“Αφελή” χαρακτήρισε ο Λουτσέσκου το πρώτο και το τρίτο γκολ που δέχτηκε ο ΠΑΟΚ από τη Γαλατάσαράι και μου έκανε εντύπωση που δεν αναφέρθηκε καθόλου στο δεύτερο. Εγώ είδα να δέχεται δύο γκολ από σαστιμάρα στο κέντρο άμυνας και πλήρη αδράνεια στα μαρκαρίσματα ενώ η μπάλα έρχεται από ψηλά και ένα ακόμη, το τρίτο, από ανοργανωσιά όλου του αμυντικού μηχανισμού, τη στιγμή που η ομάδα είχε μείνει με 10 παίκτες και, παίζοντας ρωσική ρουλέτα, προσπαθούσε όπως-όπως να “κλέψει” την ισοπαλία. Πρέπει στα αποδυτήρια να βλέπουν κάθε μέρα σε βίντεο και τις τρεις φάσεις για να καταλάβουν τι δεν πρέπει να κάνουν για να μην αδικούν τους εαυτούς τους.
Ηταν η Γαλατά η καλύτερη ομάδα στο ματς; Ηταν. Θα μπορούσε να πετύχει άλλα γκολ, αν όχι αυτά που πέτυχε, αν δεν υπήρχε ο Κοτάρσκι και κάποιες σωτήριες επεμβάσεις της τελευταίας στιγμής από τους αμυντικούς του ΠΑΟΚ; Θα μπορούσε. Δεν τα πέτυχε όμως. Και δεν τα πέτυχε γιατί όλοι οι παίκτες του ΠΑΟΚ έκαναν κατάθεση ψυχής και σοβαρότητας, “βγάζοντας” στο χόρτο όποια ποιοτικά χαρακτηριστικά διέθετε ο καθένας. Το ερώτημα, δηλαδή το μεγάλο “γαμώτο”, είναι γιατί θα έπρεπε να ανταμείψουν τους εαυτούς τους μετά από γενικά καλή εμφάνιση με μια ήττα και μάλιστα με δύο γκολ διαφορά.
Ναι, το τερέν “έγερνε” προς τη δική τους εστία. Ναι, η συνολική χρηματιστηριακή αξία των αντιπάλων τους είναι πολλαπλάσια της δικής τους. Ναι, η ηχορύπανση ήταν πρωτόγνωρη ακόμη και γι’ αυτούς που έχουν συνηθίσει στην “καυτή” ατμόσφαιρα της Τούμπας. Ναι, όλα ήταν εις βάρος τους και φαίνεται λογική και αναπόφευκτη η ήττα τους, αλλά κάλλιστα θα την απέφευγαν αν αξιοποιούσαν τις ευκαιρίες τους και, το κυριότερο, αν δεν δέχονταν τρία γκολ το ένα πιο άδοξο και παράδοξο από το άλλο.
Ωπα, όμως. Για να ξέρουμε τι λέμε και για να μιλάμε με ονόματα. “Χρεώνουν” στον Κωνσταντέλια την απώλεια δύο ευκαιριών. Το σουτ άουτ με το αριστερό και το τετ α τετ με τον τερματοφύλακα. Στην πρώτη περίπτωση καλά κάνει και σουτάρει γιατί έχει ελεύθερο πεδίο και είναι φάτσα με την εστία, αλλά πουθενά δεν γράφει ότι η μπάλα θα πάει σώνει και καλά μέσα. Στη δεύτερη, την κατεβάζει με απίθανο κοντρόλ-επίδειξη δεξιοτεχνίας από τη μακρινή κάθετη του Κόλεϊ, φεύγει σαν σίφουνας μπροστά και πλασάρει όμορφα, αλλά η μπάλα πάει πάνω στο δεξί απλωμένο χέρι του τερματοφύλακα και όχι το χέρι του στην μπάλα. Είναι αυτό που λέμε ότι πρέπει να σε “θέλει” η στιγμή. Το ίδιο έγινε άλλωστε και με τον Κοτάρσκι. Οχι μία, αλλά δύο φορές. Οι τερματοφύλακες σ’ αυτές τις περιπτώσεις απλώνουν χέρια και πόδια, αυξάνουν τον όγκο τους και… ό,τι γίνει. Ε, τι να κάνουμε, στο πλασέ του Ντέλια δεν έγινε. Εγινε, όμως, στο γκολ. Παίρνει το ριμπάουντ, σουτάρει, η μπάλα περνάει από την… κλειδαρότρυπα και πάει στα δίχτυα. Τότε η “στιγμή” θέλησε.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε ρεαλιστικά, ο ΠΑΟΚ επιθετικά δεν διέθετε ούτε Ζίβκοβιτς, ούτε Τσάλοφ, ούτε τους μέσους του. Είχε μόνο Κωνσταντέλια και τους δυο πλάγιους μπακ. Ο Ζίβκοβιτς πρόσφερε μόνο την ωραία πάσα στον Οτο από το γύρισμα του οποίου έρχεται το γκολ του Ντέλια, ο Τσάλοφ προσπάθησε όσο μπορούσε αλλά “πνίγηκε” ανάμεσα στους αμυντικούς της Γαλατά και δεν απείλησε ποτέ την εστία τους, ο Τάισον κράτησε μπάλα, μοίρασε μπάλα, ωστόσο δεν έγινε τελικά αισθητός στην αντίπαλη περιοχή κι αν θέλουμε να βρούμε έναν ακόμη παίκτη που ακολούθησε σε επιθετική δημιουργία τον Ντέλια, αυτός είναι ο Μπάμπα. Πολύ καλοί στο κέντρο ήταν ο Καμαρά και ο Οζντόεφ, αλλά μόνο ανασταλτικά.
Οπότε, με το συμπάθιο, ναι, οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν τα κατάφεραν καλά στις τελικές ενέργειές τους, αλλά δεν ηττήθηκαν τόσο από τις χαμένες ευκαιρίες τους, όσο από τον τρόπο με τον οποίο δέχτηκαν τα τρία γκολ, “χάνοντας” τους αντιπάλους τους. Στο πρώτο τούς κερδίζουν την κεφαλιά στην καρδιά της άμυνας και μετά την “πατάει” ο Μπάμπα, στο δεύτερο η Γαλατά παίζει... βόλει με δύο κεφαλιές από δύο αμαρκάριστους παίκτες της και ένας τρίτος, επίσης αμαρκάριστος, σκοράρει και στο τρίτο η Γαλατά βγάζει κάθετη πάσα από πλάγιο άουτ σε αμαρκάριστο παίκτη, εκείνος βγάζει ασίστ σε άλλο αμαρκάριστο και το 3-1 είναι γεγονός. Σαν πολλοί δεν ήταν οι αμαρκάριστοι;
Ολα τα έδωσε ο Κεντζιόρα, η γενική εικόνα του Κόλεϊ ήταν πολύ καλή και ελπιδοφόρα, ο Μπάμπα “ξεσκίστηκε” πάνω-κάτω, ο Οτο το ίδιο, αν και έκανε ακατανόητα για την εμπειρία του λάθη, ο Καμαρά, ο Οζντόεφ, αλλά και ο Μπακαγιόκο με τον Σβαμπ στο τέλος έτρεξαν πολύ, πλην όμως η ιστορία γράφει ότι ο ΠΑΟΚ δέχτηκε τρία γκολ επειδή και στα τρία και ένας και δύο και τρεις παίκτες της Γαλατά βρέθηκαν εντελώς αφύλακτοι. Επίσης, η ιστορία επιβεβαιώνει ότι ο ΠΑΟΚ αμυντικά έχει πρόβλημα στις σέντρες και στα “στημένα”. Με τον Κόλεϊ πρόσθεσε ύψος στο κέντρο άμυνας, ο Κεντζιόρα είναι πάντα μαχητικός, οι αμυντικοί χαφ προσπαθούν με τη δύναμή τους να βοηθήσουν αλλά το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Κάθε φορά που η μπάλα έρχεται από ψηλά τρέμει το φυλλοκάρδι μας.
Πάντως, αυτή η εμφάνιση έδειξε ότι ο ΠΑΟΚ έχει τα φόντα να προχωρήσει στο Γιουρόπα Λιγκ και, παρά την ήττα, λογικό θα είναι να τονώσει την αυτοπεποίθηση των παικτών του. Το μόνο που εύχομαι είναι η… άπειρη ενέργεια που ξοδεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη να μην κοστίσει στο ματς με τον Αρη την Κυριακή. Και, βέβαια, προσπαθώντας να δω λίγο το μέλλον, εύχομαι να μη χρειαστεί να αναρωτηθούμε αν είναι προτιμότερο ο ΠΑΟΚ να επικεντρωθεί είτε στο Πρωτάθλημα είτε στο Γιουρόπα Λιγκ, “χαλαρώνοντας” είτε στο ένα είτε στο άλλο. Η λογική απαίτηση είναι “δώστε ό,τι έχετε και δεν έχετε και στα δύο”. Απλά το αν αντέχουν και στα δύο, με τόσο οκτώ απαιτητικούς αγώνες στο Γιουρόπα Λιγκ, είναι ένα ερώτημα. Μακάρι να απαντηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
ΥΓ. Είδα χθες μέχρι πολύ αργά τα στιγμιότυπα από όλους τους αγώνες του Γιουρόπα Λιγκ. Τα γκολ που χάθηκαν, ακόμη και από ικανούς σκόρερ, ακόμη και σε τετ α τετ, ήταν πάρα πολλά. Αντίθετα, είδα ελάχιστα γκολ που μπήκαν επειδή οι σκόρερ έμειναν ανενόχλητοι να κάνουν ό,τι θέλουν και, μάλιστα, μετά από “γιόμες”...
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube