Αγαπητή Metrosport
Έρχεσαι από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ή από την άλλη άκρης της Ευρώπης για να παίξεις ποδόσφαιρο στην Ελλάδα σε μια ομάδα που τη λένε ΠΑΟΚ. Σου αρέσει αυτό, γιατί είτε δοκιμάζεις για πρώτη φορά τις δυνάμεις σου στην Ευρώπη με τη φιλοδοξία να φτάσεις ψηλά, είτε γυρίζεις σελίδα στην καριέρα σου, αφήνοντας πίσω μια μικρομεσαία ομάδα χωρίς υψηλούς στόχους και πηγαίνοντας σε μια άλλη που θέλει να κάνει το νταμπλ στην Ελλάδα, να έχει μια καλή πορεία στο Κόφερενς Λιγκ και να παίξει του χρόνου προκριματικά στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Οι συνθήκες εργασίας που βρίσκεις είναι, αν όχι ιδανικές, σίγουρα ασύγκριτα καλύτερες από αυτές που είχες συνηθίσει. Το κλαμπ δεν έχει κανένα οικονομικό πρόβλημα και παρέχει τα πάντα στους παίκτες πέρα από τις αμοιβές τους σύμφωνα με τα συμβόλαια που υπέγραψαν. Η πόλη, η Θεσσαλονίκη, σου αρέσει, γιατί δεν γίνεται να μη σου αρέσει, είτε είσαι νεαρός, είτε είσαι πιο μεγάλος και οικογενειάρχης.
Μπαίνεις από την αρχή στην προετοιμασία, γνωρίζεσαι καλά με όλους του άλλους νεοφερμένους και με τους παλιούς, μαθαίνεις τον προπονητή σου, δουλεύεις κάθε μέρα πάνω σ’ αυτά που ζητάει και, όπως όλοι οι παίκτες, πας κι εσύ μια χαρά σε όλα τα φιλικά παιχνίδια που δίνει η ομάδα στην Ολλανδία και, μάλιστα, με σχετικά καλούς αντιπάλους.
Ύστερα, πλησιάζει για την ομάδα η έναρξη της επίσημης σεζόν και τότε ο προπονητής μιλάει στους παίκτες και τους εξηγεί ότι οι αγώνες με τη Λέφσκι είναι “ματς ζωής και θανάτου”. Το ακούς, μπορεί να σου φαίνεται υπερβολή, αλλά σκέφτεσαι ότι για να το λέει τούτος σίγουρα θα έχει μεγάλη σημασία να γίνει το πρώτο βήμα για την πρόκριση σε όμιλο του Κόνφερενς Λιγκ. Άλλωστε, αυτό ήταν και για εσένα ένα από τα κίνητρα για να έρθεις στον ΠΑΟΚ. Δεν χρειαζόταν καν να το πει ο προπονητής.
Έρχεται, λοιπόν, η ώρα του πρώτου αγώνα στη Σόφια, μπαίνεις στο γήπεδο, αρχίζει το παιχνίδι και… δεν υπάρχεις. Ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος. Ούτε αυτοί που ήρθαν από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ούτε αυτοί που ήρθαν από την άλλη άκρη της Ευρώπης, ούτε αυτοί που δεν χρειάστηκε να έρθουν από πουθενά, γιατί ήταν και πέρσι στην ομάδα. Επί 90 λεπτά είναι άπαντες άφαντοι.
Τώρα, μια εβδομάδα μετά και αφού σου έχει μιλήσει πάλι ο κόουτς, σου έχει μιλήσει ο τεχνικός διευθυντής και θα σου μιλήσει και ο ιδιοκτήτης, ετοιμάζεσαι για τη ρεβάνς. Έχεις πέσει με τα μούτρα στην προπόνηση, προσπαθείς να δείξεις ότι αξίζεις να μπεις στην 11άδα για να δώσεις κι εσύ τη μάχη για την ανατροπή και, βέβαια, ξέρεις ότι αυτή η μάχη θα δοθεί μπροστά στους οπαδούς της δικής σου ομάδας. Κι αν δεν μπόρεσες να απαντήσεις ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος μέσα στην ομάδα γιατί συνέβη το ανεξήγητο στη Σόφια, πρέπει τώρα να δώσεις απάντηση μέσα στο γήπεδο. Μέσα στην Τούμπα. Με την απόδοσή σου. Με τη νοοτροπία σου. Με την όποια ποιότητα έχεις. Με το πάθος σου για να υπερασπιστείς τον προσωπικό επαγγελματικό εγωϊσμό σου και το γόητρο της ομάδας σου. Με τη συναίσθηση ότι είσαι υποχρεωμένος να αντιδράσεις για να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους. Έχοντας, μάλιστα, αντίπαλο όχι τη Ρεάλ ή τη Λίβερπουλ, αλλά τη Λέφσκι Σόφιας. Μια ομαδίτσα, που εσύ και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες επιτρέψατε να σας ρεζιλέψουν στη Βουλγαρία και να ντροπιάσουν τον ΠΑΟΚ.
Τι θα κάνεις, λοιπόν, το βράδυ της Πέμπτης αγαπητέ νεαρέ, αγαπητέ έμπειρε, αγαπητέ νέε και αγαπητέ παλιέ παίκτη του ΠΑΟΚ; Θα αποδείξεις ότι αξίζεις να φοράς αυτή τη φανέλα; Θα δικαιολογήσεις την εμπιστοσύνη που σου έδειξαν και σε έφεραν στην ομάδα αυτοί που σου ζητούν τώρα να μετατρέψεις σε πανηγύρι την τραγωδία που εσύ ο ίδιος προκάλεσες στη Βουλγαρία; Περιμένουμε να σε δούμε. Περιμένουμε να σας δούμε όλους...
ΥΓ. Εννοείται ότι περιμένουμε να δούμε και την προσπάθεια του προπονητή σας. Τι θα σκεφτεί, πώς θα το εφαρμόσει και, κυρίως, αν πρόλαβε μέσα σε μια εβδομάδα να αλλάξει πολλά μέσα στο κεφάλι σας.