«Ο ΠΑΟΚ δεν είναι στα καλά του, είναι ολοφάνερο, όμως, στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό», ήταν ο τίτλος του άρθρου μου που δημοσιεύτηκε σε αυτήν εδώ τη γωνία την παραμονή της ρεβάνς του ΠΑΟΚ με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ.
Έγραφα, 24 ώρες πριν τον θρίαμβο του ΠΑΟΚ επί των Κροατών και την πρόκρισή του στους "8" του Conference League, ότι "θα πρέπει να συμφωνήσουμε, νομίζω, ότι... στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Το λέω αυτό με αφορμή όλη αυτή την γκρίνια που έχει προκύψει στον ΠΑΟΚ μετά την ήττα στο Ζάγκρεμπ από τη Ντινάμο και, ακόμη περισσότερο, μετά από το νέο αρνητικό αποτέλεσμα, στο ντέρμπι με τον Άρη στην Τούμπα"
Προσπαθούσα να εξηγήσω αυτό που, σύμφωνα με το δικό μου σκεπτικό, είναι το αυτονόητο σε καταστάσεις σαν αυτή που έζησε ο ΠΑΟΚ πριν διαλύσει την Ντινάμο στην Τούμπα.
Η καταστροφολογία μετά από απανωτά αρνητικά αποτελέσματα, σε κρίσιμα βαθμολογικά αλλά κι από πλευράς πρεστίζ παιχνίδια, μπορεί να είναι αναμενόμενη και αποδεκτή έως ενός σημείου από την στιγμή που ζούμε στην Ελλάδα και ξέρουμε ποια είναι η νοοτροπία του Έλληνα οπαδού αλλά και των media, όμως, επειδή δημιουργείται η αίσθηση ότι γκρεμίζονται τα πάντα δεν σημαίνει και πως η κατάρρευση θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια, ότι είναι αναπόφευκτη.
Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση του ΠΑΟΚ. Η κλασική ελληνική αντίδραση δημιούργησε αυτό το κλίμα ότι "τελείωσαν όλα" μετά τις ήττες από Ντινάμο στο Ζάγκρεμπ και Άρη στην Τούμπα, ότι είναι προεξοφλημένος ο αποκλεισμός του ΠΑΟΚ από το Conference League και δεδομένο ότι βγαίνει οριστικά και αμετάκλητα από την διεκδίκηση του πρωταθλήματος.
Λες και η συζήτηση αφορούσε μια άλλη ομάδα και όχι αυτή που μέχρι πριν από λίγο καιρό έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις, πρόσφερε θέαμα, διαμόρφωνε μια πολύ μεγάλη αγωνιστική δυναμική.
Ο ΠΑΟΚ κόντρα στη Ντινάμο την Πέμπτη απλά υπενθύμισε σε όσους έσπευσαν να τον ξεγράψουν ότι του οφείλουν μεγαλύτερο σεβασμό και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Όχι επειδή την απαιτεί, αλλά γιατί την αξίζει, την δικαιούται με βάση την διαδρομή του αυτή την σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχε...