Αρθρογραφεί ο Θάνος Μπούζας
Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Δικέφαλο έμοιαζε μ’ ένα ποδοσφαιρικό θαύμα που εμφανίσθηκε ένα χρόνο πριν, σα μια κουκίδα ελπίδας η οποία γιγαντώθηκε και μετατράπηκε σε ποδοσφαιρικό συγκλονιστικό επίτευγμα. Το να επαναλάβουμε ότι ελάχιστοι φίλαθλοι στις αρχές του πρωταθλήματος , πίστευαν ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί να το κατακτήσει, είναι θετικό και επιβεβλημένο.
Αποτελεί παράλληλα τη δημιουργία ενός νέου ποδοσφαιρικού κανόνα, ο οποίος οφείλει να ενταχθεί στο σκεπτικό του κάθε ΠΑΟΚτσή οριοθετώντας τις αντιδράσεις του. Δυστυχώς πλέον και στην δημοσιογραφία όπως και σε ολόκληρο το κοινωνικό γίγνεσθαι, το διαδίκτυο «προσφέρει» φήμες οι οποίες στο μυαλό του κάθε οπαδού μετατρέπονται σε πληροφορίες που αφορούν ακόμη και το άμεσο μέλλον της ομάδος τους. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε το μέγεθος της ισχύς όλων των παραπάνω στην Αθήνα και τον Πειραιά. Θεωρούμε ότι υπάρχει μια σημαντική διαφοροποίηση στο πως αντιδρούν και τι υιοθετούν οι οπαδοί στο λεκανοπέδιο.
Η συντριπτική πλειοψηφία των τίτλων, οι οποίοι κατακτήθηκαν με καθαρό αλλά συνήθως με πολύ βρώμικο τρόπο, έχει δημιουργήσει ένα τοίχος ψυχολογικής άμυνας. Για παράδειγμα στην ΑΕΚ που σε μέσο όρο ηλικίας είναι πολύ πάνω, αποκτήθηκαν τερματοφύλακες. Στον Ολυμπιακό ούτε η ανανεώσεις ούτε οι αγορές λαμβάνουν χώρα. Όμως η ομάδα αυτή αρχίζει πολύ αργότερα τις υποχρεώσεις της. Ο Παναθηναϊκός που ο Αλαφούζος έχει ξοδέψει μέχρι στιγμής 130.000.000 , έχει μείνει στο πρωτάθλημα του 2010. Ο τελευταίος είναι και η μόνη ομάδα στην οποία οι φίλαθλοι-οπαδοί έχουν ξεσηκωθεί εναντίον του προέδρου τους εξαιτίας προφανώς της διαγραμμένης ανικανότητάς του να δημιουργήσει έναν ανταγωνιστικό σύλλογο ο οποίος να πάρει τίτλο.
Το πολύ εύκολο συμπέρασμα που βγαίνει κυρίως από τον Παναθηναϊκό, είναι ότι όσα χρήματα κι αν βάλεις, αν δεν πάρεις τίτλους είσαι από αποτυχημένος έως άχρηστος. Όσο αφορά τον ΠΑΟΚ , έχει δημιουργηθεί ένα ψυχολογικό υπόβαθρο το οποίο λόγω του υποχθόνιου πολέμου που δέχθηκε τις περασμένες δεκαετίες ακόμη και πρόσφατα όταν του αφαιρέθηκε το πρωτάθλημα για να το πάρει η ΑΕΚ, παραμένει αρνητικό και αμετάβλητο. Ο Δικέφαλος λόγω Κωνσταντέλια αλλά και κατάκτησης τίτλων την τελευταία επταετία έχει δημιουργήσει πολλούς νέους φιλάθλους οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την Θεσσαλονίκη ή τη Βόρειο Ελλάδα. Κρήτη , Κύπρος και εξωτερικό αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα του πολλαπλασιασμού των φιλάθλων.
Ωστόσο η κατηγορία των οπαδών που έχει δημιουργηθεί εδώ και πολλά χρόνια και κληρονομεί στους απογόνους της, την εκτός από την περηφάνια του παοκτσή, τις αμφιβολίες για το τι μέλει γενέσθαι , βρίσκεται σ΄ ένα μεταγραφικό ντελίριο. Σχεδόν σε όλο το εικοσιτετράωρο οι σωστές πληροφορίες αλλά και οι δημιουργηθείσες φήμες μπλοκάρουν το μυαλό όλων μας και δημιουργούν μια αρνητική κατάσταση αναμονής.
«Έρχεται ο Κεντζιόρα, ο Μεϊτέ ποτέ θα έρθει; Ο «τάδε φορ» είναι ακριβός, ο δείνα χαφ είναι μεγάλος σε ηλικία» Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μια ενασχόληση του οπαδού με το πως θα ενισχυθεί η ομάδα του αλλά ένα άγχος το οποίο πολύ δύσκολα ξεπερνιέται. Δεν θεωρούμε ότι στο μέλλον η κάθε μεταγραφή θα είναι μια διαδικασία του συλλόγου απλή και χωρίς σχόλια και αδημονία από τον κόσμο. Για μας αυτός είναι ο ΠΑΟΚ.
Που ακόμη και το που οι συμπεριφορές όλων μας κρατάν σε συνεχή εγρήγορση από πιθανό μειονέκτημα έχει μετατραπεί σε ποδοσφαιρικό τρόπο ζωής που μας είναι απαραίτητος και για αρκετούς θελκτικότατος.