Είναι δυναμική και σίγουρη για τον εαυτό της. Από μικρή της άρεσαν οι πολεμικές τέχνες και μπορεί να έκανε μια προσπάθεια να αγορεύσει στα δικαστήρια αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι δεν ταιριάζει στο χώρο αυτό και επέλεξε να δίνει τις μάχες της στο τζούντο. Λατρεύει τη μουσική και τα παιδιά, δεν αποχωρίζεται ποτέ τον σκύλο – οδηγό της και δύσκολα αντιστέκεται στο κοτόπουλο και τις χειροποίητες πίτες.
Η Δώρα Πασχαλίδου θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο τζούντο στο Παρίσι και μίλησε στο Metrosport.gr για τη δεύτερη συμμετοχή της σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, την πορεία της πρόκρισης και τα εμπόδια καθώς και την αντίδραση της όταν έμαθε όταν θα είναι σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης.
Διηγήθηκε την πορεία της στο άθλημα και τις δυσκολίες που κρύβει, μας εξήγησε τις διαφορές ανάμεσα στο τζούντο βλεπόντων και τυφλών ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη μαμά της, που είναι ένα από τα δυνατά της ερείσματα, και τον σκύλο – οδηγό της, τη Joy. Τέλος, σχολίασε την ανεπαρκής οικονομική στήριξη ενώ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της για τον προπονητή της και τον Γιώργο Καπελλάκη.
«Έξτρα κίνητρο η σημαία - Οι αθλητές του τζούντο είναι με μια βαλίτσα στο χέρι»
Θα είναι η δεύτερη συμμετοχή σου σε Παραολυμπιακούς αγώνες. Ποια τα συναισθήματα σου;
«Νιώθω υπέροχα. Πλησιάζουν οι μέρες και όλα μου το θυμίζουν. Όταν ήρθαν οι στολές, συγκινήθηκα πολύ. Ήταν ένα ξύπνημα για εμένα γιατί ήμουν απλά στο πρόγραμμα δουλεύω δουλεύω και ξαφνικά είδα μπροστά μου τον στόχο. Δεν τον είχα ξεχάσει, φυσικά, αλλά δεν τον σκεφτόμουν. Είμαι συγκινημένη για τη δεύτερη παρουσία μου σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Θα εκπροσωπήσω την Ελλάδα μου, που λατρεύω και θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο που μπορώ».
Πώς αντέδρασες όταν έμαθες ότι θα είσαι και σημαιοφόρος;
«Ήμουν στο γυμναστήριο όταν το έμαθα, άφησα κάτω τη μπάρα και έβαλα τα κλάματα. Όλοι έτρεξαν πάνω μου γιατί νόμιζαν ότι χτύπησα αλλά εγώ μόλις είχα μάθει ότι είμαι σημαιοφόρος. Ήταν και είναι πολύ συγκινητικό. Δεν το περίμενα. Το ονειρευόμουν χρόνια και ήρθε πολύ ξαφνικά. Κάθε φορά που το σκέφτομαι δακρύζω. Τα μετάλλια μπορεί να έρθουν και να ξαναέρθουν αλλά τη σημαία δεν ξέρω αν θα έχω τη τιμή να την κρατήσω ξανά. Θα το ζήσω με όλες μου τις αισθήσεις και θα το θυμάμαι σαν την πιο ωραία ανάμνηση. Είναι ένα δώρο που μου κάνει η Ελλάδα μου, η πατρίδα μου. Είναι η μέγιστη τιμή που μπορεί να υπάρξει για κάποιον αθλητή. Περικλείει μέσα πολλά νοήματα αυτή η σημαία και σίγουρα σου δίνει ένα κίνητρο παραπάνω για να δουλέψεις για τη χώρα σου και για τους ανθρώπους που σε εμπιστεύονται».
Η σημαία λειτουργεί ως ένα έξτρα κίνητρο ή σε βαραίνει σε σχέση με την επίδοση;
«Για την επιτυχία και για το μετάλλιο είναι καθαρά ένα τεράστιο κίνητρο. Δίνει αυτοπεποίθηση και θέληση. Για να κρατήσεις τη σημαία πρέπει να έχεις και μεγάλη ενσυναίσθηση για το τι είναι αυτό που κρατάς. Είναι ένα από τα καλά «βάρη» της ζωής. Η σημαία κλείνει μια ιστορία μέσα της, την πατρίδα μας, τους προγόνους μας, τους αγίους μας και άλλα σημαντικά. Είναι κάτι σοβαρό και σημαντικό. Και ήρθε μετά από σκληρή προσπάθεια και ανοδική δουλειά».
Υπήρξαν εμπόδια ή δυσκολίες στην πορεία της πρόκρισης;
«Όλη η διαδρομή είχε μόνο δυσκολίες, που έμοιαζαν να μην παλεύονται αλλά τώρα απλά τις έχω σβήσει. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι για να απολαύσεις ότι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα. Είναι η ύψιστη γιορτή, όπου πας για να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό και να την απολαύσεις. Κάθε αθλητής ότι έκανε το έκανε μόνος του και χωρίς την υποστήριξη άλλων παραγόντων, όπως το κράτος. Επομένως, η απόλαυση είναι μεγαλύτερη όταν έρχεται το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Οι δυσκολίες γίνονται μεγαλύτερες καθώς το άθλημα δεν είναι δημοφιλές και για αυτό δεν υπάρχει και το κατάλληλο αγωνιστικό επίπεδο. Οι αθλητές του τζούντο είναι με μια βαλίτσα στο χέρι και πηγαίνουν συνεχώς για αγώνες στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει προπόνηση ουσιαστική πριν τους αγώνες. Επίσης, η Ελλάδα δεν επιτρέπει τη συνεργασία της ομοσπονδίας βλεπόντων και της δικής μας για να μπορούμε να δουλεύουμε όλοι μαζί. Στο εξωτερικό οι ομάδες δουλεύουν μαζί, όπως για παράδειγμα στη Λυών. Εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να δουλέψουμε μαζί ή ακόμη και να συμμετέχουμε σε αγώνες».
Έχεις άγχος και πώς το διαχειρίζεσαι;
«Δεν το διαχειρίζομαι εύκολα. Το άγχος μου είναι ανασταλτικός παράγοντας. Είμαι άλλος άνθρωπος χωρίς άγχος και άλλο με άγχος. Μέσα στη δεκαετή πορεία μου έχω παίξει μόλις ένα παιχνίδι χωρίς άγχος και αυτό ήταν το πρόσφατο στη Γεωργία κόντρα στην αθλήτρια από τη Μογγολία. Είχα ένα σοβαρό τραυματισμό και σκέφτηκα να μπω να παίξω όπως στην προπόνηση. Κέρδισα εν τέλει. Χαίρομαι που κατάφερα να ζήσω έστω και μια φορά πως είναι να παίζεις χωρίς άγχος. Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με βοηθήσει να το αντιμετωπίσω είναι ο δάσκαλος μου. Μου αποσπά το άγχος».
Τι θα επιδιώξεις στο Παρίσι;
«Στόχος μου είναι το χρυσό μετάλλιο αλλά αγώνες είναι και ποτέ δεν ξέρεις. Θέλω να πάρω ένα μετάλλιο, όποιο χρώμα και να έχει. Έχουμε δουλέψει πολύ με τον δάσκαλο μου και η πορεία μας είναι ανοδική τα τελευταία δύο χρόνια».
Τι θα έλεγες στη Δώρα που αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο τζούντο;
«Να μην σκεφτεί ποτέ να αφήσει το άθλημα και ότι έκανε την καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει στη ζωή της».
«Χαίρομαι που κατάφερα να παίξω μια φορά χωρίς άγχος - Με πείραξε που δεν έγινε ένσταση από την Ελλάδα»
Πώς άρχισε το ταξίδι σου στο τζούντο;
«Είχα μια τάση από μικρή να παλεύω χωρίς να χτυπάω τον άλλο. Μου άρεσε αυτή η σωματική πάλη, όπως συμβαίνει στο τζούντο. Κάποια στιγμή γνώρισα τον προπονητή μου (Θεόκλητος Παπαχρήστος), ο οποίος είναι τέσσερις φορές Παραολυμπιονίκης και τελείως αυθόρμητα του είπα θα γίνω η πρώτη σου αθλήτρια. Πήγα, δοκίμασα και ένιωσα ότι όλα ήταν για να γίνουν. Έκτοτε, απλά προχωράω».
Ποια είναι η σημαντικότερη μάχη που έχεις δώσει;
«Ο πρόσφατος αγώνας μου κόντρα στη Μογγόλα και οι αγώνες μου στο Μπακού τον Σεπτέμβρη, που πήρα το ασημένιο μετάλλιο έχοντας μόλις μια ήττα στον τελικό. Έκανα δύσκολες νίκες. Φυσικά, το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό στην Ολλανδία ενώ μια εμπειρία που θα κρατήσω είναι οι πρώτοι μου Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο».
Υπάρχει κάποιος αγώνας που σε «πλήγωσε»;
«Ήταν ο πρώτος μου αγώνας στο Τόκιο, όπου η αντίπαλος μου ήταν μια Γιαπωνέζα και της έδωσαν το παιχνίδι. Δεν με πείραξε αυτό γιατί αυτά μπορούν να συμβούν. Ήταν τόσο οφθαλμοφανές και με πείραξε που δεν έγινε ένσταση από την Ελλάδα. Ήταν σκληρό για εμένα. Το θυμάμαι με μεγάλη πικρία. Μου κόστισε πολύ».
Τι άλλαξε από τους προηγούμενους Παραλυμπιακούς Αγώνες που απλά ήθελες να βρεθείς στην οχτάδα και τώρα επιδιώκεις ένα μετάλλιο;
«Δουλέψαμε πολλές ώρες και πολύ σκληρά. Έχουμε ανοδική πορεία και οι στόχοι αλλάζουν. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν στο πλευρό μας όλα αυτά τα χρόνια και τους ευχαριστώ πολύ. Είναι και ένα κίνητρο επιπλέον. Μου έδωσαν δύναμη και έλαβα εμπιστοσύνη. Είμαι αθλήτρια ψυχολογίας και με βοήθησε πολύ».
«Το τζούντο είναι το άθλημα της ανατροπής - Καταλαβαίνεις ότι ο αντίπαλος θα κάνει κάποια κίνηση από την ανάσα του»
Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο τζούντο βλεπόντων και των τυφλών;
«Υπάρχουν δυο βασικές διαφορές. Ξεκινάμε πιασμένοι, με τη λεγόμενη κουμικάτα, ενώ οι βλέποντας ξεκινούν εξ αποστάσεως και έχουν λίγα δεύτερα για να πιαστούν αλλιώς παίρνουν ποινή. Η δεύτερη είναι ότι όταν πλησιάζουμε τη γραμμή, ο διαιτητής λέει μια λέξη για να μας προειδοποιήσει, πηγαίνοντας ο ίδιος στο κέντρο ώστε να τον ακούμε. Έτσι, έχουμε την ευκαιρία να μπούμε προς τα μέσα και να συνεχίσουμε να παίζουμε. Γενικά, το τζούντο είναι το άθλημα της ανατροπής. Δεν υπάρχει κάτι δεδομένο όσο καλός και να είναι ένας αθλητής ή μια αθλήτρια. Ο πρώτος μπορεί να βγει τελευταίος και αντίστροφα. Έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Είναι μόλις πέντε λεπτά και πρέπει να κερδίσει τον εαυτό σου και τον αντίπαλο σου».
Δεδομένου ότι δεν βλέπεις, πόσο εύκολο είναι να αντιληφθείς τις κινήσεις του αντιπάλου;
«Το τζούντο είναι ένα άθλημα που λόγω της επαφής σου δίνει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεσαι πολλά πράγματα από τον αντίπαλο. Καταλαβαίνεις ότι θα κάνει κάποια κίνηση από την ανάσα του ή από το σώμα του που σφίγγεται. Με την εμπειρία, το αισθάνεσαι καλύτερα».
Τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;
«Προπονούμαι καθημερινά και κάνω διπλές προπονήσεις. Τα πρωινά κάνουμε τζούντο και τρέξιμο ενώ το απόγευμα βάρη».
Χωρίζεστε σε κατηγορία με βάση τα κιλά. Πώς διατηρείσαι σε ένα συγκεκριμένο βάρος;
«Υπάρχουν κοπέλες που δεν τρώνε και τα καταφέρνουν. Είναι ένας εξτρά αγώνας και αυτός. Είμαι λιχούδω (γέλια) και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στα γλυκά. Πάντα ακολουθούσα έναν υγιεινό τρόπο διατροφής. Μου αρέσει το φαγητό και τρελαίνομαι για τα γλυκά. Πάντα έχω έναν κανόνα, δεν τρώω πάνω από ένα πιάτο, δεν τρώω τηγανητά και δεν πίνω ποτέ ποτά και αναψυκτικά. Είναι ένα δύσκολο κομμάτι γιατί έχουμε τη ζύγιση αλλά έχουμε και την τυχαία ζύγιση. Μπορεί να σε επιλέξουν να ζυγιστείς ξανά και αν είσαι παραπάνω κιλά, τότε ακυρώνεσαι».
Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου (Θεόκλητος Παπαχρήστος) στην εξέλιξη σου;
«Ο προπονητής μου είναι η εξέλιξη μου. Ό,τι έχω καταφέρει, το έχω κάνει χάρη σε εκείνον. Στάθηκε δίπλα μου από την αρχή κα είναι κοντά μου μέχρι σήμερα. Η δουλειά του είναι αξιοθαύμαστη. Είναι δίπλα μου σε χαρές και σε λύπες. Προχωράμε μαζί και στοχεύουμε να πάμε όσο το δυνατόν ψηλότερα. Με πήρε μια αθλήτρια από το μηδέν και με οδηγεί στους δεύτερους Παραολυμπιακούς της ζωής μου έχοντας κατακτήσει πρωτύτερα σειρά μεταλλίων».
«Γεννιόμουν ανάποδα και το ανέλαβαν τα παιδιά της πρακτικής γιατί ο γιατρός κάπνιζε»
Πώς προέκυψε το πρόβλημα με την όραση;
«Ως έμβρυο ήμουν αρτιμελές. Στη γέννα προέκυψε μια επιπλοκή καθώς γεννιόμουν ανάποδα και επειδή το ανέλαβαν τα παιδιά της πρακτικής, γιατί ο γιατρός κάπνιζε, δεν έκαναν καισαρική στη μαμά μου και προτίμησαν να με γυρίσουν με τον εμβρυοαποκολλητή και μου τραυμάτισαν σοβαρά νεύρα στο κέντρο όρασης. Τα μάτια μου δουλεύουν άρτια και αν τα χρειαστεί κάποιος, θα βλέπει κανονικά. Εγώ δεν μπορώ να δω».
Το ότι το μάτι λειτουργεί σωστά, σε δυσκόλεψε να αποδείξεις ότι δεν βλέπεις στους αγώνες;
«Άργησα να πάρω τη μόνιμη κατηγοριοποίηση γιατί έβλεπαν ότι το μάτι αντιδράει, κοιτάει. Με ζόρισαν πολύ».
Πώς αποφάσισες να πάρεις σκύλο οδηγό; Πώς καλλιεργήθηκε η εμπιστοσύνη;
«Ήμουν στην Αθήνα πριν το Τόκιο για την προετοιμασία μου. Με φιλοξενούσε μια συναθλήτρια μου και το αγόρι της είχε σκύλο οδηγό. Ενθουσιάστηκα. Γνώρισα τον εκπαιδευτή του (Γιάννης Κονδράρος) και μου έλυσε όλες τις απορίες που είχα. Ήθελα να δοκιμάσω, έκανα την αίτηση και κάναμε συνεκπαίδευση στην Liberty Guide Dogs. Το όνομα της είναι Joy. Είναι υπάκουη, χαδιάρα και κοινωνική. Τη λατρεύω».
Έχεις σπουδάσει και νομική. Πώς έγινε αυτή η επιλογή;
«Μου άρεσε να αγορεύω και λάτρευα τα δικαστήρια. Οραματιζόμουν τον εαυτό μου να αγορεύει και να σώζει ανθρώπους. Όμως, η Ελλάδα δεν προετοιμάζει κατάλληλα τα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι πολύ μακριά αυτό που σπούδασα με αυτό που φανταζόμουν. Μαθαίνεις πράγματα χωρίς να ξέρεις γιατί τα μαθαίνεις. Λείπει το πρακτικό κομμάτι. Ήθελα να ακολουθήσω το ποινικό δίκαιο αλλά κατάλαβα ότι δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου έτσι όπως ασκείται».
Αφού άφησες τη νομική, με τι ασχολείσαι;
«Θέλω να ασχοληθώ με κάτι που συνδυάζει τη μουσική και τα παιδιά. Ασχολούμαι με τη μουσική από μικρή και πιστεύω κάτι καλό θα βγει. Έκανα παραδοσιακή μουσική από τα πέντε μου χρόνια, στα 10-11 άρχισα κανονάκι και στα 19 έκανα φωνητική στο ωδείο της Θεσσαλονίκης στο «Εν χορδές». Τα τελευταία δύο χρόνια μαθαίνω βυζαντινή μουσική πλάι στον σπουδαίο δάσκαλο και πρωτοψάλτη, Αλέξανδρο Δασκαλάκη. Η βυζαντινή είναι η αρχή και το τέλος της μουσικής, είναι ότι πιο άρτιο έχει δημιουργηθεί σε μουσική. Συνδυάζει και το κομμάτι της ορθοδοξίας που για μένα αποτελεί τον πυρήνα και τον βασικό άξονα της ζωής μου».
Ποια η συμβολή και η στάση της οικογένειας σου στην πορεία σου;
«Στην αρχή είχαν αντιρρήσεις λόγω του ότι το άθλημα είναι ανδροκρατούμενο. Στη συνέχεια, άλλαξαν γνώμη γιατί έβλεπαν ότι είναι κάτι που μου αρέσει και με κάνει χαρούμενη. Στέκονται δίπλα μου και με στηρίζουν σε κάθε βήμα. Η μαμά μου κάνει τα πάντα για να μην κουραστώ. Κάνει τα πάντα για εμένα με όλη της την καρδιά, είναι ο ορισμός της θυσίας. Ο μπαμπάς μου και ο αδερφός μου είναι πάντα εκεί όταν χρειαστώ».
«Ο κ. Καπελλάκης με έστειλε όπου ζήτησα χωρίς να μου ζητήσει αποτέλεσμα»
Υπάρχει επαρκής οικονομική στήριξη;
«Δεν υπάρχει».
Είναι εύκολο να βρεθούν χορηγοί;
«Είναι δύσκολο να βρεθούν χορηγοί. Εξάλλου, είναι ένα άθλημα που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Στην τριετή προετοιμασία μου υπήρξαν άνθρωποι που με στήριξαν πολύ. Ο σύλλογος ΑΣ Ωρίων και η προπονήτρια Μαρία Νικολαϊδου που με δέχθηκε στον χώρο της με χαρά και με βοηθά πάντοτε με υπέροχη διάθεση. Οι συναθλητές μου, τους οποίους ευχαριστώ για το υπέροχο κλίμα που επικρατεί στις προπονήσεις μας. Τα γυμναστήρια Elixir στη Θεσσαλονίκη καθώς και το γυμναστήριο Gym Gallenge στα Νέα Μουδανιά που γενναιόδωρα μου παραχωρούν πλήρως εξοπλισμένους χώρους για προπόνηση αλλά και κάθε βοήθεια που θα τύχει να χρειαστώ.
Φυσικά, δεν θα μπορούσα να παραλείψω την ομάδα του corpus therapy και τον υπεύθυνο φυσικοθεραπευτή μου, Ζώη Χαρίση, που είναι πάντα εκεί για την αποκατάσταση κάθε τραυματισμού από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο με πλήρη υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα. Η εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων Relance Rent Car για τη συνεχή της υποστήριξη σε ό,τι χρειάστηκα. Ο σύλλογος μου ΑΣΤ Ήφαιστος για την υποστήριξη του, ο γιατρός μου Ιωάννης Ράλης και ο διατροφολόγος μου, Ηλίας Μποτσιφάρας. Και τέλος, δεν θα ήθελα να ξεχάσω και τον όμιλο ΟΝΕΞ που με βοήθησε να βρεθώ στους αγώνες στο Μπακού καλύπτοντας εξ ολοκλήρου τα έξοδα τα δικά μου και του προπονητή μου».
Η Παραολυμπιακή Ολυμπιακή Επιτροπή σε έχει στηρίξει;
«Έχει σταθεί κοντά μου και με έχει βοηθήσει όσο κανείς. Από τους αγώνες στο Τόκιο μέχρι και τώρα είναι κοντά μας και ο πρόεδρος με έστειλε όπου ζήτησα χωρίς να μου ζητήσει αποτέλεσμα. Ο κ. Καπελλάκης είναι κοντά στους αθλητές από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Έχει κάνει σημαντικά βήματα για την ανάδειξη του παραολυμπιακού κινήματος και έχει γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο ολυμπιακό και το παραολυμπιακό κίνημα».
Ποιο είναι το κόστος του αθλήματος;
«Σαν εξοπλισμό δεν υπάρχει ιδιαίτερο κόστος. Οι στολές κοστίζουν 300 ευρώ οι δυο αλλά δεν τις αγοράζεις κάθε χρόνο. Υπάρχει κόστος για τους αγώνες καθώς γίνονται σε μέρη που είναι ακριβά στα εισιτήρια και αυξάνεται και η διαμονή λόγω αυτών. Για παράδειγμα, για ένα φιλικό χρειάζεσαι περίπου 2.000 ευρώ».
Γνωρίζοντας καλύτερα τη Δώρα
Πρότυπο: «Τη μαμά μου γιατί είναι καλύτερη του κόσμου και τον προπονητή μου, τον οποίο θαυμάζω για το πώς είναι σαν άνθρωπος, το πως αντιμετωπίζει το καθετί στη ζωή του και για τις γνώσεις του γενικότερα αλλά και στο τζούντο».
Αγαπημένο φαγητό: «Μακαρόνια και κοτόπουλο και όλοι οι συνδυασμοί τους καθώς και οι χειροποίητες πίτες».
Αγαπημένο χρώμα: «Κόκκινο».
Αγαπημένη ταινία: «Ως Πόντια ξεχώρισα το «Κόκκινο Ποτάμι». Όλα έδεναν με τις αναδρομές από τους δικούς μου και ήταν μια καλή προσπάθεια αναπαράστασης των τότε κτηνωδιών και του τρόπου αντιμετώπισης των δυσχερειών από τους Πόντιους. Τους πέτυχε πάρα πολύ. Όλη η λεβεντιά και η δύναμη που είχαν και αντιμετώπισαν όλες αυτές τις δυσκολίες και συνέχισαν τη ζωή τους διαπρέποντας. Με είχε αγγίξει πολύ».
Ελεύθερος χρόνος: «Ακούω μουσική και τραγουδάω. Κοιμάμαι. Κάνω βόλτες στην παραλία και αποφορτίζομαι. Γράφω και διαβάζω ποιήματα και μαθαίνω ξένες γλώσσες. Γνωρίζω ήδη ισπανικά, αγγλικά, ρωσικά».
Ιδιαίτερη επιθυμία: «Ονειρεύομαι την ημέρα εκείνη που ο χαμός που έκαναν για τον Τεντόγλου, θα τον κάνουν και εμάς. Με ενοχλεί η λανθασμένη προβολή των ΑΜΕΑ. Τις περισσότερες φορές μας μειώνουν με τον τρόπο που μας παρουσιάζουν στον κόσμο επιδιώκοντας λανθασμένα να προκαλούν τον οίκτο και όχι τα σωστά συναισθήματα».
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου: «Θεωρώ ότι είμαι μια γυναίκα με πολλά ενδιαφέροντα, μου αρέσουν οι προκλήσεις, δεν προσαρμόζομαι εύκολα στις μεγάλες αλλαγές. Μου αρέσει να δουλεύω για κάτι και με ενοχλεί να μένω στάσιμη. Έχω πρόβλημα με τη διαχείριση του άγχους και της έκθεσης μου στον κόσμο. Να φανταστείς έχω απαγορεύσει στους φίλους μου να έρχονται στο γήπεδο και στο Παρίσι δεν θα έρθει κανέναν. Είμαι υπέρ του δέοντος χαρούμενη ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις αλλά και βαθιά μελαγχολική προς το ρομαντικό».