Όσοι έζησαν την εποχή των διοικητικών ζυμώσεων και ανατροπών πριν από το δεύτερο πρωτάθλημα και τα όσα προηγήθηκαν αλλά και ακολούθησαν, αναφέρονται με απεριόριστο σεβασμό σε ένα και μόνο πρόσωπο, στον Πέτρο Καλαφάτη. Σε έναν παράγοντα – διαμάντι, σε μια εμβληματική φυσιογνωμία, από τις κορυφαίες της ασπρόμαυρης οικογένειας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι του αναγνωρίστηκε αυτή η μεγάλη προσφορά, από εκείνους που είχαν την υποχρέωση να το κάνουν. Χαμηλών τόνων, απλός, συναινετικός και με μεγάλη καρδιά. Έτοιμος για την οποιαδήποτε θυσία σε ότι αφορά τον ΠΑΟΚ, έγραψε την δική του ιστορία, αφήνοντας παρακαταθήκες μιας κρυστάλλινης και ανιδιοτελούς διαδρομής πολλών δεκαετιών.
Το πρωτάθλημα 84-85 φέρει τη σφραγίδα του Πέτρου Καλαφάτη και των συνεργατών του. Ο «πρωταθλητής πρόεδρος» θεωρείται και είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της ιστορίας του ΠΑΟΚ. Υπηρέτησε πιστά και σαν στρατιώτης στα χαρακώματα, αλλά και σαν ηγέτης, χωρίς ποτέ να επιδιώξει προβολή. Τον έζησα, τον εκτίμησα, τον σεβάστηκα και πάνω από όλα πόνεσα σαν φίλος μαζί του, αλλά και υποκλίθηκα με δέος και θαυμασμό στο ψυχικό του μεγαλείο και το σθένος, με το οποίο αντιμετώπισε το συντριπτικό και άδικο χτύπημα της μοίρας, με τον χαμό των αγαπημένων των παιδιών Σταύρου και Κατερίνας και της πολυαγαπημένης του συζύγου Νούλας. Ο ΠΑΟΚ του οφείλει πολλά.
Οι νεότεροι ΠΑΟΚτσήδες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο σεμνός και χαμηλών τόνων «πρωταθλητής πρόεδρος» έχει προσφέρει πολλά περισσότερα από όλα όσα κάποιοι άλλοι έχουν πιστωθεί. Άψογος χαρακτήρας, ειλικρινής, πιστός φίλος, βοήθησε και στάθηκε σε πολλούς. Βράχος και κυματοθραύστης στην τρικυμία που τον χτύπησε. Γενναίος καπετάνιος, παρέμεινε όρθιος στις φουρτούνες της ζωής και παλικάρι απέναντι στην τραγική του μοίρα. Διπλός ο οφειλόμενος σεβασμός στο ψυχικό του μεγαλείο, στις αρχές του και σε ότι προσέφερε στον αγαπημένο του ΠΑΟΚ. Το «πρόεδρος πρωταθλητής» του το απένειμαν οι συνδεσμίτες του ΠΑΟΚ, μετά την θριαμβευτική νίκη που πέτυχε απέναντι στο Αθηνοκεντρικό κατεστημένο και όταν ο Κίμωνας Κουλούρης και το ΠΟΚ είχαν στήσει τον δικέφαλο στην γκιλοτίνα, για να τον μηδενίσουν μετά τα γεγονότα της Κατερίνης.
Ο Πέτρος Καλαφάτης σε αυτές τις τόσο κρίσιμες στιγμές, όρθωσε το ανάστημα του και μαζί με το δικό του και της ομάδας του, στέλνοντας τελεσίγραφο στην τότε Κυβέρνηση πως οποιαδήποτε προσπάθεια να πειράξουν τον ΠΑΟΚ, θα είχε σαν αποτέλεσμα τον ξεσηκωμό μισού εκατομμυρίου εξοργισμένων φίλων του δικέφαλου. Με συνέπεια ο Πρωθυπουργός που είχε προγραμματίσει άνοδο και ομιλία στην Θεσσαλονίκη, δεν θα μπορούσε να περάσει τα Μάλγαρα. Το μήνυμα όπως αποδείχθηκε ταρακούνησε τους συνωμότες και οδήγησε σε παρέμβαση που απέτρεψε τον «αποκεφαλισμό» του δικέφαλου. Έτσι, κατέκτησε το δεύτερο του πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ.
Παράλληλα πιστώνεται και την παραμονή του Γιώργου Κούδα, γιατί ήταν αυτός που ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη και η σημαία του ΠΑΟΚ δεν υπεστάλη και παρέμεινε στην Τούμπα. Κι αυτό γιατί στο τελευταίο συμβόλαιο του ο Γιώργος συνάντησε πολλά εμπόδια, τα οποία όμως ξεπεράστηκαν με την προσωπική παρέμβαση του Πέτρου Καλαφάτη.
Πριν από λίγες ημέρες συναισθανόμενος όπως μου αποκάλυψε το… «τέλος του» ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη για να αποχαιρετήσει τους δικούς του και τους φίλους του. Τους πρώτους τους προσκάλεσε σε ένα γεύμα και από τους δεύτερους όπως μου το τόνισε με ξεχώρισε, για να κουβεντιάσουμε για τον αγαπημένο μας ΠΑΟΚ, αλλά και για να με ρωτήσει πότε τελειώνω το βιβλίο που ξεκίνησα και που αφορά τον δικέφαλο και τα 60 χρόνια βιωματικών δημοσιογραφικών εμπειριών μου, στο χώρο της αθλητικογραφίας.
Ιδιαίτερα μου θύμισε την υπόσχεση που του είχα δώσει ότι με αυτό το βιβλίο θα αποκαταστήσω την υστεροφημία αξιόλογων παραγόντων της ασπρόμαυρης οικογένειας, που αδικήθηκαν κατάφορα. «Είναι αδιανόητο να παραμένουν σαν αλήθειες πολλά παραμύθια που προσβάλλουν την μνήμη αξιόλογων παραγόντων, ενώ να πιστώνονται με επιτυχίες άσχετοι οι οποίοι σε όλα τα μεγάλα γεγονότα ήταν αρνητικοί και προκάλεσαν σοβαρά εμπόδια».
Για δύο ώρες ξαναθυμηθήκαμε τα δικά μας. Σηκωθήκαμε και αποχαιρετισθήκαμε. Κάποια στιγμή τελειώνοντας με κοίταξε και μου είπε: «Αδερφέ θα προλάβω να πάρω το βιβλίο;». Του απάντησα: «Σίγουρα, άλλωστε ένα μέρος του στο έχω στείλει». Μου απάντησε σκεπτικός: «Αυτό δεν μου φτάνει. Εγώ το θέλω ολοκληρωμένο και με την δική σου ιδιόχειρη αφιέρωση». Ήταν οι τελευταίες του λέξεις και ύστερα ήρθε το μαντάτο. Πόνος μεγάλος για τον φίλο και αδερφό που «έφυγε». Αν κάτι με παρηγορεί, είναι ότι εκεί που πάει θα βρει την οικογένεια του. Τον περιμένουν ο γιος του Σταύρος, η κορούλα του Κατερίνα και η αγαπημένη του σύζυγος. Καλό ταξίδι αγαπημένε μου Πέτρο…
ΥΓ: Ο ΠΑΟΚ δίνει σήμερα ένα παιχνίδι «ζωής και θανάτου». Ο κόσμος του ελπίζει να δει την ομάδα που είναι αντάξια της εμπιστοσύνης του και της στήριξης του, απέναντι στους αποφασισμένους για όλα (με όλη τη σημασία της λέξης) αντιπάλους του. Προβλήματα για τον Λουτσέσκου δεν υπάρχουν. Για όσους επιλεγούν από τον Ρουμάνο κόουτς, το χρέος είναι μεγάλο. Καθαρό μυαλό, αγωνιστικός τσαμπουκάς και ψύχραιμη διαχείριση του 90λεπτου.