Ενα ενδιαφέρον θέμα, όπως πάντα, θίγει με το τελευταίο άρθρο του, ο φίλος μου ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Είδε, λέει, τον Πέλκα να κάνει ντρίπλα στο 6ο λεπτό του αγώνα της Εθνικής με το Γιβραλτάρ, το καταχάρηκε και περίμενε τον επόμενο που θα τον μιμηθεί για να του… φιλήσει το πόδι. Δεν είδε, όμως, άλλη ντρίπλα σε όλο το ματς. Και περιμένει να φιλήσει πόδι σε ένα από τα επόμενα.
Οπως γράφει, φάνηκε ξεκάθαρα, στο κορυφαίο επίπεδο, “η χρόνια στρέβλωση στην εκπαιδευτική διαδικασία ακαδημιών της χώρας. Το ελληνάκι, δεν ντριμπλάρει. Fact! Δεν είναι ότι δεν υπάρχει η ντρίμπλα στον αγωνιστικό χώρο για να τη δεις. Είναι ότι η ντρίμπλα δεν υπάρχει έστω ως ιδέα, μέσα στο κεφάλι του εκάστοτε κατόχου της μπάλας. Θα σκεφτεί την πάσα, κοντή πάσα, πάσα σε μέση απόσταση, μεγάλη πάσα, θα σκεφτεί τη σέντρα, θα σκεφτεί το ένα-δύο. Αλλά ποτέ, σχεδόν ποτέ, το ένας εναντίον ενός. Την υπεραριθμία, που η ομάδα θα κερδίσει με αυτό. Την ανισορροπία, που η ομάδα θα προκαλέσει στον αντίπαλο με αυτό. Και πλέον, δίχως να το έχουμε πάρει χαμπάρι, απαγορεύεται το ντριμπλάρειν! Αν κοπιάσεις να παρακολουθήσεις U-21 ή U-19, αντιλαμβάνεσαι ότι το έλλειμμα διαχέεται στην πυραμίδα. Από 10-12 χρονώ, εθίζουμε παιδιά σε ένα ποδόσφαιρο απαγορεύσεων. Να κάνουν, όχι ό,τι θέλουν, αλλά μόνο ό,τι θέλουμε εμείς να κάνουν”.
Με απλά λόγια, λέει ότι η εκπαίδευση των πιτσιρικάδων στέκεται εμπόδιο στο “να ανοίξουν το μυαλό τους σε όλη τη γκάμα των επιλογών”, εν ονόματι, προσθέτω, των επιταγών του σύγχρονου ποδοσφαίρου, που απαιτεί σίγουρη κατοχή και κυκλοφορία της μπάλας, έστω και με ανούσιες πάσες, μέχρι να βρεθεί κάποιος ελεύθερος χώρος για να αιφνιδιάσουμε τον αντίπαλο.
Ετσι είναι. Οντως αυτό συμβαίνει. Οχι σε απόλυτο βαθμό όμως. Διότι ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Και στην άλλη όψη δεσπόζουν οι μορφές του… Μέσι και πολλών άλλων χαρισματικών ντριπλαδόρων, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλήθεια, υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ προπονητής, σε ακαδημία ή σε πρώτη ομάδα, που απαγόρευσε ή θα απαγορεύσει την ντρίπλα σε έναν Πελέ, έναν Μαραντόνα, έναν Ροναλντίνιο, έναν Μέσι, έναν Νειμάρ, έναν Εμπαπέ; Μη βιαστείτε να πείτε ότι φέρνω παράδειγμα κάποιες λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, γιατί, κατ’ αναλογία, έστω και σε μικρογραφία, χαρισματικοί ντριπλέρ υπάρχουν σε όλες τις χώρες, σε όλα τα Πρωταθλήματα, σε όλες τις κατηγορίες.
Μου έρχονται αμέσως στον νου δύο Ελληνες παίκτες που “το έχουν”. Εναν έμπειρο, τον Φορτούνη και έναν πιτσιρικά, τον Κωνσταντέλια. Τι θα πουν ο Μαρτίνεθ στον Φορτούνη και ο Λουτσέσκου στον Κωνσταντέλια; “Μην τολμήσεις να ντριπλάρεις;”. Μα, δύο πράγματα περιμένουν κυρίως από αυτούς: Την έξυπνη πάσα που θα δημιουργήσει την ευκαιρία για το γκολ και την ντρίπλα στο ένας έναντίον ενός (ή και δύο και τριών…) που θα δημιουργήσει υπεραριθμία και θα ανοίξει την κλειστή αντίπαλη άμυνα.
Ναι, από παιδί ο ποδοσφαιριστής εκπαιδεύεται με τη λογική της υποταγής στο ομαδικό πνεύμα, αλλά όταν κάποιος μικρός δείχνει ξεκάθαρα ότι διαθέτει το προσόν να μετουσιώνει την… αλεγρία του σε όφελος για την ομάδα, δεν (πρέπει να) υπάρχει προπονητής που θα τολμήσει να σκεπάσει ένα διαμάντι για να μη φαίνεται η λάμψη του. Κι αν όντως υπάρχουν προπονητές-παιδαγωγοί που δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο, καλό θα ήταν να αλλάξουν δουλειά. Γιατί χωρίς λίγη “τρέλα”, πολλή φαντασία, μπόλικη δεξιοτεχνία και ταχύτητα σε κίνηση και σκέψη, θα έπαυε το ποδόσφαιρο να είναι τόσο γοητευτικό. Για να μην πω ότι χωρίς τους Μέσι (κάθε εθνικότητας και κάθε επιπέδου) δεν θα υπήρχε καν ποδόσφαιρο.
ΥΓ. Χατζηπαναγής, Κούδας, Δεληκάρης, Μίμης Παπαϊωάννου, Δαβουρλής, Μαύρος, Αναστόπουλος, Σαραβάκος, Καραπιάλης, Ντέμης Νικολαίδης και σταματάω εδώ. Τι λέτε; Διανοήθηκε ποτέ κανείς να τους εμποδίσει να έχουν στο μυαλό τους (και) την ντρίπλα;