Μεταφέροντας προσωπικά βιώματα από την εποχή που δούλευε στον ΠΑΟΚ, μπορώ να μιλήσω για έναν άριστο διαχειριστή προσωπικοτήτων, έναν άνθρωπο που γνώριζε πώς να κερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο των νεαρών ή των παικτών εργαλείων, αλλά και των αστέρων των ομάδων του. Πριν πάρει μία απόφαση στάθμιζε τα πάντα και φυσικά δεν κρατούσε μόνο μαστίγιο, αλλά και καρότο. Μπορούσε να ανεχτεί και ορισμένες ιδιοτροπίες ή κακές συνήθειες παικτών του, αν αυτές δεν επηρέαζαν την ομάδα.
Ο Κατσουράνης που είχε στην ΑΕΚ μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για εκείνον, αφού είχε καταφέρει να τον κερδίσει με τον τρόπο του, ενώ ακόμη και παίκτες όπως ο Μπακαγιόκο που είχε διαφωνίες μαζί του την σεζόν 2008-2009, ποτέ δεν έφτασαν σε μετωπική και ο Σάντος μπόρεσε να πάρει από εκείνον το καλύτερο για τον ΠΑΟΚ, κάνοντας άριστη διαχείριση αυτός και το τιμ του. Ειδικά, ο Ροζάριο ήταν “μανούλα” στο να διαχειρίζεται τις εντάσεις και στο τέλος να φέρνει τα πράγματα έτσι για να έχει η ομάδα κέρδος.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζαγοράκης για αυτόν έβαλε τα στήθια του μπροστά όταν στην αρχή της παρουσίας του ο ΠΑΟΚ έφτανε να δέχεται βαριές ήττες στην Τούμπα και να στήνονται λαϊκά δικαστήρια. Αυτές οι ισχυρές σχέσεις που δημιουργούσε με ανθρώπους είναι το μεγαλύτερο ατού του, μαζί με την οργανωτικότητά του, καθώς δεν άφηνε στην τύχη τίποτα. Και προετοιμαζόταν για όλα τα σενάρια που μπορούσαν να του τύχουν.