Οι ομάδες πάντα βρίσκουν ένα καλό αφήγημα προκειμένου να δικαιολογήσουν την πώληση ποδοσφαιριστών-πριμαντόνες που ανήκουν στο ρόστερ τους. Αυτούς δηλαδή οι οποίοι είναι οι βασικοί πυλώνες της ομάδας και κάθε φορά που λείπουν από την 11αδα είτε λόγω τραυματισμού, είτε λόγω τιμωρίας, σηκώνεται πολλή σκόνη. Στοιχείο που πείθει για τη χρησιμότητα τους. Όταν όμως έρχεται η ώρα να τους βάλουν πωλητήριο, τότε αν δεν υπάρχουν «κατασκευάζονται» διάφορα σενάρια, ώστε να χαμηλώσουν οι αντιδράσεις των οπαδών. Προσπαθούν να βάλουν… «κορδέλα» στο πακέτο. Είναι γνωστή η συνταγή, αλλά όχι πάντα πετυχημένη.
Για δύο πράγματα όσο κι αν ψάξει κάποιος δεν θα είναι σίγουρος. Για το πόσα χρήματα εισπράττει μία ομάδα από την πώληση ενός ποδοσφαιριστή και τους πραγματικούς λόγους που αλλάζει φανέλα. Ο Αρης έχει παράδοση σε… σενάρια για παραχωρήσεις ποδοσφαιριστών. Η αλήθεια γίνεται γνωστή (εννοείται όχι μόνο για τους ποδοσφαιριστές που φεύγουν από τον Αρη), μόνο στην περίπτωση που οι ποδοσφαιριστές μιλήσουν σε ΜΜΕ την πατρίδας τους. Διαφορετικά κυριαρχεί το επιχείρημα που «σερβίρει» η ΠΑΕ σε συνεργασία με τον επικοινωνιακό της μηχανισμό.
Το ενδεχόμενο ο Μπράμπετς να πουληθεί στον Παναθηναϊκό, αποτέλεσε αιτία «πολέμου» των οπαδών του Αρη με τη διοίκηση. Το deal ήταν κλεισμένο με όλες τις λεπτομέρειες. Δεν ολοκληρώθηκε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, γιατί υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τους οπαδούς. Οι εντονότερες κατά την εποχή που διοικεί ο κ. Καρυπίδης. Παρόμοιες δεν υπήρξαν στο παρελθόν ούτε για την πώληση του Μαντσίνι, ούτε για αυτή του Βέλεθ.
Ακόμη όμως και για την περίπτωση του Μπράμπετς υπήρχαν απόψεις υπεράσπισης της απόφασης για πώληση του. Λίγες μεν, αλλά υπήρχαν. Ηταν αυτοί οι οποίοι υποστήριζαν ότι θα ήταν ένα συμφέρον deal για το ταμείο της ΠΑΕ Αρης. Εβαζαν στην εξίσωση την ηλικία του ποδοσφαιριστή και τα χρήματα που θα εισέπρατταν οι «κίτρινοι» και επιχειρηματολογούσαν. Οι ομάδες όμως δεν είναι παραγωγικές επιχειρήσεις, οι οποίες διοικούνται με καθαρά οικονομικούς όρους. Είναι οργανισμοί οι οποίοι στηρίζονται σε ποδοσφαιριστές με δοκιμασμένη πετυχημένη παρουσία. Δεν θα διαφωνήσω ότι όλα έχουν μία τιμή και ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος. Στο ποδόσφαιρο πάντως όποιος ακολουθεί δογματικά αυτά τα motto το πιθανότερο είναι να εκτεθεί. Ενέχει μεγάλο ρίσκο η πώληση ενός ποδοσφαιριστή που ανήκει στην κατηγορία των κορυφαίων της ομάδας. Πολύ περισσότερο 15 ημέρες πριν από τον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα. Ακόμη περισσότερο όταν η ομάδα έχει αποψιλωθεί, προφανώς για να ενισχυθεί το ταμείο της ΠΑΕ. Όλα όμως έχουν ένα όριο. Εκτός κι αν ο κ. Καρυπίδης έχει πετάξει «λευκή πετσέτα» και δεν το ομολογεί.