Αρθρογραφεί ο Θάνος Μπούζας
Οι φίλαθλοι, οι οπαδοί, οι φανατικοί από τις πιο λαοφιλείς ομάδες της Ελλάδας και της Ευρώπης έχουν αιχμαλωτίσει τον εαυτό τους στο πνευματικό τους κύκλωμα, αυτό των μεταγραφών. Το ποδόσφαιρο και οι αποκτήσεις ποδοσφαιριστών μοιάζουν με την δημιουργία και ολοκλήρωση ενός ποδοσφαιρικού παζλ. Έχουμε ζήσει μεταγραφές από την δεκαετία του '80 όταν επιτρεπόταν μόνο δυο ξένοι.
Τότε αρκετές ομάδες και δη Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός έφτασαν στο σημείο να «Ελληνοποιούν» ακόμη και παίκτες της Εθνικής Αργεντινής όπως ο Ρότσα που είχε ήδη αγωνιστεί 27 φορές με την ομάδα της χώρας του («ονομάστηκε» Μπουμπλής).
Ο κόσμος αλλά και εμείς τότε στηριζόμασταν στις λιγοστές αλλά πιο συγκεκριμένες με στοιχεία ενημερώσεις της αθλητικής εφημερίδας ΣΠΟΡ αλλά και στις φήμες που λάμβαναν οι «αρχηγοί» των συνδέσμων από παράγοντες της διοίκησης. Τα συναισθήματα στη Θεσσαλονίκη ήταν στην πλειοψηφία τους αρνητικά. Εκτός από την περίοδο του 1972-76 με τους τρεις τίτλους και την ομαδάρα που όλοι έβλεπαν στο γήπεδο- αν η διαιτησία ήταν αντικειμενική και όχι σφαγιαστική οι τίτλοι θα ήταν πολλαπλάσιοι- ο Δικέφαλος του Βορρά εμφανιζόταν ως τιτλοφόρος το πολύ μια φορά την δεκαετία. Οι περισσότεροι πρόεδροι του στην αρχή της σταδιοδρομίας τους έβαζαν χρήματα και έπαιρναν καλούς ποδοσφαιριστές (Βουλινός τον Μητσιμπόνα) όμως στη συνέχεια δεν άντεχαν και έφταναν ακόμη και στην χρεοκοπία.
Η εξέλιξη στα 4ο χρόνια που πέρασαν ήταν τεράστια για όλους τους κλάδους του ποδοσφαίρου. Σήμερα έχουμε γήπεδα με σκέπαστρα (το είδαμε στο παιχνίδι Πορτογαλίας- Σλοβενίας), που το χορτάρι αντέχει σε υπέρμετρο βαθμό βροχή και άλλες άσχημες συνθήκες και δημοσιογραφία που έχει ενταχθεί στο πνεύμα και τις πράξεις κάθε οπαδού που παρακολουθεί έναν σημαντικό αγώνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ειδήσεις, αρκετά σημαντικές, εξήχθησαν από τυχαία βίντεο οπαδών που λόγω του διαδικτύου όχι απλώς έγιναν γνωστά αλλά διάσημα ακόμη και Πανευρωπαϊκά ή παγκόσμια.
Η παραπάνω διαπίστωση θεωρείται από όλους μας ένα μέγιστο όπλο περεταίρω ενημέρωσης. Ωστόσο όσο διαπιστώνουμε θετικές δημοσιεύσεις, σε πολλαπλάσιο βαθμό διαβάζουμε φτιαχτές ειδήσεις που δημιουργήθηκαν από μια φημολογία η οποία δεν είχε κανένα ουσιαστικό στήριγμα για να διασταυρωθεί αν υφίσταται η πληροφόρηση ή έχουμε παραπληροφόρηση. Στην Ελλάδα έχουμε σπάσει όλα τα ρεκόρ. Ξεπερνάει το 70% , σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα , των πολιτών που ενημερώνονται μέσω διαδικτύου. Τους τελευταίους μήνες θελήσαμε και μεις να διαπιστώσουμε το πόσο επηρεάζει τον κόσμο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και ειλικρινά συναντήσαμε απίστευτες καταστάσεις.
Οι «ειδήσεις» που αφορούσαν την ομάδα του ΠΑΟΚ ήταν πολλές και συνήθως αφορούσαν τις επαφές και τις πιθανότητες να έρθουν ή να παραμείνουν παίκτες στην ομάδα. Η τελευταία πρόταση μοιάζει ότι εμπεριέχει λογική και είναι απολύτως χρήσιμο το διαδίκτυο. Δυστυχώς όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ότι και να δημοσιευτεί ,για παράδειγμα στο Facebook, λαμβάνει μηνύματα που δεν έχουν καμία σχέση με την είδηση που αναγράφεται. Οπαδοί βρίζουν τους συντάκτες, βρίζονται αναμεταξύ τους σε σημείο που πλέον θεωρούμε ότι το διαδίκτυο είναι κάτι άλλο. Μοιάζει με όπλο κάθε παθογενούς , νοητικά, οργανισμού, προκειμένου να εξωτερικεύσει κάθε τι αρνητικό πολλές φορές χωρίς να διαβάσει όλο το δημοσίευμα ή και ποιος το έγραψε.
Είναι κρίμα να επιθυμεί ο φίλαθλος ή ο δημοσιογράφος να κάνει γνωστό κάτι σημαντικό και στα σχόλια το 90% να υβρίζονται παοκτσήδες, αρειανοί, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί και Αεκτσήδες. «Τα γραπτά μένουν» ήταν η έκφραση που υπηρετούσαμε. Τώρα είναι μια έκφραση που καταδεικνύει μίσος και χαρακτήρες που δεν πρέπει να έχουν σχέση με τον αθλητισμό και δη με το ποδόσφαιρο.