Όχι βέβαια ότι δεν «γνώριζαν» οι πανέλληνες και μάλιστα σε βάθος δεκαετιών το τι συνέβαινε στο χώρο του ποδοσφαίρου. Άλλωστε πως ήταν δυνατόν να μην γνωρίζουν κάτι που το ζούσαν τόσο έντονα και τις περισσότερες φορές με εφιαλτικό τρόπο.
Όμως αυτά που ήρθαν στο φως πρόσφατα με την έρευνα της κ. Σπανού είναι το «κάτι παραπάνω» και αποτελούν μια καταλυτική επιβεβαίωση σε όλα εκείνα τα ανατριχιαστικά που συνέβησαν σε μια συγκεκριμένη περίοδο, η οποία έχει ήδη καταγραφεί με το χαρακτηριστικό τίτλο «εποχή της παράγκας».
Μια επιβεβαίωση με δικαστική βούλα και υπογραφή εγκυρότητας αδιαμφισβήτητη, η οποία δίνει νέα διάσταση, διαλύοντας τις όποιες αμφιβολίες υπήρχαν, όχι τόσο για την ύπαρξη όλων εκείνων των απίστευτων και έκνομων μεθοδεύσεων, όσο για το μέγεθος τους.
Απλά και με δυο λόγια δεν είχαμε «αποκαλύψεις» για τον ρόλο και τη δράση των στελεχών της παράγκας που θεμελίωσε ο περιβόητος «θείος» με τον «κοκαλιάρη» υπασπιστή του και κάποιους λίγους επίορκους θεσμικούς, αλλά μια εντυπωσιακή τεκμηρίωση όλων όσων βίωσε ο χώρος τα σκοτεινά (και μέχρι σήμερα) χρόνια της ερυθρόλευκης ποδοσφαιρικής παντοκρατορίας και κατοχής.
Κι αυτή η τεκμηρίωση ήρθε αναντίρρητα με την δημοσιοποίηση νέων στοιχείων εξαιρετικού ενδιαφέροντος – εδώ μπορούμε να μιλάμε για αποκαλύψεις – τα οποία δένουν χειροπόδαρα τους μέχρι χθες ατιμώρητους και ασύδοτους δράστες και ένοχους σοβαρών εγκληματικών ενεργειών.
Η κ. Σπανού «έδωσε» και «παρουσίασε» ονόματα και διευθύνσεις! Και μάλιστα όλα όσα εμφάνισε έχουν αποδείξεις ατράνταχτες, ντοκουμέντα τεκμηριωμένα με την επικύρωση από ομολογίες που αναδεικνύονται μέσα από νόμιμες απομαγνητοφωνήσεις συνδιαλέξεων και συνωμοτικών συνευρέσεων.
Η ΕΥΠ έκανε το καθήκον της, το ίδιο και η θαρραλέα Πρωτοδίκης. Αυτό λοιπόν το πόρισμα και η εισήγηση της κ. Σπανού είναι πιστεύουμε το «κάτι παραπάνω» από ότι μέχρι σήμερα υπήρχε και που ήταν σχεδόν ενταφιασμένο στα χρονοντούλαπα των διωκτικών Αρχών.
Η κ. Σπανού - έστω και καθυστερημένα – αλλά και με εκπτώσεις από τη στιγμή που δεν συμπεριέλαβε στην εισήγηση της το ανεπανάληπτο καραστημένο παιχνίδι του δαφνοστεφανομένου με τη Βέροια, άνοιξε το δρόμο για νέες σοβαρότερες εξελίξεις. Όπως προαναφέραμε τα υπόλοιπα, όλα τα άλλα δηλαδή τα γνωρίζαμε από τη στιγμή που τα είχαμε ζήσει.
Είναι εύκολο λοιπόν σήμερα κανείς να αναρωτηθεί, αν υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να μην έμεινε έκπληκτος και άφωνος μπροστά στις μεθοδεύσεις που επιστράτευσε η παράγκα, για να οδηγεί επί χρόνια και με μαθηματική ακρίβεια τους τίτλους στις προθήκες του λιμανιού.
Δύσκολο να λησμονηθεί η «φάμπρικα» με τις διεθνοποιήσεις των διαιτητών (ας είναι καλά ο γιος του μπάρμπα Σάββα στην ΟΥΕΦΑ). Ήταν νόμος πλέον εκείνα τα χρόνια ο οποιοσδήποτε νέος και φιλόδοξος ρέφερι ήθελε να πάρει το χρησμό του διεθνή και το σήμα της ΟΥΕΦΑ έπρεπε να παρουσιάσει πιστοποιητικό ερυθρόλευκης αφοσίωσης, επικυρωμένο από την αντίστοιχη τοπική Ένωση, η οποία ήταν ενταγμένη στο γνωστό πρόγραμμα της αλληλοβοήθειας των εργαζομένων για το μεγαλείο της ομάδας του Πειραιά.
Ήταν ένας απαράγραπτος όρος τον οποίο είχε επιβάλλει η παράγκα για πολλά χρόνια. Οι πίνακες δηλαδή της διαιτησίας να καταρτίζονται βάση των προαναφερομένων «ικανοτήτων» των αξιολογούμενων, είτε για τους πίνακες, είτε για τη διεθνοποίηση.
Από κοντά και τα θλιβερά παραρτήματα που έριχναν μόνιμα και πρόθυμα νερό στο μύλο του μεγάλου αφεντικού, προσδοκώντας την αντιπαροχή με δανεισμούς παικτών που περισσεύουν ή με βαθμούς που θα μπορούσαν να πάρουν λαθραία από μια στρατιά ολόκληρη ειδικά επιλεγμένων λαμογιών της διαιτησίας. Το όλον σύστημα δούλευε ρολόι.
Στη σέντρα έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, αποφασισμένοι να συγκαλύψουν και τα πλέον φρικώδη εγκλήματα διαιτησίας αλλά και δικαστικών αποφάσεων που έκαναν το μαύρο – άσπρο. Δεν νομίζω να μπορεί να ξεχάσει εύκολα κανείς τους άθλιους και τους άθλους της γκρίζας παροικίας, η οποία δεν ορρωδούσε προ ουδενός, προκειμένου να διασφαλιστεί η πορεία του θρύλου προς τα χρυσοφόρα ταμεία του Τσάμπιονς Λιγκ.
Παπουτσέληδες, Σπάθες, Βοσκάκηδες, Μπριάκοι, μονίμως στα ερυθρόλευκα χαρακώματα. Δεν μπορούμε βέβαια να μην συμπεριλάβουμε στον κατάλογο των προθύμων και τους πολιτικούς, που γκρεμοτσακιζόντουσαν ποιος θα πρωτοπαρουσιαστεί στα προσκλητήρια συμπαράστασης και διαμαρτυρίας, όταν τους καλούσαν στον Πειραιά μετά από την επιβολή κάποιας ποινής σοβαρής και η οποία αφορούσε ακόμη και γεγονότα απροσμέτρητου θράσους και ανεπανάληπτης παραβατικότητας των στρατευμένων εγκαθέτων.
Θα μπορούσαμε όμως να αναφερθούμε σε μια ακόμη σειρά, αυτή της διαχρονικής κατοχικής επιβολής των νόμων και των συμφερόντων ενός αθλητικού παρακράτους, με μια σειρά παρανομιών και αμαρτημάτων που συνδέονται με τις δραστηριότητες μελών της περιβόητης παράγκας.
Σε αυτά έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν και ως εκ τούτου κρίνουμε σωστό και για να μην σας κουράζουμε επιπλέον, να σταθούμε μόνο στην εισήγηση της κ. Σπανού και στην πρόταση του υποβιβασμού για τον Ολυμπιακό και του ισόβιου αποκλεισμού για τον πρόεδρο του.
Δεν είμαστε σίγουροι βέβαια αν και αυτή η δικαστική περιπέτεια θα έχει μια ομαλή και προς τη σωστή κατεύθυνση εξέλιξη. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η Πρωτοδίκης μας δίνει το δικαίωμα όχι μόνο σε εμάς αλλά και σε όλους τους υγιώς σκεπτόμενους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους, να σταθούν με την ίδια σιγουριά και σοβαρότητα απέναντι σε μια ετυμηγορία που την έχουν βγάλει εδώ και αρκετό καιρό.
Και η οποία θεωρεί ότι σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο η νομιμότητα και το ευ αγωνίζεσθε έχουν καταρρακωθεί στην κυριολεξία. Οι ένοχοι βρίσκονται μπροστά μας και μας τους δείχνει με το δάχτυλο της η κ. Σπανού. Όσο για το ρόλο των θλιβερών παραρτημάτων, προσωπικά πιστεύουμε ότι εκείνοι που θα πρέπει να νιώθουν ντροπή, δεν είναι οι οπαδοί τους αλλά οι αναξιοπρεπείς ηγέτες τους.
ΥΓ: Ερωτηθείς ο κορυφαίος κυβιστής Αλέξης Κούγιας να απαντήσει πως είναι δυνατόν ο Μαρινάκης κάποια εποχή να τον χαρακτήριζε σκουπίδι και σήμερα αυτός να είναι στο πλευρό του, ξέρετε τι απάντησε; «Είχε απόλυτο δίκιο»! Τα συμπεράσματα τα αφήνουμε σε όλους εκείνους οι οποίοι εξακολουθούν να παίρνουν στα σοβαρά τον έγκριτο νομικό και γυρολόγο ιδιοκτήτη Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών.