Ο Λευτέρης Αυγενάκης έδωσε τις εξετάσεις του. Εξισώνοντας θύτες και θύματα, μπορεί να ελπίζει στη διατήρηση της θέσης του ή σε μια άλλη υπουργική καρέκλα στον ανασχηματισμό.
Μπορεί και να νιώθει καλά με τον εαυτό του. Αν άκουγες τις δημόσιες τοποθετήσεις του, δεν θα,διακινδύνευες να τον προσλάβεις στην επιχείρησή σου.
Ομως η επικήρυξη δημοσιογράφων θα τον ακολουθεί σε όλη του την πολίτικη διαδρομή. Πολύ περισσότερο από την αποκοτιά να φύγει από τη ΝΔ και να ακολουθήσει τη Ντόρα Μπακογιάννη στο θνησιγενές κομματίδιό της, κάτι που αποκρύπτει επιμελώς από το βιογραφικό του.
Πλέον εξαρτά την πολιτική του επιβίωση από τις ορέξεις ενός επιχειρηματία. Θεωρεί ότι τον προστατεύει. Ίσως γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως όταν οι κυβερνήσεις και οι εν γένει εξουσίες νιώθουν βαρίδια, αρχίζουν και ξεφορτώνονται τα εύκολα θύματα.
Τέτοιο εύκολο (πολιτικό) θύμα θα είναι ο Αυγενάκης. Το άλλοθι της εξουσίας ότι βελτιώνει (τάχα) την κατάσταση με διορθωτικές κινήσεις-εξωπετάγματα.
Κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να μην είναι αποδεκτός από τη συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων. Παρότι προσπάθησε να προσεταιριστεί και άλλους επιχειρηματίες, δεν κατάφερε να εδραιώσει σχέσεις ούτε με τους φίλα διακείμενους στην κυβέρνηση.
Ο Λευτέρης Αυγενάκης θέλησε να κάνει πως δεν βλέπει τη χυδαιότητα της αφίσας. Και μίλησε για δημοσιογραφική δεοντολογία, τη στιγμή που δεν γνώριζε καν τι είχε ειπωθεί στη διαδικτυακή εκπομπή. Επειδή έτσι του είπαν να πει.
Το έκανε για να διασύρει τους επικηρυγμένους. Και έγινε ο ίδιος, ο επικηρυγμένος του αλάνθαστου κριτηρίου της κοινής γνώμης. Και της συνείδησης της. Σε έναν πολιτικό ενταφιασμό του.