Το αποτέλεσμα σε ένα φιλικό παιχνίδι και ειδικά όταν αυτό είναι το πρώτο μετά από τρεις μόλις προπονήσεις στην Ολλανδία, περνά σε δεύτερη μοίρα αν και κάθε νίκη είναι σημαντική για την ψυχολογία της ομάδας. Ο ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου ήταν η πιο τρανή απόδειξη, γιατί αυτή η προετοιμασία είναι πιο «εύκολη» από την περσινή και σε αυτό το συμπέρασμα οδηγείσαι αν τη συγκρίνεις με τη δεύτερη.
Ο ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου δεν ήταν «πειραγμένη» ομάδα. Επαιξαν ποδοσφαιριστές που έχουν πάρα πολλά ματς μεταξύ τους, είχαν χημεία, έπαιξαν σε θέσεις που ξέρουν. Για αυτό είδαμε τον Σβαμπ με τον Οζντόεφ και τον Μουργκ να συνεργάζονται, είδαμε έναν Ντεσπόντοφ να περιμένει την πάσα του Μιχαηλίδη, είχαμε τον Σοάρες και τον Οτο στα άκρα της άμυνας γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνουν και ποιους παίκτες πρέπει να βρουν. Στο δεύτερο μέρος; Πέρα από την αμυντική τετράδα όλα τα υπόλοιπα ήταν διαφορετικά.
Για πρώτη φορά ο Καμαρά με τα ασπρόμαυρα, για πρώτη φορά ο Γκούμας με την πρώτη ομάδα, μετά από πολύ καιρό ο Βιεϊρίνια στα δεξιά της επίθεσης ασχέτως αν είναι η αγαπημένη του θέση. Επομένως είναι πολύ σημαντικό για τον προπονητή του ΠΑΟΚ το ότι έχει παίκτες για να στηριχθεί τώρα στην αρχή και όχι έναν δυο αλλά πολύ περισσότερους από αυτούς που είχε πέρσι το καλοκαίρι και πάλι στην Ολλανδία.
Σημαντικές οι δηλώσεις του Λουτσέσκου και δεν είμαι ο μόνος που συμπέρανα ένα πράγμα: ελπίζει ακόμη στον Μεϊτέ. Δεν τον κατονόμασε, τον φωτογράφισε ενώ περιμένει τον Κεντζιόρα και ας ελπίσουμε όχι πολλές μέρες ακόμη. Προφανώς και με άλλες τρεις προπονήσεις πριν το ματς με την Χιμπέρνιαν και με διαφορετικές ενδεκάδες το Σάββατο απέναντι στην Χιμπέρνιαν μπορεί να δούμε ακόμη περισσότερα θετικά από περισσότερους παίκτες.
Δεν είδα πανικόβλητο τον Ραζβάν όπως πέρσι μετά το ματς με την Στεάουα, τον είδα όμως με μια αγωνία για να έρθουν παίκτες. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως χθες δεν έπαιξε ο Κωνσταντέλιας, δεν είναι εδώ ο Ζίβκοβιτς. Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα.