Η χαρά στο ποδόσφαιρο δε διαρκεί για πολύ. Αρκεί ένα επόμενο γεγονός για να τη «θολώσει». Είναι αλήθεια ότι η εικόνα του βαθμολογικού πίνακα στη λήξη της κανονικής περιόδου, έδινε κάποιες ελπίδες για αναβάθμιση του ποδοσφαιρικού προϊόντος. Η λογική έλεγε ότι ο ανταγωνισμός που υπάρχει για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, θα βοηθούσε για να αποκτήσει μεγαλύτερη λάμψη. Τελικώς όμως αποδείχθηκε ότι η λογική δεν έχει θέση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Παρόμοια βαθμολογικά σκηνικά θα ήταν ό,τι το καλύτερο σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης και η κοινωνία του ποδοσφαίρου θα έτριβε τα χέρια της από ικανοποίηση, πλην από την Ελλάδα. Δυστυχώς. Από τους πρώτους αγώνες φάνηκε η αποφασιστικότητα των παραγόντων να υπηρετήσουν στο μότο «ή εμείς ή κανείς». Υπερβολή; Όχι ακριβώς. Αυτό το μήνυμα περνούσε στους φιλάθλους οι οποίοι δεν αρέσκονται να ισοπεδώνονται όλα στο βωμό της σκοπιμότητας. Πού θέλουν η ομάδα τους να κερδίζει τίτλους, αλλά χωρίς να παραβιάζει τους κανόνες. Πού γυρνούν την πλάτη στα τερτίπια των αντιπάλων τους, όταν αυτά προσβάλουν την αθλητική τους κουλτούρα και είναι καραμπινάτες προσπάθειες επηρεασμού του αποτελέσματος.
Κι έχει αξία η θέση όλων αυτών των ανθρώπων γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί «πελάτες» του ποδοσφαίρου κι αυτούς έχουν ανάγκη οι ΠΑΕ. Ανθρώπους με καθαρή σκέψη, υποψιασμένους, πού έχουν την επιθυμία να καθαρίσει το ποδόσφαιρο απ’ όλους τους εραστές της παρανομίας. Αυτούς οι οποίοι έχουν το ακαταδίωκτο και πιστεύουν ότι αν χάσουν το Πρωτάθλημα θα έρθει η καταστροφή. Εχουν κουράσει όμως τα τερτίπια των παραγόντων που ποδηγετούν το ποδόσφαιρο. Η κοινωνία πλέον έχει άλλη αντίληψη και δεν το έχουν καταλάβει.
Βλέπετε τι γίνεται στην πολιτική; Τρέχουν οι υποψήφιοι να πείσουν τους νεολαίους ότι δεν είναι αυτό που πιστεύουν γι’ αυτούς. Εγκαταλείπουν τον ξύλινο πολιτικό λόγο και επιλέγουν επικοινωνιακές μεθόδους που πιστεύουν ότι θα αγγίξουν τη νεολαία. Εκτιμώ ότι το τελικό τους αποτέλεσμα θα είναι δυσανάλογο με τον στόχο τους. Οι εποχές έχουν αλλάξει και οι απαιτήσεις των ψηφοφόρων είναι πλέον εντελώς διαφορετικές από την παραδοσιακή γραμμή των πολιτικών. Τη γραμμή των υποσχέσεων, των αλληλοκατηγοριών και των ανεφάρμοστων προγραμμάτων. Κάτι τέτοια μόνο το κομματικό ακροατήριο μπορούν να επηρεάσουν.
Αλλά εκεί δεν χρειάζεται και μεγάλος κόπος. Όπως και στους οπαδούς των ομάδων. Αποδέχονται ό,τι κι αν πει ο πρόεδρος και τον αποθεώνουν. Το ζήτημα είναι να πειστούν όλοι οι άλλοι. Εκείνοι που θέλουν τα πρωταθλήματα να κρίνονται στο γήπεδο και μόνο σ’ αυτό, που συγκρίνουν τις συνθήκες των ελληνικών ποδοσφαιρικών αγώνων μ’ αυτές των ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων και θυμώνουν. Για όλους εκείνους που θέλουν το γήπεδο να μην είναι χώρος παραγωγής βίας και βωμολοχίας. Είναι όλοι αυτοί οι οποίοι αισθάνονται προσβεβλημένοι που ο Τελικός του Κυπέλλου δεν βρίσκει έδρα ή που πιθανόν να γίνει κεκλεισμένων των θυρών.
Δυστυχώς όμως τα θεσμικά όργανα του ποδόσφαιρου και οι ιδιοκτήτες απ’ ότι φαίνεται δεν δίνουν μία για το τι λέει το υγειές κομμάτι της ποδοσφαιρικής κοινωνίας. Γιατί αν έδινε δε θα βιώναμε όσα βιώνουμε στα πλέι οφ, απλώς και μόνο επειδή υπάρχει μετά από πολλά χρόνια τεράστιος ανταγωνισμός.