Εγραφα στις 11 Μαρτίου, κλείνοντας το άρθρο μου στην εφημερίδα “Metrosport” ενόψει της εκδίκασης από την Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ του θέματος της πολυιδιοκτησίας, ότι “για όσους μπορούν να αντιληφθούν την σημασία της υπόθεσης για την πολυιδιοκτησία, είναι ξεκάθαρο ότι στην Επιτροπή Εφέσεων δεν θα κριθεί μόνο αν θα παραμείνουν ή όχι οι τιμωρίες που επιβλήθηκαν σε ΠΑΟΚ και Ξάνθη, αλλά και ποια είναι τα όρια των αρμοδιοτήτων για την Πολιτεία “στο πλαίσιο του δικαιώματός της να νομοθετεί για το ποδόσφαιρο”, για την ΕΠΟ “αν έχει τον έλεγχο τα των οίκου της ή αν τον έχει εκχωρήσει πλήρως στην Πολιτεία”, για τα δικαιοδοτικά όργανα του ποδοσφαίρου “αν μπορεί ή δεν μπορεί να τα δεσμεύει ένα μη δικαιοδοτικό όργανο όπως η ΕΕΑ”
Η Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ, με την απόφασή της να μην μπει, όπως και το Μονομελές Πειθαρχικό Οργανο της Super League, στην ουσία της υπόθεσης και με το σκεπτικό της, όπως έγινε γνωστό από δημοσιεύματα, δίνει απαντήσεις και στα τρία, πολύ σημαντικά κατά την άποψή μου, ερωτήματα που έθετα πριν από 35 ημέρες.
Είναι απολύτως σαφές, πλέον, ότι με την δήλωσή της την 31η Ιουλίου 2019, όπως την επικαλούνται στο σκεπτικό τους οι δικαστές, η Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ απάλειψε μεν από τον ΚΑΠ το άρθρο 30 (περί πολυιδιοκτησίας), εκχώρησε πλήρως, δε, στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού την αρμοδιότητα όχι μόνο να επιλαμβάνεται για ζητήματα πολυιδιοκτησίας αλλά και να δεσμεύει πλήρως με τις εισηγήσεις της όλα τα αρμόδια δικαιοδοτικά όργανα.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο (η ΕΠΟ) το περασμένο καλοκαίρι έδωσε στην Πολιτεία το δικαίωμα δια ενός οργάνου (ΕΕΑ) το οποίο αποτελείται από μέλη διορισμένα από αυτήν (υφυπουργός Αθλητισμού) και για τα οποία ο καθένας δικαιούται να αμφιβάλλει για την ανεξαρτησία τους και για το κατά πόσο οι αποφάσεις τους υπαγορεύονται ή όχι από τους “πολιτικούς προϊσταμένους”, να βγάζει τελεσίδικες αποφάσεις.
Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν δώσανε στην ΕΕΑ της Μαρούπα, του Αρκούδη και των υπόλοιπων την δυνατότητα να βγάζουν και αμετάκλητες αποφάσεις, διότι ούτε στο CAS δεν θα μπορούσε να προσφύγει ο ΠΑΟΚ.
Η Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ δεν έλυσε τον γρίφο της πολυιδιοκτησίας, αλλά τον περιέπλεξε. Διότι τα ζητήματα δεν είναι μόνο αυτά που έχουν να κάνουν με το αν καλώς ή κακώς δεν μπήκαν οι τακτικοί δικαστές στην ουσία της υπόθεσης, αν καλώς ή κακώς μια Επιτροπή έχει αρμοδιότητες που δεν έχουν ούτε τα δικαιοδοτικά όργανα του ποδοσφαίρου με τους φυσικούς δικαστές.
Το μέγα θέμα από δω και πέρα είναι τι θα γίνει όταν επανέλθει η αγωνιστική δράση. Πώς θα αποδείξουν ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη ότι έπαψαν να συνδέονται, σύμφωνα με την απόφαση, ώστε να μην τους αφαιρούνται βαθμοί από κάθε αγώνα που θα παίζουν;
Πώς θα μπει στην διαδικασία ενεργειών αποσύνδεσης από πολυιδιοκτησία μια ΠΑΕ η οποία δεν αποδέχεται την κατηγορία περί εμπλοκής της σε πολυιδιοκτησία;
Και τι θα ισχύει έως ότου επιληφθεί το CAS, εκδικάσει την προσφυγή του ΠΑΟΚ και εκδώσει την απόφαση που θα είναι και η αμετάκλητη;
Εκτός κι αν δούμε άλλη μια νομοθετική ρύθμιση, προκειμένου να υπάρξει εναρμόνιση της ΕΠΟ με την σχετική διάταξη στο καταστατικό των υπερεθνικών ομοσπονδιών, όπου προβλέπεται ότι σε περίπτωση απόδειξης πολυιδιοκτησίας “ο ισχυρός απαλλάσσεται και ο αδύναμος υποβιβάζεται”
ΥΓ.: Ως γνωστόν η διάκριση των εξουσιών είναι θεμελιώδης αρχή του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Γι' αυτό και είναι, τουλάχιστον, επικίνδυνο να λέγεται ότι επειδή δήλωσε κάτι ο πρωθυπουργός ή ένας υπουργός στο πλαίσιο μιας δικαστικής υπόθεσης, ομοίως θα έπρεπε να αποφασίσει και ο δικαστής...