Ο ελληνικός αθλητισμός έστειλε και πάλι ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι συνεχίζει να… «αναπνέει» γιατί εξακολουθούν κάποιοι αθλητές/τριες, μαζί με τους προπονητές τους να υπηρετούν αυτό που λατρεύουν. Με πάθος και συνέπεια, γοητευμένοι από την προσμονή να ανέβουν στο βάθρο και να κρεμάσουν στο στήθος τους ένα μετάλλιο. Να ακούσουν τον εθνικό μας
ύμνο, να συγκινηθούν, να δακρύσουν. Χωρίς σπουδαία οικονομικά ανταλλάγματα. Αυτή η προσπάθεια των αθλητών των ατομικών αθλημάτων δεν έχει κίνητρο τα υλικά κέρδη. Αν αυτό ήταν που τους οδηγεί να «λιώνουν» στα στάδια, στις πισίνες ή με τα κουπιά στα χέρια, ο εγχώριος αθλητισμός θα είχε «σβήσει» προ πολλού. Η απύθμενη αγάπη για τον αθλητισμό, τον οποίο υπηρετούν ανιδιοτελώς και το όνειρο για μία διάκριση, είναι αυτά που κρατούν άσβεστη τη φλόγα της προσπάθειας. Ολοι οι πρωταθλητές μας είχαν πολλά άλλα ωραία πράγματα να κάνουν στη ζωή τους. Όπως όλοι οι συνομήλικοι τους.
Τα απαρνήθηκαν και αφοσιώθηκαν στο μεγάλο τους πάθος. Θυσίασαν τα ωραιότερα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια για τη μεγάλη στιγμή της διάκρισης. Και από κοντά τους, συνεπαρμένοι από το ίδιο όραμα προπονητές, απλήρωτοι πολλές φορές και χωρίς να τους δίνονται οι απαραίτητες υποδομές. Ταγμένοι όλοι στον ένα και μοναδικό σκοπό. Αυτό που λέγεται διάκριση. Να σηκώσουν τη γαλανόλευκη, να εισπράξουν την άδολη αγκαλιά και το χειροκρότημα των συναθλητών τους και των οικείων τους. Που επίσης στρατεύθηκαν δίπλα τους και έκαναν μεγάλες θυσίες. Γιατί τα ατομικά αθλήματα θέλουν θυσίες και από τις οικογένειες. Μπορούν δεν μπορούν, θα πρέπει να είναι δίπλα στους αθλητές/τριες που κάνουν πρωταθλητισμό. Ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, για κάτι μεγάλο.
Όχι ένα επαγγελματικό συμβόλαιο με πολλά μηδενικά που θα υπογράψει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ή μπασκεμπολίστας μόλις ενηλικιωθεί. Αυτό δεν ήταν, ούτε είναι το κίνητρο του Τεντόγλου, της Ντρισμπιώτη, τον Χρήστου, του Παπακωνσταντίνου και των άλλων παιδιών. Ούτε ζηλεύουν. Γιατί για τους Ελληνες πρωταθλητές/τριες ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής. Είναι ιδεολογία κι όχι μέσον επιβίωσης. Αυτό το κίνητρο είναι που οδηγεί την Ντρισμπιώτη στα 38 της χρόνια, κι ενώ η ΕΟΕ της γύρισε την πλάτη για την επιχορήγηση της, έβγαινε στους δρόμους της Καρδίτσας τα μεσάνυχτα για προπόνηση. Μετά από μία κουραστική ημέρα στο τσιπουράδικο των γονιών της. Δεν το έβαλε κάτω και έκανε το όνειρο της πραγματικότητα.
Είναι η ίδια η κολύμβηση, που σφυρηλάτησε την υπομονή και το κουράγιο του Χρήσου. «Ο πρωταθλητισμός σε ένα μοναχικό σπορ, πλάθει τον χαρακτήρα σου, σου δίνει αρχές και σε μαθαίνει να μην εγκαταλείπεις, μέχρι να πετύχεις αυτό που θέλεις» δηλώνει ο «χρυσός» στα 50μ. ύπτιο.
Ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου, που την Κυριακή θριάμβευσε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κωπηλασίας του Μονάχου, αγωνίζεται στο κορυφαίο επίπεδο χωρίς την παραμικρή οικονομική ενίσχυση. Δεν λαμβάνει, ούτε οδοιπορικά από την ομοσπονδία του, αν και πέρυσι είχε αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στην ηλικιακή κατηγορία κάτω των 23 ετών.
Η ιστορία του κωπηλάτη Στέφανου Ντούσκο δεν είναι διαφορετική. «Χορηγοί» ήταν οι γονείς του μέχρι το χρυσό στο Τόκιο. Παράτησε τις σπουδές του στην Ιατρική για να είναι συνεπής με τις αθλητικές του υποχρεώσεις. «Χωρίς τους γονείς μου δεν θα μπορούσα να παραμείνω στην κωπηλασία και να συνεχίσω να τραβάω κουπί. Δεν έχω από κάπου έσοδα και οι γονείς μου, μου καλύπτουν όλες τις ανάγκες μου. Στον αθλητισμό, και όχι μόνο» δηλώνει.
Και για να μην αδικήσουμε κανέναν. Εκτός από τον Παπακωνσταντίνου και τον Ντούσκο, στην κωπηλασία κέρδισαν μετάλλια (αργυρά), η Ευαγγελία Αναστασιάδου και η Ζωή Φίτσιου, ενώ ο Γιάννης Καλανδαρίδης και ο Θανάσης Παλαιοπάνος στο διπλό σκιφ κατέλαβαν την πέμπτη θέση.
Όλοι αυτοί οι αθλητές θα πρέπει να αποτελούν πρότυπα. Για τον νεαρόκοσμο που έμαθε να βρίσκει καταφύγιο στα social media. Που λυγίζει στην παραμικρή δυσκολία.
Και όλοι οι Ελληνες οφείλουμε μια βαθιά υπόκλιση σ’ αυτούς τους πραγματικούς ήρωες του αθλητισμού, γιατί νικούν όλες τις αντιξοότητες.