Του Θάνου Μπούζα
Στα 10 σημαντικά φετινά του παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο ΠΑΟΚ του κ. Σαββίδη και του κ. Λουτσέσκου μοιάζει να βγήκε από χαλασμένη περυσινή κονσέρβα. Καμία νίκη με το αρνητικό συναίσθημα να ριζώνει στην σκέψη όλων όσων αγαπούν ή ασχολούνται με τον σύλλογο.
Το κρασί όσο παλιώνει γίνεται καλύτερο, πιο εύγευστο αρκεί η να το αποθηκεύεις όπως πρέπει. Η παραπάνω πρόταση δείχνει «ασυμβίβαστη» ή παράταιρη με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα που λαμβάνουν χώρα στον ΠΑΟΚ. Αναφέροντάς την θέλουμε να καταδείξουμε την απόλυτη αντίθεση που έχει με την πορεία ενός πολύ καλού ποδοσφαιριστή.
Όσο περνά ο καιρός υφίσταται απώλεια των σωματικών κυρίως προτερημάτων και επιβάλλεται η απόσυρσή του. Είτε άμεσα είτε σταδιακά. Επίσης αν αυτοί που τους περιβάλλουν δεν συμβάλλουν στη μείωση του μέσου όρου ηλικίας, είναι 30 και άνω, δεν έχουν τα συνεχόμενα τρεξίματα, τις δυναμικές επεμβάσεις και τη δυνατότητα ποιοτικής ανάπτυξης της ομάδας, τότε η κατάληξη θα είναι μοιραία. Πολλές φορές έχουμε δει συλλόγους, κυρίως στην Ευρώπη, να πετυχαίνουν πολύ μεγάλους, ιστορικούς στόχους και την επόμενη χρονιά να βυθίζονται στη μετριότητα.
Ο Δικέφαλος του Βορρά, ο προπονητής και η διοίκησή του, θεώρησαν ότι μια επανάληψη του άμεσου παρελθόντος και του τρόπου με τον οποίο λειτούργησαν την περυσινή σεζόν που κατακτήθηκε το πρωτάθλημα είναι σωστή αν όχι επιβεβλημένη. Όμως κατ’ ουσία ούτε αυτό κατάφεραν να κάνουν. Το πρώτο στάδιο αρνητικής πορείας προήρθε από τη διοίκηση και όλους όσους ασχολούνται με το υλικό της ομάδας. Έφυγε με μεταγραφή ο Κουλιεράκης και λόγω ασυμφωνίας ο Μεϊτέ.
Ο καλύτερος της άμυνας και ο ποιοτικότερος του κέντρου. Οι αντικαταστάτες τους δεν μπόρεσαν να καλύψουν ούτε κατά το ελάχιστο αυτά που απέδιδαν οι προαναφερόμενοι. Ήρθαν παίκτες την τελευταία στιγμή που έμοιαζαν με ποδοσφαιρικό στοίχημα. Ο Λόβρεν: καλός στο ψηλό παιχνίδι αλλά όταν έχει απέναντί του ευκίνητους επιθετικούς χωρίς να διαθέτει δίπλα του έναν στόπερ που μπορεί να καλύψει τη δική του αδυναμία στο «χαμηλό» παιχνίδι… μοιάζει σχεδόν ανίκανος.
Επίσης επιθετικά δεν έχει όπως και ο Κόλεϊ την ικανότητα του σκοραρίσματος του Κουλιεράκη. Στα χαφ αντί ο ΠΑΟΚ να προσθέσει ένα γρήγορο, πιο νεαρό δίπλα στον Μεϊτέ, απώλεσε τον Γάλλο υπό τραγικές διαπραγματεύσεις και των δύο πλευρών και… απέκτησε τον Μπακαγιόκο. Η πρωταθλήτρια ομάδα δεν είναι πεδίο δοκιμών και δεν έχει ως σκοπό να δίνει ευκαιρίες σε παίκτες να επανακτήσουν τη χαμένη ποδοσφαιρική αυτοπεποίθηση μπας και βελτιωθούν γιατί είναι σε βάρος της ομάδας.
Για την επίθεση δεν θέλουμε να βγάλουμε συμπεράσματα διότι η απώλεια των παραπάνω παικτών συνδυάστηκε ή επέφερε την μέτρια κατάσταση των τριών που έκαναν τη διαφορά πέρυσι (Τάισον, Ζίφκοβιτς, Κωνσταντέλιας) και έδιναν στον Μπράντον έτοιμα γκολ. Στη συνέχεια ο Λουτσέσκου «δημιούργησε» το δικό του μερίδιο ευθύνης. Αντί να κατανοήσει τις ελλείψεις του, να τις λάβει υπ’ όψη και να παρουσιάσει ένα σύνολο δεμένο, συγκροτημένο, πιο αμυντικογενές …έχασε εντελώς τον ειρμό της λογικής στην σκέψη του.
Τελευταίο, χρονικά, παράδειγμα, είναι ότι έβαλε την πιο καλή του ενδεκάδα με την Μάντσεστερ κουράζοντας τους παίκτες που ήδη είχαν μια επιπλέον διανυκτέρευση στην Αγγλία ενώ ο Ολυμπιακός δεν σπατάλησε καμία τέτοιου είδους ενέργεια. Ούτε καν στο ματς της Πέμπτης που ήταν μέτριος και μαλθακός. Δεύτερη σημαντική διαφωνία με τα ποδοσφαιρικά πεπραγμένα της τεχνικής ηγεσίας ήταν η χρησιμοποίηση μόνο δυο χαφ με τον Ολυμπιακό εκ των οποίων ο Μπακαγιόκο έπρεπε να παίζει μόνο σε παιχνίδια που το αποτέλεσμα είναι ήδη διαγραμμένο, προκειμένου να βρει- αν αυτό είναι δυνατόν- τα ποδοσφαιρικά του «πατήματα». Συνοπτικά ο Δικέφαλος μοιάζει να έκανε ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ προκειμένου να διατηρήσει την περυσινή του κατάσταση και τη δυνατότητα να «χτυπήσει» και πάλι την πρωτιά.