Η εικόνα της Τούμπας στο παιχνίδι με την Μαρσέιγ, οδηγεί με σιγουριά στην επιβεβαίωση της επανασύνδεσης και αμοιβαίας αλληλοεκτίμησης λαού και ομάδας και ως εκ τούτου στην επιστροφή στους θρύλους (η Τούμπα ξαναγίνεται Τούμπα).
Πολλά και σημαντικά τα «κέρδη» από την σπουδαία φετινή πορεία του δικεφάλου στην Ευρώπη. Πέρα από την οποιαδήποτε και αξιολογότατη και σε διεθνές επίπεδο προβολή του κλαμπ και τα επίσης σημαντικά οικονομικά οφέλη που αποκόμισε ο λαοφιλέστατος σύλλογος, υπήρξαν και άλλες επιπρόσθετες θετικές αποτιμήσεις που δεν θα της χαρακτηρίζαμε παράπλευρες και ως εκ τούτου και ήσσονος σημασίας.
Κι αυτό, γιατί αφορούν σοβαρά θέματα πιθανότατα και προβλήμαα τα οποία έχουν σχέση με συγκεκριμένες δυσλειτουργίες και αρνητικούς διαχρονικούς συσχετισμούς, που σε πολλές των περιπτώσεων επηρέαζαν και την πορεία της ομάδας. Η...σχεδόν άδεια Τούμπα – για τους γνωστούς λόγους – ήταν ένα από αυτά, ίσως και το σημαντικότερο. Κι αυτό που ειλικρινά πλήγωνε περισσότερο ακόμη και από τα όποια αρνητικά αποτελέσματα τους πιστούς φίλους του δικέφαλου. Οι τελευταίοι δεν μπορούσαν να διανοηθούν και πολύ περισσότερο να αποδεχθούν την εικόνα που παρουσίαζε η θρυλική τους έδρα, μια έδρα παγκοσμίως γνωστή και δοξολογούμενη από φίλους και αντιπάλους.
Πιστεύω πως δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος σήμερα να αναφερθούμε στις αιτίες του αποκαρδιωτικού και απογοητευτικού όπως και απρόβλετπου συγκεκριμένου φαινομένου. Στο τι δηλαδή έφταιξε και ποια ήταν τα γεγονότα που επηρέασαν τόσο πολύ, ώστε μια έδρα φαινόμενο (από τις κορυφαίες της Ευρώπης) σιγά – σιγά να εκφυλιστεί και να παρουσιάζει την εικόνα που μπορούσαν να βολτάρουν άνετα μικροί και μεγάλοι αντίπαλοι, χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή πίεση και ενόχληση. Το ότι η Τούμπα έχανε σιγά – σιγά ότι στο παρελθόν προκαλούσε δέος και σεβασμό, δυστυχώς δεν ενοχλούσε παρά ελάχιστους. Η αχλή της αμφισβήτησης επικάλυπτε έναν θρύλο και από μέρος εκείνων που έπρεπε να αντιδράσουν δεν υπήρξε η παραμικρή προσπάθεια να αποφευχθεί αυτή η απαξίωση.
Σήμερα όμως και στον αντίποδα, εμείς ερχόμαστε να επισημάνουμε και να επιβεβαιώσουμε ότι ένα από τα πλέον σημαντικά ευρωπαϊκά επιτεύγματα ήταν και η σταδιακή αναζοπύρωση της έδρας των αετών, κάτι που μέχρις ενός σημείου αλλά και πολύ εντυπωσιακά επιβεβαιώθηκε στο παιχνίδι με την Μαρσέιγ. Ο θρύλος τίναξε από πάνω του την σκόνη της αμφισβήτησης και τη συγκεκριμένη αχλή της απαξίωσης και πρόβαλε αγέρωχος όπως παλιά. Οι 30.000 πιστοί φίλοι του το επιβεβαίωσαν, το υποστήριξαν με την συμπεριφορά τους και το υπέγραψαν με τα δυο τους χέρια. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου σε αυτήν την διαπίστωση. Ότι δηλαδή ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά κεκτημένα της φετινής πορείας της ομάδας, ήταν και η επιστροφή στους θρύλους («Ανάσταση» της Τουμπας).
Για το παιχνίδι τα είπαμε προχθες. Κρίναμε άδικο το αποτέλεσμα και τονίσαμε συγχρόνως πως ο ΠΑΟΚ έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για να πετύχει την μεγαλύτερη διάκριση της ιστορίας του. Δώσαμε τα συγχαρητήρια μας σε όλους (ιδιαίτερα στον κόουτς και τους παίκτες) επισημαίνοντας ότι έχουν μπροστά τους νέες μεγάλες υποχρεώσεις και ως εκ τούτου επιβάλλεται να συνεχίσουν με το ίδιο πάθος και την ίδια συνέπεια την προσπάθεια τους. Τέλος, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε την διαχρονική επιμονή μας για την ανάγκη επείγουσας ενίσχυσης που είχε η ομάδα, πριν εμφανιστούν οι μεγάλες ευκαιρίες και ιδιαίτερα η τελευταία. Αν κάτι τέτοιο είχε γίνει, ίσως να ήμασταν στην ευχάριστη θέση να πανηγυρίσουμε μια πραγματικά ασπρόμαυρη εποποιία. Και το λέμε αυτό γιατί κακά τα ψέμματα αν είχαμε εισακουστεί έγκαιρα (κι αυτό γιατί δεν υπήρξαμε ποτέ μετά Χριστών Προφήτες) ίσως ο Σαμπαόλι... να παραφρονούσε.