Οι φιλικοί αγώνες γίνονται για να βρούνε οι ομάδες τον βηματισμό τους. Εντοπίζονται τα λάθη, γίνεται δουλειά πάνω σ’ αυτά και αγώνα με τον αγώνα βελτιώνεται η εικόνα της ομάδας. Όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο. Ωραίες και εύηχες οι δηλώσεις του τύπου «θα δουλέψουμε πάνω στα λάθη μας, ώστε να βελτιωθούμε», αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση το restart. Η πράξη είναι δύσκολη ιστορία και απέχει από τη θεωρία. Ο Αρης τα τελευταία χρόνια, είχε αρνητικό πρόσημο στην εξίσωση κατοχή-τελικές-γκολ. Ηταν ο μεγάλος του πονοκέφαλος, σε κάθε αγώνα. Οι προπονητές έλεγαν κάθε φορά τα ίδια λόγια, μετά το τέλος των αγώνων.
Τελικά αποδείχθηκε ότι είναι δύσκολη υπόθεση να λυθεί η ιστορία του γκολ, όπως είναι δύσκολο να υπάρχει αντίδραση στα στημένα ή καθαρό μυαλό στις ενέργειες που γίνονται στο τελευταίο 1/3 του γηπέδου. Για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει μία ομάδα να έχει ποιότητα και να έχει δουλέψει σκληρά πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα. Κυρίως να έχει ομαδικό πνεύμα. Συμφωνώ ότι το γκολ δεν είναι υπόθεση μόνο του φορ, όπως και ότι η άμυνα μίας ομάδας αρχίζει από την επίθεση. Αυτά όλα δεν είναι ψώνια από το… super market. Είναι η αλφάβητος του ποδοσφαίρου την οποία θα πρέπει να «περάσει» ο προπονητής στους ποδοσφαιριστές.
Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να εμπνέει, να έχει εμπειρίες, να είναι ισχυρή προσωπικότητα και να έχει βαρύ βιογραφικό, έστω κι ως ποδοσφαιριστής. Τα αποδυτήρια κάθε ομάδας θυμίζουν… «Βυζάντιο». Ολοι οι ποδοσφαιριστές έχουν έναν λόγο για να παρεξηγηθούν και να αισθάνονται αδικημένοι. Εκεί μπαίνει η ικανότητα ενός προπονητή. Τα συστήματα ίσως είναι η εύκολη ιστορία του ρόλου. Το δύσκολο είναι ο προπονητής να μπορεί να πάρει το καλύτερο από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται, να μη σκιάζεται από τα «βαριά» ονόματα και να μπορεί να κρατάει τις ισορροπίες. Και κυρίως να έχει ηγετικές ικανότητες.
Οι ομάδες δεν είναι κομπιούτερ. Είναι ένα παζλ ανθρώπων που ο καθένας έχει τη δική του επαγγελματική κουλτούρα και τα πιστεύω του για τις ικανότητες του. Όταν έχει απέναντι του έναν προπονητή με μικρή εμπειρία, όπως είναι ο Τερζής, μπαίνουν ζητήματα για το πώς θα διαχειριστεί το ρόστερ. Χειρότερο «μικρόβιο» σε μία ομάδα, από το να αγωνίζονται αυτοί οι οποίοι δεν αξίζουν γιατί έχουν βαριά συμβόλαια, χωρίς να δικαιολογούν την αξία τους μέσα στο γήπεδο, δεν υπάρχει. Ετσι αρχίζει να «ξηλώνεται» το πουλόβερ της ηρεμίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αυτό είναι το πρώτο στοίχημα του Αρη με τον Τερζή στον πάγκο. Προχθές στον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ 1948, για παράδειγμα, ο Πάλμα έδινε την εντύπωση ότι είχε την αίσθηση, ότι είναι όλος ο Αρης. Προσπαθούσε να τα κάνει όλα μόνος του, εκβίαζε το τελείωμα των φάσεων και έβγαζε εκνευρισμό. Συμβαίνουν αυτά. Όταν αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν γίνονται όμως κανόνας, χρειάζεται παρέμβαση του προπονητή. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα για τον προπονητή του Αρη. Εχει την απαιτούμενη εμπειρία και δυναμική προσωπικότητα ώστε να διαχειριστεί παρόμοιες κρίσεις. Κι αυτό είναι καθαρά θέμα προπονητή. Ο Τεχνικός Διευθυντής, μόνο επικουρικά μπορεί να βοηθήσει.
Αγωνιστικά ο Αρης θα κριθεί στον επόμενο φιλικό αγώνα. Είναι αναγκαίο να αγωνιστεί η ομάδα μ’ έναν ακόμη ισχυρό αντίπαλο για να μετρήσει τις δυνάμεις της. Με 11άδα που θα έχει, σε αντίθεση με το ξεκίνημα του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ 1948, περισσότερους από δύο νεοαποκτηθέντες. Τότε ίσως βγούνε περισσότερο ασφαλή συμπεράσματα. Μέχρι τότε θα πλανάται μία αμφισβήτηση για το τι θα πετύχει φέτος ο Αρης και αν καταφέρει να νικήσει τον.. χρόνο ώστε να είναι ετοιμοπόλεμος στον πρώτο επίσημο αγώνα.