Ο Αρης προσγειώθηκε και πάλι νωρίς-νωρίς στην εγχώρια ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Πλέον δεν θα έχει γύρω του την ευρωπαϊκή αύρα, που δίνει ξεχωριστό ενδιαφέρον στα μέλη του κλαμπ και στον κόσμο. Είναι υποχρεωμένος λοιπόν, να ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνο με τις εγχώριες διοργανώσεις και να παρακολουθεί τις ομάδες του big 4 στο ευρωπαϊκό τους ταξίδι. Είναι η πέμπτη χρονιά που ο Αρης αποχαιρετά άδοξα την Ευρώπη.
Κι αν μένει κάτι να τον παρηγορήσει είναι ότι αυτή τη φορά, περισσότερο απ’ όλες τις προηγούμενες, το πάλεψε μέχρι το τέλος. Ετούτο όμως πλέον δεν αποτελεί ένα καλό χάπι που μπορεί να γιατρέψει την απογοήτευση τού κόσμου. Κουράστηκε τόσα χρόνια να βλέπει «υπερήφανους αποκλεισμούς» και την ομάδα να μην μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω. Οι φίλοι του Αρη έχουν την απαίτηση η ομάδα να προχωρήσει ακόμη περισσότερο. Να φτάσει στους ομίλους και να συνεχίσει να ζει το ευρωπαϊκό όνειρο μέχρι τον Δεκέμβριο.
Δεν ζητούν πολλά. Είναι φυσιολογική η απαίτηση, γιατί απλώς η παρουσία της ομάδας σε δύο γύρους του Conference League είναι ένα ξαναζεσταμένο φαγητό. Και η απογοήτευση μεγαλώνει, γιατί φάνηκε στους δύο αγώνες με τη Ντιναμό Κιέβου, ότι δεν είναι ακατόρθωτος ο στόχος της παρουσίας της ομάδας στους ομίλους. Ο αποκλεισμός του Αρη από τους Ουκρανούς ήταν φτηνός. Οπως φτηνοί ήταν και οι αποκλεισμοί των τεσσάρων προηγούμενων χρόνων. Οι αγώνες της Ευρώπης είναι οι στιγμές.
Αυτές που εκμεταλλεύτηκε η Ντιναμό και πήγε τον αγώνα στην παράταση. Αυτές που δεν εκμεταλλεύτηκε ο Αρης ούτε στον πρώτο αγώνα, ούτε προχθές στο Βουκουρέστι. Προσωπικά δεν ασχολούμαι με ατυχίες και πράσινα άλογα. Στο ποδόσφαιρο κερδίζει ο ικανός, ο τολμηρός και αυτός που δημιουργεί τις συνθήκες για να είναι ο νικητής. Και ο Αρης δεν ήταν τολμηρός στον προχθεσινό αγώνα και δεν είχε περίσσια ικανότητα. Προσπάθησε να υπερασπιστεί το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα, σκόραρε κόντρα στη ροή του αγώνα, αλλά δεν αποτελείωσε τη δουλειά του.
Κι αυτό θα πρέπει να τον θυμώνει. Οσο για την ικανότητα, αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να περιμένει πολλά πράγματα από τους ποδοσφαιριστές που έρχονται από τον πάγκο. Τα μέχρι τώρα στοιχεία των νεοαποκτηθέντων που δεν έχουν πάρει φανέλα βασικού, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι μεταγραφές οι οποίες συμπληρώνουν αριθμητικά το ρόστερ και όχι ποιοτικά. Ο Αρης αν σκέφτεται την οποία υπέρβαση στο μέλλον θα πρέπει να αλλάξει φιλοσοφία στο «χτίσιμο» της ομάδας.
Στην Ευρώπη, με αγώνες μέσα στο κατακαλόκαιρο δεν μπορείς να επιβιώσεις με κενά στο ρόστερ. Κενά τα οποία είναι προϊόν της στρεβλής αντίληψης του κ. Καρυπίδη, που έχει τίτλο «ράβε- ξήλωνε». Συνολικά 15 ποδοσφαιριστές έφυγαν τους προηγούμενους μήνες από τους «κίτρινους» και αποκτήθηκαν άλλοι τόσοι. Ετσι ομάδα ετοιμοπόλεμη στους πρώτους ευρωπαϊκούς αγώνες δεν δημιουργείται. Κι όταν υπάρχει έλλειμμα ικανών ποδοσφαιριστών, η ομάδα φτάνει στη βρύση, αλλά νερό δεν πίνει.
Πλέον η διοίκηση έχει δύο δρόμους μπροστά της: Ο ένας είναι να παρηγορηθεί από τον τρόπο που αποκλείστηκε η ομάδα, να εθελοτυφλήσει και να μην κάνει σοβαρές μεταγραφικές κινήσεις για την ενίσχυση της ομάδας. Αυτό θα ισοδυναμεί με πέταγμα «λευκής πετσέτας» για μία χρονιά που η Ευρώπη δίνει τέσσερα εισιτήρια. Ο άλλος δρόμος είναι να κάνει την αυτοκριτική της και να διορθώσει ό,τι σώζεται. Διαφορετικά το πιθανότερο είναι ο Αρης στις εγχώριες διοργανώσεις να βιώσει κι άλλες «υπερήφανες ήττες».