Σε ένα παιχνίδι όπου οι τίτλοι τέλους (σε ότι αφορά τον τελικό νικητή) θα έπρεπε να πέσουν κάπου στο 25πτο και στη συνέχεια να γίνει μια απλή διαχείριση, ο Αρης έφτασε στο σημείο να πάρει βαθιά ανάσα όταν ο διαιτητής Διαμαντόπουλος σφύριξε για τελευταία φορά. Προφανώς ήταν μια διαδικασία από την οποία θα έπρεπε να είχε απεγκλωβιστεί αλλά οι «κίτρινοι» έστρωσαν στο χορτάρι του «Κλ. Βικελίδης» έναν καθρέπτη και είδαν τους εαυτούς τους.
Μια ομάδα που δημιουργεί, τρέχει, έχει ζωντάνια αλλά όταν φτάνει στην τελική προσπάθεια ουσιαστικά χύνει την καρδάρα με το γάλα. Η στατιστική κατέγραψε επτά τελικές προσπάθειες (εντός εστίας) και κατοχή μπάλας σε επίπεδο 77% έως το 30ο λεπτό. Ωστόσο, το matrix του γηπέδου είχε δύο πελώρια κουλούρια γιατί αυτό είναι το μόνιμο πρόβλημα του Αρη σε σχέση με τους άμεσους ανταγωνιστές του. Ο Ολυμπιακός στρογγυλοκάθεται πάνω στα μαξιλαράκια του Ελ Αραμπί, η ΑΕΚ έχει τον Αραούχο, ο Παναθηναϊκός βλέπει τον Καρλίτος να βρίσκεται στα εννιά γκολ, όσα έχει και ο Κούρτιτς για τον ΠΑΟΚ.
Ο Αρης δεν έχει τον killer κι αυτό πληρώνει σε μεγάλο βαθμό. Δυσκολεύει τη ζωή του. Αυτός είναι και ο λόγος της μη μετουσίωσης ενός παιχνιδιού με υψηλότατο ποσοστό κατοχής μπάλας, ένα παιχνίδι κυριαρχίας, προϋποθέσεων αλλά και πολλών τελικών προσπαθειών. Κι όταν δημιουργείς αλλά δεν σκοράρεις, αυτομάτως διατρέχεις κίνδυνο, σαν αυτούς που ένιωσε χθες η ομάδα του Ακη Μάντζιου.
Στο σημείο που κυριάρχησε το ένστικτο της επιβίωσης και της προστασίας του αποτελέσματος. Αυτό το πρόβλημα – όπως είπε ο Μάντζιος – δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από την προπόνηση. Είναι θέμα στιγμής, ψυχολογίας και αυτοπεποίθησης. Αυτοί που σουτάρουν, προφανώς, δεν πολυπιστεύουν ότι θα σκοράρουν. Εν τέλει, ο Άρης πήρε αυτό που χρειαζόταν και πάει τώρα για τον «τελικό» της Κρήτης γιατί αυτόν τον χαρακτήρα έχει. Κόντρα στον Ιωνικό έπαιζε την ηρεμία του για το επόμενο 48ώρο, στην Κρήτη θα παίξει έναν στόχο και την ηρεμία μιας ολόκληρης χρονιάς.