Aνοιξη του 2019, μία εβδομάδα μετά τη λήξη του τελικού του Κυπέλλου και, ταυτόχρονα, τη λήξη της σεζόν, είχε βρεθεί στα περίπτερα και σε διάφορα άλλα σημεία πώλησης σε όλη την Ελλάδα, το βιβλίο με τίτλο “ΠΑΟΚ-ΝΤΑΜΠΛ 2019”. (Βλέπετε το εξώφυλλο στη φωτογραφία).
Ήταν η πολυτελής έκδοση των 204 σελίδων που είχαμε επιμεληθεί επί μήνες, κρατώντας όλα τα στοιχεία των αγώνων του ΠΑΟΚ σε όλες τις διοργανώσεις, οι ΠΑΟΚτσήδες δημοσιογράφοι της Metrosport, με την πίστη ότι δεν θα μείνουμε στο τέλος με το υλικό στα χέρια. Με την πεποίθηση, δηλαδή, ότι εκείνος ο ΠΑΟΚ θα κατακτήσει και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο κι έτσι... τον Μάη θα είμαστε καλά.
Το επόμενο, λοιπόν, Σάββατο από τον τελικό, πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου, κάθομαι σε ένα καφέ, έχω μαζί μου το βιβλίο και το ξεφυλλίζω για... χιλιοστή φορά, με την ευχαρίστηση ότι τώρα πλέον έχει φύγει από τις οθόνες του υπολογιστή και έχει περάσει στο χαρτί. Κάποια στιγμή, προσέχω δίπλα μου ένα ζευγάρι. Εναν άντρα, γύρω στα 40 με τη γυναίκα του. Ο τύπος έχει πάρει... τρία βιβλία. Το ένα το έχει ανοίξει και έχει “βουτήξει” στις σελίδες του, τα άλλα δύο κάθονται δίπλα του. Δεν αντέχω στον πειρασμό και ανοίγω κουβέντα μαζί του.
-Αδελφέ, με συγχωρείς. Σου αρέσει;
-Φοβερό.
Συνάμα, με κοιτάζει και με αναγνωρίζει.
-Ααα... εσείς είστε. Συγχαρητήρια. Πάρα πολύ ωραίο.
-Να είσαι καλά. Αλλά έχω μια απορία. Γιατί τρία; Θα δώσεις και σε άλλους;
-Οχι, απλώς αν είχα μόνο ένα θα μπορούσε να χαθεί. Τρία, για να είμαι σίγουρος. Γιατί... ποιος ξέρει πότε θα το ξαναζήσουμε αυτό;
Η απάντησή του με σόκαρε. Εγώ πίστευα ότι μόλις τότε άρχιζε ο ΠΑΟΚ να μαζεύει νταμπλ και ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα πολλά, εκείνος, όμως, μολονότι πολύ πιο νέος, άρα και πιο ενθουσιώδης, είχε τη μεγάλη αμφιβολία αν ποτέ πανηγυρίσει ξανά μια τέτοια επιτυχία. Αλλωστε, όπως είπε, “το θέμα δεν είναι μόνο να μπορείς να κάνεις νταμπλ, αλλά και να σε αφήσουν...”. Βλέπετε είχε προηγηθεί το άλλο νταμπλ, το 2018, το οποίο είναι γραμμένο μόνο στη συνείδησή μας και όχι στα χαρτιά, αφού οι Γκαρθία, οι Μαρινάκηδες, οι Καραπαπάδες, οι Αρετόπουλοι, οι Μελισσανίδηδες και οι Κομίνηδες είχαν φροντίσει να κλέψουν το Πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ και να το χαρίσουν στην ΑΕΚ.
Τα χρόνια που κύλησαν από τότε διέψευσαν εμένα και δικαίωσαν το παλικάρι με τα τρία τεύχη. Και το κακό είναι ότι ναι μεν αδικήθηκε ο ΠΑΟΚ αρκετές φορές, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι του ξαναέκλεψαν τίτλο. Αλλο Πρωτάθλημα δεν πήρε γιατί δεν μπορούσε να το πάρει. Γιατί μετά το 2019, αντί να βελτιώσει κι άλλο το ρόστερ του, άρχισε να το αποδυναμώνει. Με μοναδικό αντίπαλο τον Ολυμπιακό, το έχασε το 2020, το 2021 και το 2022, ενώ πέρσι, όταν ανταγωνιστές έγιναν και η ΑΕΚ και ο Παναθηναικός, έμεινε τέταρτος και καταϊδρωμένος.
Δεν μπορώ να ξέρω ποια τύχη θα έχει ο ΠΑΟΚ στο φετινό Πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Ξέρω, όμως, ότι για να έρθουν κι άλλα νταμπλ, πρέπει πλέον να διαθέτει ανώτερη, πιο ποιοτική ομάδα και από τους τρεις “μεγάλους” της Αθήνας. Από πέρσι, δεν παλεύει μόνο με έναν ανταγωνιστή αλλά με τρεις. Ο βαθμός δυσκολίας είναι τεράστιος. Κι αυτός ο βαθμός δυσκολίας ξεπερνιέται μόνο με ένα ρόστερ που θα είναι πάντα γεμάτο με μεγάλους παίκτες.
ΥΓ. Οχι, δεν θέλω να δικαιώνοναι η αμφιβολία και η ανησυχία. Θέλω να δικαιώνονται η αισιοδοξία και η πίστη. Και ο σύγχρονος ΠΑΟΚ, ο απαλλαγμένος από τους οικονομικούς βραχνάδες ΠΑΟΚ του Ιβάν, σίγουρα μπορεί. Αρκεί και ο Ιβάν να μη χάνει την πίστη και τη διάθεσή του. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ήταν λόγια του αέρα εκείνο το περίφημο “θέλω να κάνω τον ΠΑΟΚ ένα από τα κορυφαία 20 κλαμπ στην Ευρώπη”. Στο κάτω-κάτω, μου φτάνει να είναι το κορυφαίο στην Ελλάδα και να διακρίνεται όσο μπορεί στην Ευρώπη. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, εννοείται. Στο οποίο, δυστυχώς, δεν κατάφερε ακόμη να περάσει σε όμιλο, για να γευτεί τα αγωνιστικά οφέλη, αλλά και τα οικονομικά, που θα τον βοηθούσαν σημαντικά να αλλάξει επίπεδο.