Ξέχωρα από την αγωνιστική κατάσταση κάθε ομάδας, η νοοτροπία έχει κυρίαρχο ρόλο σε κάθε αγώνα κι αν κανείς δεν είχε γνώση της βαθμολογίας θα πίστευε ότι ο Αρης ήταν στη θέση του Παναιτωλικού. Υπό την έννοια ότι από μια ομάδα η οποία στοχεύει στην έξοδό της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και αγωνιζόμενη σε μια έδρα μιας άλλης η οποία παλεύει για την παραμονή της, θα περίμενε κανείς ότι (τουλάχιστον) θα επιδίωκε να αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο. Συνέβη το αντίθετο.
Αν η κακή νοοτροπία ήταν το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα, το δεύτερο ήταν η απουσία του Χαβιέ Ματίγια. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο Ισπανός είναι το βαρόμετρο της ομάδας, παρότι η φετινή χρονιά δεν είναι το ίδιο αποδοτική σε σύγκριση με την περσινή. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ο παίκτης που θα δημιουργήσει παιχνίδι. Το… ανέκδοτο με τον Μπα, ότι δηλαδή ο Γάλλος μπορεί να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο, εξελίσσεται σε κακόγουστο καθώς αυτή τη στιγμή ο συγκεκριμένος παίκτης όχι μόνο δεν μπορεί να δημιουργήσει, αλλά αποφεύγει να αναλάβει και τη σχετική ευθύνη. Για μια ακόμη φορά επίσης, ένα γκολ (το πρώτο) ήρθε από δική του κακή εκτίμηση της φάσης. Η απουσία του Ματίγια κόστισε και σε επίπεδο εμφάνισης και στον Λούκας Σάσα.
Μοιραία ο Αρης βασίστηκε στις γιόμες από τους στόπερ, στη μαχητικότητα του Ντουρμισάι ο οποίος είχε πολύ πιο ωφέλιμη παρουσία σε σχέση με την αναμενόμενη και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καταλυτική αν οι Φετφατζίδης, Λάρσον, Μπρούνο Γκάμα δεν είχαν τόσο κακή εμφάνιση.
Και μια τελευταία ένσταση. Το σχήμα με τον Νικολά Ντιγκινί στο αριστερό άκρο της επίθεσης και τον Ντάνι Λάρσον στην κορυφή δεν θα βγει ποτέ. Γιατί ο Γάλλος δεν έχει την ντρίμπλα για να παίξει στη συγκεκριμένη θέση και συνέπεια της όλης κατάστασης είναι να αχρηστεύονται και οι δύο παίκτες. Ειδικά απέναντι στις κλειστές άμυνες όπως αυτή του Παναιτωλικού.