Είναι λογικό να γίνονται συνήθως αντικείμενο θαυμασμού στο ποδόσφαιρο οι επιθετικοί και οι μέσοι. Εκείνοι που προσφέρουν θέαμα και ουσία, με γκολ, με ντρίπλες, με ωραίες πάσες. Λογικό να δοξάζονται συχνά και οι τερματοφύλακες, γιατί θέαμα και ουσία “παράγουν” κι αυτοί, με τις αποκρούσεις τους.
Εκείνοι που αδικούνται στις εντυπώσεις είναι οι αμυντικοί. Και περισσότερο οι στόπερ. Αυτοί ηρωποιούνται μόνο όταν αποτρέψουν ένα γκολ που φαινόταν σίγουρο, ή όταν σκοράρουν. Σ' αυτούς περίπου απαγορεύονται οι ντρίπλες (που είναι ζήτημα και αν μπορούν να τις κάνουν), ενώ οι μεταβιβάσεις τους σπάνια δημιουργούν άμεσα προϋποθέσεις για να πετύχει γκολ η ομάδα τους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι ο θησαυρός που κατέχει ο ΠΑΟΚ και λέγεται Κωνσταντίνος Κουλιεράκης είναι ανυπολόγιστης αξίας. Εφάμιλλης ίσως του άλλου που λέγεται Γιάννης Κωνσταντέλιας. Οχι απαραίτητα ως προς τα ποσά που θα εισπράξει κάποτε ο ΠΑΟΚ από την ενδεχόμενη πώλησή τους (μακάρι για την ομάδα να μην έρθει ποτέ αυτή η στιγμή), αλλά σίγουρα ως προς τα ωφέλη από την αγωνιστική παρουσία τους.
Προσπαθώ συχνά να θυμηθώ ποιος στόπερ του ΠΑΟΚ (όχι μόνο αριστερός, αλλά και δεξιός) ήταν καλύτερος από τον Κουλιεράκη στα 20 του, αλλά η απάντηση είναι πάντα η ίδια: Κανείς. Και ούτε τόλμησε ποτέ κάποιος προπονητής να καθιερώσει στην ομάδα βασικό στόπερ ένα 19χρονο (όπως έγινε πέρσι) ή 20χρονο παιδί. Και όταν σκέφτομαι ποιους πρέπει να ξεπεράσει για να αναγνωριστεί ως ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός στην ιστορία του ΠΑΟΚ, προκύπτουν ελάχιστοι.
Από τον μεγάλο ΠΑΟΚ της δεκαετίας του 1970 (από τότε, δηλαδή, που μπορώ να έχω άποψη), βρίσκω Φουντουκίδη, Παύλο Παπαδόπουλο, Πέλλιο και Κούλη Αποστολίδη. Από την εποχή του πρωταθλητή ΠΑΟΚ το 1985, Μπανιώτη και Γιούρισιτς. Από τον ΠΑΟΚ του Μπατατούδη και του Μπάγεβιτς, Oυντέζε και Τετράτζε. Από τον ΠΑΟΚ Ζαγοράκη-Βρύζα και Σάντος, τον Kοντρέρας. Και από τον ΠΑΟΚ του Ιβάν, το τρίο Κρέσπο, Βαρέλα και Ινγκασον.
Παλιότερα, φυσικά, ο ένας κεντρικός αμυντικός έπαιζε μαν του μαν τον αντίπαλο φορ και ο άλλος λίμπερο. Δεξιοτέχνες λίμπερο ο Π. Παπαδόπουλος και ο Κ. Αποστολίδης (όταν γύρισε στην άμυνα από φορ και μέσος), υψηλόσωμοι με δυνατά κορμιά ο συγχωρεμένος ο Φουντουκίδης και ο Πέλλιος. Κανένας δεν συνδύαζε και τις δύο αρετές σε μεγάλο βαθμό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει με Μπανιώτη και Γιούρισιτς, με τους εγκεφαλικούς λίμπερο Τετράτζε, Κοντρέρας και τον δυναμικό Ουντέζε.
Ο Βαρέλα με τον Κρέσπο συνέθεσαν το πιο πετυχημένο δίδυμο στόπερ του ΠΑΟΚ όλων των εποχών και δεν είναι τυχαίο ότι μ' αυτούς κατακτήθηκαν τίτλοι, με αποκορύφωμα το νταμπλ του 2019. Ωστόσο, κάτι έλειπε και από τους δύο και το μυστικό της επιτυχίας ήταν ότι ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Οσο για τον Ινγκασον, έπαιξε στα χρόνια που ο ΠΑΟΚ αποδυναμώθηκε μετά το νταμπλ, αλλά σίγουρα είναι ο μόνος που συνδύαζε τεχνική και δύναμη, έχοντας και ένα ακόμη σπουδαίο προσόν. Το σκοράρισμα.
Αυτά ακριβώς τα τρία προσόντα έχει και ο Κουλιεράκης. Δύναμη, τεχνική, σκοράρισμα. Ετσι τουλάχιστον δείχνει και ενώ βρίσκεται ακόμη στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής καριέρας του. Στο δικό μου μυαλό, πρέπει να συνεχίσει να αποδεικνύει σταθερά ότι είναι πιο δυνατός από Φουντουκίδη, Μπανιώτη, πιο έξυπνος με την μπάλα στα πόδια από Τετράτζε, Κοντρέρας, πιο ικανός σε όλα από τον Ινγκασον και ένας αριστερός στόπερ που θα ξεπεράσει σε χρησιμότητα και ουσία τον Κρέσπο, που έπαιζε ακριβώς στην ίδια θέση και είχε ακριβώς τον ίδιο ρόλο.
Φέτος, είναι πολύ καλύτερος και πιο ώριμος από πέρσι. Οι τοποθετήσεις του είναι πιο γρήγορες και πιο αποτελεσματικές. Τα προσωπικά λάθη τα έχει μειώσει στο ελάχιστο. Το υπέροχο αριστερό πόδι του βελτιώνεται συνεχώς. Οι μεταβιβάσεις του είναι κατά κανόνα εύστοχες. Είναι ο ιδανικός για την πρώτη πάσα από πίσω, που μπορεί να προκαλέσει μια επίθεση με αξιώσεις. Ολες οι προωθήσεις του έχουν νόημα. Και είναι ολοφάνερο ότι δουλεύει πολύ για να κερδίζει κεφαλιές στα “στημένα” του ΠΑΟΚ και να σκοράρει, όπως έγινε την περασμένη Κυριακή στο 3-0 επί του Βόλου. Κοντολογίς, δεν του λείπει τίποτε, παρά μόνο κι άλλη, πολλή, εμπειρία.
Εμένα με πείθει ότι, αν δεν αρχίσει να πετάει στα σύννεφα, μπορεί να γράψει ιστορία. Και μακάρι να τη γράψει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, όσο κι αν αυτό σταθεί ίσως εμπόδιο στα όνειρά του να δοκιμάσει να κολυμπήσει στη δόξα και το χρήμα, παίζοντας σε μια μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα. Μακάρι, αυτό θα ήταν το ιδανικό, να γίνει σύντομα ο ΠΑΟΚ μια ομάδα που θα μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα όνειρα ενός Πέλκα, ενός Τζιόλη, ενός Γιαννούλη, ενός Κούτσια, ενός Κωνσταντέλια, ενός Κουλιεράκη, ενός Τζίμα και όλων των άξιων δικών του πιτσιρικάδων που θα φέρει και στο μέλλον στο φωτεινό ποδοσφαιρικό προσκήνιο.
ΥΓ. Ελάτε τώρα, κακά τα ψέματα: Αυτόν τον λεβέντη μόνο που τον βλέπεις σε “γεμίζει”. Φοβερό κορμί, με συνδυασμό δύναμης και ευλυγισίας. Σώμα από... ελληνορωμαϊκή πάλη, από πυγμαχία και, ταυτόχρονα, από το εξαιρετικά απαιτητικό σύγχρονο ποδόσφαιρο. Τυχερός ο ΠΑΟΚ που τον έχει και πρέπει να τον αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί, όντως είναι ένας πολύτιμος θησαυρός.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.