Το πρώτο ντέρμπι της σεζόν κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον... πάγκο. ΠΑΟΚ και ΑΕΚ πριν τη σέντρα έμοιαζαν... ισοδύναμοι, με εμφανείς αδυναμίες αλλά και αρετές, όμως μέσα στις τέσσερις γραμμές έγινε εύκολα αντιληπτή η βασική διαφορά τους.
Να μας συγχωρεί ο συμπαθέστατος Βλάνταν. Οι ασπρόμαυροι είχαν προσανατολισμό, ήξεραν τι ήθελαν στο γήπεδο και νίκησαν κατά κράτος στην τακτική. Εκλεισαν τον Λιβάι μη δίνοντάς του χώρο, με σημαντικές βοήθειες πάνω στον Σίντκλεϊ, έπνιξαν τους αντιπάλους τους στον άξονα με την τριπλέτα Σβαμπ, Κούρτιτς και Αουγκούστο, παίρνοντας πανηγυρικά το κέντρο. Εβγαλαν και ψυχή και μάλλον δε χρειάστηκε τίποτα παραπάνω. Δεν είχε τίποτα να αντιτάξει ο Μιλόγεβιτς, που το μόνο που μπόρεσε να δει ήταν την «αδύναμη» δεξιά πλευρά του ΠΑΟΚ και να προσπαθήσει να παίξει από εκεί.
Όμως ούτε αυτό του βγήκε. Είχε την ευκαιρία του Γέφτιτς και από εκεί και πέρα τίποτα. ΟΚ και το λάθος του Σίντκλεϊ στο δεύτερο. Στα καίρια αυτά σημεία είτε λόγω αστοχίας των φιλοξενούμενων είτε λόγω αυτοθυσίας των γηπεδούχων, ο ΠΑΟΚ στάθηκε όρθιος.
Οι ασπρόμαυροι από πλευράς τακτικής ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι. Η «χαμαλοδουλειά» των χαφ, απελευθέρωσε τον «αρτίστα» Μπίσεσβαρ, που κυρίως από τη δεξιά πλευρά της ΑΕΚ (ο Μισελέν δεν αποδείχθηκε επαρκής) έκανε ό,τι ήθελε. Αν μάλιστα υπήρχε καθαρό μυαλό στην τελική πάσα ή προσπάθεια, ο ΠΑΟΚ θα είχε πάρει νωρίτερα κεφάλι στο σκορ. Οι παίκτες της ΑΕΚ εγκλωβίστηκαν στο (μη) πλάνο του προπονητή τους. Ο στενά μαρκαρισμένος Λιβάι «κατέστρεφε» εν τη γενέσει της σχεδόν κάθε επιθετική ενέργεια και η μπάλα χανόταν εύκολα.
Το «match up the perfomance» μπορεί θεωρητικά να είναι μπασκετικός όρος, αλλά o Λουτσέσκου το εφαρμόζει πιστά. Προσαρμόζεται στις ανάγκες του κάθε παιχνιδιού, ακόμη κι αν υπάρχουν αντιξοότητες, όπως αυτή του τραυματισμού του Βαρέλα λίγο πριν από τη σέντρα. Ηξερε ότι η πραγματική ανασταλτική δουλειά θα γινόταν από τα χαφ του και λιγότερο από τους άγουρους για ορισμένους στόπερ ή τους περισσότερο επιθετικογενείς ακραίους του μπακ.
Κι όμως, ο Ρουμάνος μοιάζει ικανός να πετύχει τα πάντα. Όχι μονάχα με τη βοήθεια του σκουφιού ή της ζακέτας, αλλά με τη μεθοδική του δουλειά στον τρόπο που προσεγγίζει τα παιχνίδια. Διαβάζει καλά τα ατού αλλά και τις αδυναμίες του αντιπάλου, προσαρμόζει το παιχνίδι και «χτυπάει». Δίνει στους παίκτες του και την ψυχολογία, γνωρίζοντας περισσότερο από τον κάθε άλλον να τους διαχειρίζεται, δηλώνοντας όπου σταθεί και όπου βρεθεί την απεριόριστη εμπιστοσύνη με την οποία τους περιβάλλει. Και αξιοποιεί την εμπειρία, αλλά και την προσωπικότητα ορισμένων ποδοσφαιριστών του, αφήνοντάς τους να απλώσουν το ταλέντο τους, τόσο όσο χρειάζεται για να μη χαθεί η αγωνιστική πειθαρχία.
Ο Μιλόγεβιτς από την άλλη έμοιαζε παγιδευμένος, ως και εγκλωβισμένος. Ο Λουτσέσκου τον νίκησε κατά κράτος, διότι δεν πιστεύω επ' ουδενί ότι ο ΠΑΟΚ έχει καλύτερο ρόστερ φέτος από την ΑΕΚ. Το υλικό τους είναι περίπου στο ίδιο επίπεδο, στο γήπεδο όμως ο ένας προπονητής πλησίασε να πάρει σχεδόν το 100% των παικτών του και ο άλλος να μη φτάσει ούτε στο 50%. Αρα εδώ υπάρχει θέμα.
Για τον ΠΑΟΚ δεν είναι, φυσικά, όλα ρόδινα. Δίνει την εντύπωση ότι θα δυσκολευτεί περισσότερο σε «εύκολα» παιχνίδια και σε κλειστές άμυνες, παρά σε αγώνες όπως ο αποψινός, που μπορεί να τα διαβάσει ευκολότερα. Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη, όμως, ακόμη κι αν μερικές φορές κρίνεται ως υπερβολικό, το «Razvan style» είναι αυτό που μπορεί να δώσει κάτι διαφορετικό και παραπάνω ίσως στον φετινό ΠΑΟΚ.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.