Του Θάνου Μπούζα
Σχεδόν κάθε Έλληνας φίλαθλος παρακολούθησε δια ζώσης ή μέσω τηλεοπτικού δέκτη το πολύ σπουδαίο παιχνίδι μεταξύ της Εθνικής μας και των Ιρλανδών.
Φυσικά ο αγώνας είχε μεγάλη βαθμολογική σημασία και για τις δυο ομάδες, κυρίως για τους γαλανόλευκους, οι οποίοι επιζητούσαν να διατηρήσουν την πρώτη θέση και τις αυξημένες πιθανότητες να αφήσουν την Αγγλία δεύτερη αποκτώντας το πλεονέκτημα διεκδίκησης πρόκρισης στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Εφόσον καταφέρει να κρατήσει την πρώτη θέση θα ανέβει απευθείας στη League A, το υψηλότερο δηλαδή επίπεδο του Nations League από όπου προκύπτουν οι τελικοί και η κατάκτηση του τίτλου.
Υφίσταται λοιπόν μία δεύτερη ευκαιρία για την πρόκριση στο Μουντιάλ, όπου προκρίνονται απευθείας οι 12 νικητές των ομίλων των προκριματικών, ενώ οι ομάδες που κατέκτησαν την δεύτερη θέση θα παίξουν Playoff μαζί με τους τέσσερις καλύτερους νικητές ομίλου στο Nations League που δεν βρίσκονται μεταξύ των δώδεκα νικητών ή δεύτερων των προκριματικών ομίλων του Μουντιάλ. Από τις 16 ομάδες θα αποκτήσουν το διαβατήριο για το Μουντιάλ οι «4»!
Όμως αυτό είναι κάτι -χρονικά- μακρινό και το ενδιαφέρον εντοπίζεται προς το τέλος της φετινής ποδοσφαιρικής χρονιάς. Ωστόσο επειδή μεγαλώσαμε ποδοσφαιρικά στην Θεσσαλονίκη θεωρούμε επιβεβλημένο να αναφερθούμε στους παίκτες που πέρασαν ή βρίσκονται στον Δικέφαλο του Βορρά και κοσμούν με την παρουσία τους την καλύτερη Εθνική ομάδα των τελευταίων ετών. Αρχίζουμε με τον Τζόλη. Από τα 19 και μετά έζησε έναν ποδοσφαιρικό μαραθώνιο μεταγραφολογίας που κατέληξε από την Αγγλία στην Κλαμπ Μπριζ.
Εκεί δείχνει την αξία του στο Βέλγιο ενώ την περασμένη Κυριακή μας άφησε όλους με «ανοιχτό το στόμα» με την εκπληκτική απόδοσή του. Τα συναισθήματά μας ωστόσο είναι ανάμικτα. Αυτός ο παίκτης ήταν στον ΠΑΟΚ. Μπορούσε -και είχε τη δυνατότητα- να είναι ένας από τους κρίκους που θα μετέτρεπε τον Δικέφαλο από μια καλή Ελληνική-Ευρωπαϊκή ομάδα σ΄ έναν σύλλογο πρωταγωνιστή εντός και …εκτός. Φυσικά η τρομερή εξέλιξή του έχει να κάνει και με τα πρωταθλήματα στα οποία αγωνίστηκε τα προηγούμενα χρόνια.
Νούμερο δύο ο Γιαννούλης. Το καλοκαίρι ακούστηκαν φήμες πολλές για ΑΕΚ και λιγότερες για ΠΑΟΚ. Παίκτης που για κάθε μεγάλη ομάδα είναι απαραίτητος. Τρίτος στη σειρά ο Πέλκας. Γεννήθηκε στον ΠΑΟΚ. Όπου και να πήγε μέσα του διατηρούνταν άμεμπτη η παοκτσήδικη του καταγωγή και η αγάπη του για τον σύλλογο. Δυστυχώς , για όσους δεν θυμούνται «κάποιοι» ξερόλες θεωρούσαν ότι δεν έκανε για την ασπρόμαυρη ομάδα.
Τέταρτος σε σειρά, αλλά όχι σε αξία ο Κωνσταντέλιας. Δύο χρόνια πιο πίσω από τον Τζόλη μοιάζει με μια ποδοσφαιρική χρυσή τράπουλα που ακόμη δεν έχει αποκαλύψει όλη της την αξία. Ο Λουτσέσκου και όλοι οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ θεωρούν ότι όσο μείνει, η χρησιμότητά του και αυτά που θα δώσει στο σύλλογο, δύσκολα θα τα ξαναβρεί σε άλλο ποδοσφαιριστή. Φανταστείτε τώρα ο ΠΑΟΚ να είχε και τους 4. Σαν τους τρεις Σωματοφύλακες και τον Ντ’ Αρτανιάν.
Πιστεύουμε ότι αυτό το «αν» υπάρχει στο πίσω μέρος του ποδοσφαιρικού μυαλού μας και μας ενοχλεί. Μας ενοχλεί διότι είχαμε τους παίκτες… όχι όμως τον τρόπο, τα χρήματα(;), τις προοπτικές και έναν Ευρωπαϊκό σύλλογο στη λίστα των καλύτερων και πιο υποσχόμενων για τη συνέχεια.
Ελπίζουμε οι «4» να συνεχίσουν και να φτάσουν στα ψηλότερα σκαλιά γιατί την αξία την έχουν. Εμείς θα τους «βλέπουμε» με το μυαλό μας να βρίσκεται μεταξύ θαυμασμού και απογοήτευσης . Απογοήτευσης επειδή ακόμη δεν είμαστε ο ΠΑΟΚ που προσελκύει και κρατά τους καλύτερους. Θα γίνει κι αυτό όμως. Αρκεί όλοι αυτοί που υπηρετούν τον Δικέφαλο του Βορρά τον «τοποθετούν» πάνω από όλους και όλα.