Έβλεπα το απόγευμα της Κυριακής τον τελικό του πρωταθλήματος Κ17 ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Το απόλαυσα το παιχνίδι. Ευχαριστήθηκα ποδόσφαιρο.
Δεν αιφνιδιάστηκα, βέβαια. Τυγχάνει να παρακολουθώ τα τελευταία 8-9 χρόνια τα πρωταθλήματα υποδομής της ΕΠΣΜ και κάμποσα παιχνίδια Κ15 και Κ17 Superleague, οπότε έχω αρκετά καλή εικόνα για πολλά από τα παιδιά και, φυσικά, για τις ομάδες.
Για κάποιον που παρακολουθεί τα πρωταθλήματα των ηλικιών από 11-12 έως 16-17, είναι δεδομένο ότι για τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό υπάρχει τέτοια ποιότητα στα ρόστερ τους, υπάρχουν τόσο καλά εκπαιδευμένοι νεαροί ποδοσφαιριστές, είναι τόσο δουλεμένη η διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους, ώστε να αγωνίζονται σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο.
Ήταν αναμενόμενο το θέαμα που πρόσφεραν Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ στο Πανθεσσαλικό προχθές. Δεν ήταν καθόλου παράξενο που είχε τέτοια συναρπαστική εξέλιξη η προσπάθειά τους να κατακτήσουν το πρωτάθλημα.
Όποιος άκουσε τις δηλώσεις των προπονητων του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού μετά το τέλος του αγώνα, νομίζω ότι κατάλαβε. Όποιος κι αν κέρδιζε δεν θα ήταν άδικο. Όποιος κι αν έχανε, θα του έμενε, μεν, η πικρία, όμως, γι' αυτούς που γνωρίζουν τίποτε δεν θα άλλαζε.
Σπουδαία ομάδα ο Ολυμπιακός που κατέκτησε το πρωτάθλημα. Σπουδαία ομάδα και ο ΠΑΟΚ που έμεινε δεύτερος. Παιδιά με εξαιρετικές προοπτικές στο ρόστερ του πρωταθλητή Ολυμπιακού, παιδιά με εξαιρετικές προοπτικές και στο ρόστερ του δευτεραθλητή ΠΑΟΚ.
Κρύβεται πολλή δουλειά πίσω από αυτές τις ακαδημίες. Επενδύονται πολλά χρήματα και από τον Ολυμπιακό και από τον ΠΑΟΚ. Οι νεαροί ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε αυτές τις ομάδες είναι επιλεγμένοι. Αξιολογούνται με αυστηρά κριτήρια πριν ενταχθούν στα ρόστερ τους.
Μπαίνουν στη διαδικασία του σκληρού ανταγωνισμού από μικρή ηλικία. Δεν αντέχουν όλα τα παιδιά. Αυτοί που αντέχουν, όμως, έχουν πολλές πιθανότητες να παίξουν επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Όχι απαραίτητα στον ΠΑΟΚ ή τον Ολυμπιακό, αλλά στο εξωτερικό, ενδεχομένως, ή σε πιο χαμηλό επίπεδο στην Super League και την Super League 2.
Με ένα παράπονο έμεινα: όχι για μένα, που αν ήθελα, με την ιδιότητα του αθλητικού συντάκτη θα μπορούσα να είμαι στο γήπεδο. Αλλά για τον κάθε αγνό φίλαθλο, που ίσως ήθελε αλλά δεν μπορούσε να είναι στο Πανθεσσαλικό για να παρακολουθήσει τον τελικό.
Επειδή υπάρχει ο... φόβος των Ιουδαίων, ο κίνδυνος επεισοδίων, και γι' αυτό στις κερκίδες ήταν μόνο οι γονείς και οι συγγενείς και φίλοι των ποδοσφαιριστών, ένας πολύ στενός κύκλος από τις δύο ομάδες...