Στη θεωρία, το πείραμα της χρησιμοποίησης του Μάρβιν Πίρσμαν σε ρόλο στόπερ έμοιαζε ελκυστικό και ως ένα βαθμό δοκιμασμένο καθότι αυτό ήταν το 57ο παιχνίδι του Βέλγου σε ρόλο κεντρικού αμυντικού.
Στην πράξη όμως αποδείχθηκε εφιαλτικό καθώς η μηδενική ανταπόκριση του Βέλγου συνδυάστηκε με την επιπολαιότητα του Μπράντλεϊ Μαζικού σε 1-2 φάσεις αλλά κι ένα ακόμη κακό παιχνίδι από τον Πάπε Σέικ Ντιόπ. Κι έτσι ο Βόλος κέρδισε ένα παιχνίδι δίχως να ήταν καλύτερος του Άρη, σίγουρα όμως αποδείχθηκε πιο έξυπνος. Γιατί εν αντιθέσει με τον αντίπαλό του αξιοποίησε στο έπακρο τα… χαμένα της αριστερής πτέρυγας του αντιπάλου με πρωταγωνιστή τον Οζέγκοβιτς ο οποίος μπορεί να χαρακτηριστεί ως η μεταγραφή του Σεπτέμβρη καθώς ανάγκασε κόσμο και κοσμάκη να ξεχάσει τον θαυματουργό Φαν Βέερτ.
Μετά το παιχνίδι ο Αλαν Πάρντιου αδυνατούσε να πιστέψει πώς η ομάδα του δεν καταφέρει να σκοράρει έστω μία φορά και η απορία του Βρετανού κρύβει αλήθειες και υπερβολή. Αλήθειες γιατί σε κάθε κατεβασιά της ομάδας του στο δεύτερο ημίχρονο οι προϋποθέσεις για μια καλή τελική προσπάθεια ήταν εμφανέστατες.
Υπερβολή γιατί με εξαίρεση τις δύο φάσεις του Ζερβίνιο στο 86’ και στο 90’ ο Άρης δεν είχε άλλη αξιόλογη στιγμή πλην των εκτελέσεων κόρνερ του Ντάνιελ Μαντσίνι. Ο Βόλος ήταν προπάντων έξυπνος γιατί κλείστηκε στην περιοχή του και δεν άφησε ούτε μισή σπιθαμή στους δύο σέντερ φορ του Αρη – όταν ο Πάρντιου έπαιξε τα ρέστα του με το 4-2-4 – δίνοντας τα σουτ από τα 20-25 μέτρα. Κακά τα ψέματα, πέραν της πίεσης που νιώθει κάθε ομάδα όταν αμύνεται, ο Βόλος δεν χρειάστηκε να πάρει και χάπι.
Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι ανέδειξε κάποια δεδομένα τα οποία έχουν καταγραφεί και τα οποία παραδέχθηκε ο ειλικρινής Πάρντιου. Το πρώτο έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα των παικτών της μεσαίας γραμμής η οποία δεν συγκρίνεται με την αντίστοιχη περσινή και δεύτερον, ο Αρης δεν έχει την πολυτέλεια να παίζει δίχως τον Γιάκουμπ Μπράμπετς ή θα έπρεπε να είχε ισάξιο στόπερ πίσω από τους δύο βασικούς.