύσουν την ομάδα με την οποιαδήποτε θυσία.
Η συμμορία δρα ανεξέλεγκτα και αδίστακτα εντός και εκτός συνόρων. Τα μέλη της είναι γνωστά. Το να νιώθουν όμως άνετα αψηφώντας την τεράστια δυναμική ενός λαοφιλέστατου συλλόγου όταν τον ληστεύουν, είναι πρόβλημα. Κάτι που επιβάλλεται άμεσα να σταματήσει. Τρόπος υπάρχει. Το ξεμπρόστιασμα σαν πρώτο βήμα. Και δυο λόγια για το πως «δέχθηκαν» την μοναδική νίκη των ελληνικής ομάδας, τα ΜΜΕ του λεκανοπεδίου. Θαρρείς και δεν συνέβη τίποτα το ιδιαίτερο.
Άτονα και υποβαθμισμένα όσα εντυπωσιακά είδε όλη η Ελλάδα. Αντίθετα η προβολή επικεντρώθηκε σε ισοπαλίες με ομάδες του επιπέδου της ΜπάτσκαΤόπολα. Όσο για τους εδώ αντιΠΑΟΚτσήδες, αυτοί τον χαβά τους. Πέρα από την μεγάλη τους στενοχώρια, κάποιοι επιδόθηκαν με την γνωστή φαιδρή τακτική τους, στο να βρουν οτιδήποτε θα μπορούσε να γκριζάρει την μεγάλη βραδιά της Τούμπας. Προανέφερα στους καθ ύλην αρμόδιους και τις ευθύνες του λαού του ΠΑΟΚ. Κι αυτό γιατί η εκπληκτική ατμόσφαιρα, πιθανότατα να σκέπασε ένα μεμονωμένο αλλά άκρως επικίνδυνο περιστατικό, στο οποίο θα πρέπει να σταθούν με ξεχωριστή ευθύνη και σοβαρότητα, άπαντες. Ο μοναδικός ανεγκέφαλος που εμφανίστηκε από το πουθενά πετώντας ένα μπουκάλι, το έκανε σχεδόν ανεμπόδιστα από τους γύρω του. Αν είναι δυνατόν!
ΥΓ: Αποχαιρετώντας εδώ από τις «Ελεύθερες Σκέψεις» τον θρυλικό «ξανθό», λησμόνησα να υπενθυμίσω σε όλους αυτούς που βγήκαν στα κανάλια και τον εξυμνούσαν για τα όσα απλησίαστα και ανεπανάληπτα πρόσφερε στο μπάσκετ και στον ελληνικό αθλητισμό, ότι δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν του αναγνωρίστηκε εν ζωή. Και κάτι ακόμη. Η επιχειρηθήσα ταύτιση του με άλλους συλλόγους, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι η ζωή του ολόκληρη ήταν ο Άρης, μοιάζει με μία αδέξια ιεροσυλία υπεξαίρεσης της υστεροφημίας του.