Ταλαιπωρήθηκαν και ταλαιπώρησαν και πάνω από όλα εκτέθηκαν και προβλημάτισαν. Αυτό δεν ήταν τελικός κυπέλλου. Περισσότερο έμοιαζε με μια επετειακή συνάντηση βετεράνων, από αυτές που συνηθίζονται όπως επί παραδείγματι η επί σειρά ετών καθιερωμένη αναμέτρηση Πεζοποριακού – Βραδυποριακού. Μια αναμέτρηση που την παρακολουθούν συγγενείς, φίλοι και ιδιαίτερα τα εγγόνια των πρωταγωνιστών.
Ένας τελικός που δεν διέφερε σε τίποτε από τις σημερινές κλασικές παραστάσεις που δίνουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς οι παλαίμαχοι της νεότερης γεννιάς. Θα λέγαμε ότι παρακολουθήσαμε τον «επικήδειο» του συγκεκριμένου πολύπαθου και περιπετειώδη τελικού, παρά έναν αγώνα που θα έκρινε έναν σημαντικό τίτλο. Ενενήντα τέσσερα λεπτά ταλαιπωρίας και ανυπόφορης βαριεστιμάρας, συγχρόνως όμως και ανήσυχων προϊδεασμών για φόβους και ενδεχόμενα να ξαναβιώσουμε ένα τόσο απεχθές ποδοσφαιρικό θέαμα (αγωνιστικό κατάντημα). Οι νταμπλούχοι πανηγύρισαν - με το δίκιο τους - αλλά κι έχοντας την άγνοια ότι το θέαμα που πρόσφεραν, άφησε ένα σοβαρότατο ερωτηματικό στον κόσμο τους.
Ο οποίος διαπιστώνει μία απογυμνωμένη στην κυριολεξία ομάδα, από τη μεταγραφική βουλημία του αφεντικού να ξεπουλήσει ότι καλύτερο είχε και να τους αντικαταστήσει όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια με δεύτερες επιλογές. Ο προχθεσινός Ολυμπιακός έμοιαζε να είναι ακρωτηριασμένος. Σύριζα κομμένες οι φτερούγες της ανάπτυξης του και της μεγάλης ταχύτητας του, από όπου ξεκινούσαν τα πάντα. Ο αιφνιδιασμός, η δημιουργία και η εκτέλεση. Δυσαναπλήρωτο το κενό του Τσιμίκα και του Ελ Αμπντελαουί.
Το ίδιο εμφανέστατη η απουσία του αθόρυβου ενορχυστρωτή Γκιγιέρμε. Με λιγότερες δυνάμεις πλέον ο Βαλμπουενά και με ένα δίδυμο κεντρικών αμυντικών που προκαλεί μαζί με τη σαστιμάρα και άφθονο γέλιο. Αν είναι δυνατόν μια ομάδα προοπτικών κι ευρωπαϊκών διακρίσεων όπως θέλει να παρουσιάζεται ο θρύλος, να έχει σήμερα δύο κεντρικούς αμυντικούς που με τις γιόμες τους, τα καντήλια τους να διώχνουν ή να κυνηγάνε τα περιστέρια κι αυτό να λέγεται σύγχρονος τρόπος στελέχωσης από μια ομάδα επιπέδου. Με δύο λοιπόν άμπαλους ξυλοσχίστες η αρχή της σπονδυλικής στήλης και με κομμένες τις φτερούγες του, ο Ολυμπιακός στον τελικό παρουσίασε την εικόνα μιας μέτριας μικρομεσαίας ομάδας, χωρίς βάθος και μεγάλες προοπτικές.
Ήταν τυχερός όμως γιατί απέναντι του είχε μια χειρότερη από αυτόν ομάδα. Αλήθεια τι ήταν αυτό το «πράγμα» που παρουσιάστηκε σαν ΑΕΚ προχθές στον τελικό; Μόνο με ομάδα που διεκδικούσε τίτλο δεν έμοιαζε. Μικροί και μεγάλοι ακριβοθώρητοι αστέρες για τα μπάζα. Έσερναν τον αγώνα με το αργόσυρτο τέμπο ενός γηροκομείου, παλεύοντας πρώτα με τον εαυτό τους και ύστερα «διεκδικούσαν»... σαν ζητιάνοι κάτι από το παιχνίδι. Και όχι ασφαλώς έναν τίτλο.
Θα μου πείτε ήταν μια αναμέτρηση και μόνο και ότι σαφώς θα διορθωθούν τα πράγματα και για τους δύο. Θα συμφωνήσω μέχρις ενός σημείου όμως. Κι αυτό γιατί θα ήθελα να καταθέσω την επιφύλλαξη μου ότι πολύ δύσκολα θα βρεθούν αντάξιοι αντικαταστάτες ιδιαίτερα στην περίπτωση του Ολυμπιακού από αυτούς που πουλήθηκαν και όπως φαίνεται θα συνεχίσουν να πωλούνται (περίπτωση Σεμέδο). Κενά δυσαναπλήρωτα στην κυριολεξία. Όσο για την ΑΕΚ το πρόβλημα παρουσιάζεται ακόμη μεγαλύτερο και αυτό αφορά ιδιαίτερα την άμυνα της, η οποία είναι μια πραγματική μπουκόπορτα. Αυτά τα ολίγα, για να πούμε και δυο κουβέντες για τον διαιτητή. Ο οποίος πέρασε σχεδόν «απαρατήρητος» εξαιτίας της τραγικής εμφάνισης των ηττημένων. Είναι ο ίδιος δυστυχώς που έπαιξε στον ημιτελικό του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ και νομίζουμε ότι κανείς δεν έχει ξεχάσει τι ακριβώς «διέπραξε». Είναι αυτός που μαζί με τον Παπαπέτρου βοήθησαν τον παραπαίοντα και μέτριο θρύλο εκείνου του αγώνα να κλέψει την πρόκριση από τον ΠΑΟΚ.
Μετά λοιπόν τον ημιτελικό επελέγη ο ίδιος και μάλιστα αιφνιδιαστικά την τελευταία στιγμή αντικαθιστώντας τον πρωτοδιορισθέντα για να ολοκληρώσει προφανώς το έργο του. Να βοηθήσει ώστε ο τίτλος να περάσει στα σίγουρα και πάλι στο λιμάνι, στην αγαπημένη ομάδα του αντιπροέδρου της ΟΥΕΦΑ Θόδωρου Θεοδωρίδη, γιου του συγχωρεμένου Σάββα. Μη μου πείτε ότι δεν ήταν πέναλτι η καθοριστική φάση του ξεκινήματος του παιχνιδιού η ανατροπή μέσα στην περιοχή του Ολυμπιακού, ούτε ότι δεν είδατε δύο καθοριστικές φάσεις σε περιπτώσεις ολοφάνερων φάουλ σε επικίνδυνο σημείο, να τις καταπίνει και να λέει με μεγάλη ευχέρια το «παίζετε – παίζετε». Ο Μελισσανίδης σε αυτό το κομμάτι πιάστηκε στον ύπνο.
Οι άλλοι είχαν εξασφαλίσει την πρόκριση, όπως και με τον ΠΑΟΚ. Το μυστικό ήταν ο διαιτητής και ποιος τον όριζε. Να μην λέμε πολλά λόγια, όλοι καταλαβαίνουν. Βέβαια ήταν τόσο τραγική η Ένωση που δεν υπήρχε κουράγιο για να σταθούν σε αυτή την ουσιαστική λεπτομέρεια. Αν όμως είχε καλύτερη απόδοση, σαφέστατα θα βλέπαμε άλλα πράγματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είχαμε και πάλι το ίδιο αποτέλεσμα.