Ο πατέρας του Χρήστου Ζαφείρη, Δημήτρης, μίλησε στο Metropolis 95.5 για τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του γιου του, την επικοινωνία με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που τους έδιωξε τις αμφιβολίες για την παρουσία του στην Εθνική Ελλάδας και την λατρεία του Χρήστου για τους Κωνσταντέλια-Ιωαννίδη.
«Μας έχει αγχώσει αυτή η κατάσταση, είναι πρωτόγνωρο για εμάς. Εδώ στη Νορβηγία τον βλέπαμε στις ειδήσεις, στα αθλητικά, αλλά αυτό με την Ελλάδα μας... τρόμαξε. Και τον ίδιο. Έχουμε περάσει δύσκολα αυτές τις ημέρες. Ήταν αρχηγός σε όλες τις Εθνικές της Νορβηγίας και μας... έκραξαν λίγο. Του είχαν βγάλει το διαβατήριο σε 20 ημέρες, αλλά ποτέ δεν ήταν εύκολο για εμάς εδώ, ειδικά για τον Χρήστο. Δεν γεννηθήκαμε στη Νορβηγία και πάντα είχαμε τον φόβο μήπως βρεθεί κάποιος άλλος και μπει πιο μπροστά, ο οποίος δεν είχε κάνει τα βήματα του Χρήστου. Είναι, όμως, δυνατό παιδί και τα ανάποδα τα παίρνει σαν κίνητρο» είπε αρχικά και συνέχισε:
«Κάποιες φορές δεν έπαιρνε τις ευκαιρίες που έπρεπε. Αγωνιζόταν παίκτες που ήταν σε μεγάλα κλαμπ, αλλά στον πάγκο και έμενε εκτός ο Χρήστος, ο οποίος είχε 200 επαγγελματικά ματς. Ήρθα σε επαφή με τον κ. Γκαγκάτση μέσω ενός δημοσιογράφου που ακολουθούσε τον Χρήστο από τα 15. Με ρώτησε αν το έχουμε σκεφτεί για την Εθνική Ελλάδας και μου είπε ότι μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τον κ. Γκαγκάτση. Επικοινώνησε μαζί μου και εγώ του τόνισε ότι θέλει να έρθει σε επαφή με τον προπονητή για να μάθει αν του κάνει το προφίλ του. Ο Χρήστος εντυπωσιάστηκε γιατί ο κ. Γιοβάνοβιτς ήξερε τα πάντα γι' αυτόν. Υπήρξε και κατ' ίδίαν συνάντηση και τον έπεισε ότι η Εθνική Ελλάδας θα είναι η σωστή επιλογή. Μου είπε ότι δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό, εγώ του «είσαι σίγουρος, θα μας βρίσουν εδώ;»
Για την μετακόμιση στη Νορβηγία σημείωσε ότι: «Φύγαμε από την Ελλάδα το 2011. Δεν υπάρχει εύκολη μετάβαση όταν τα παιδιά είναι σε ηλικία που έχουν αναμνήσεις. Ηταν 11,9 και 7. Για τον Χρήστο και την μεγάλη του αδελφή ήταν δύσκολα, γιατί έπρεπε να πάνε σε σχολείο για τη γλώσσα. Τον Χρήστο τον βοήθησε η μπάλα. Είχα έρθει πρώτος στη Νορβηγία για να βρω δουλειά και ψάχτηκα και με τις ακαδημίες. Εδώ είναι διαφορετική η δομή της κοινωνίας. Τα παιδιά είναι πραγματικά παιδιά μέχρι τα 14, δεν τα φορτώνεις με ευθύνες. Όταν γυρνάνε σπίτι κάνουν το χόμπι τους, είτε αυτό είναι σκι, είτε ποδόσφαιρο. Εδώ τα τελευταία χρόνια γέμισε γήπεδα με τεχνητό χλοοτάπητα. Αυτή η ανάπτυξη έφερε παίκτες όπως τον Χάαλαντ και τον Όντεγκααρντ, πριν έπαιζαν σε γήπεδα με χαλίκι».
Για τα πρώτα βήματα του Χρήστου αποκάλυψε: «Θα με... κράξει ο κόσμος, αλλά μόλις άρχισε να περπατάει, ήταν δύο ετών, γυρνούσα από την δουλειά, καθόμουν τέρμα στην κουζίνα και ο Χρήστος σούταρε μία γούνινη μπάλα συνέχεια πάνω μου, όχι δεξιά και αριστερά και στα 4 τον πήγα σε μία Ακαδημία. Ήταν ο κ. Λάλας, του Ολυμπιακού. Τον ρώτησα αν μπορούσε να αγωνιστεί σε μεγαλύτερη ηλικιακά ομάδα. Αφού καταλαβαίνει, μου είπε, ναι φυσικά. Κάποιες φορές οδηγούσα όλη νύχτα για να τον δω. Όλη η οικογένεια ήταν ταγμένη σε αυτό που έκανε ο Χρήστος, γιατί ήταν ωραίο και όταν το κατάλαβε και ο ίδιος του άρεσε ακόμη περισσότερο».
Τέλος ανέφερε: «Ο ένας παππούς του ήταν ποδοσφαιριστής. Παίζει μπάλα και η μικρή του αδερφή και αυτή το έχει, αλλά είναι αριστεροπόδαρη. Ο Χρήστος δεν έχει κακό πόδι. Τα στημένα τα χτυπάει με το δεξί και τις μπαλιές με το αριστερό.
Στη Σλάβια φοράει το δέκα τιμής ένεκεν, δεν είναι δεκάρι, είναι έξι και οκτώ. Θα εκπλαγείται, είναι ολοκληρωμένος παίκτης, μπορεί να παίξει παντού. Έχει δύο πόδια, είναι... νεροκουβαλητής, θα πάει στο man to man θα κοιτάξει να κάνει το καλύτερο για τους συμπαίκτες του. Είναι εργάτης. Ο Χρήστος λατρεύει τον Κωνσταντέλια και τον Ιωωαννίδη, θα τους κάνει καλύτερους. Θα κάνει εύκολη τη ζωή των συμπαικτών του, γιατί έτσι έχει μάθει».