Το τι επακολούθησε σε επίπεδο σχολίων μετά το τέλος του αγώνα Άρη-Ολυμπιακού δεν ήταν έκπληξη. Η κοινωνία του ποδοσφαίρου πάντα είναι έτοιμη, επιλεκτικά βεβαίως και αναλόγως τις σωματειακές προτιμήσεις των μελών της, να δημιουργήσει αφηγήματα, να πετάξει λάσπη και να απαξιώσει το ότι είναι οπαδικά αντίθετο. Για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα όπου υπάρχουν δεκάδες στιγμές οι οποίες μπορούν να συντηρήσουν σενάρια συνομωσίας.
Ο Άρης το Σάββατο το βράδυ είχε μόνο μία λύση προκειμένου να κλείσει στόματα: να νικήσει τον Ολυμπιακό. Την ομάδα την οποία αγάπησε από τα παιδικά του χρόνια ο Θεόδωρος Καρυπίδης, και δεν το έκρυψε, πολυεπίπεδο σύμμαχο του στο Πρωτάθλημα και τον βασικό αντίπαλο ΠΑΟΚ και ΑΕΚ για την κατάκτηση του τίτλου.
Από την άλλη ο Άρης είναι από τις λίγες ομάδες που θεωρητικά θα μπορούσαν να κόψουν βαθμούς από τους Πειραιώτες. Τι θα σήμαινε αυτό; Θα βοηθούσε τους συνδιεκδικητές του τίτλου να κερδίσουν πολύτιμο βαθμολογικό έδαφος. Αρα από τη στιγμή που οι «κίτρινοι» δε νίκησαν αναμενόμενο ήταν να στοχοποιηθεί η ομάδα. Κι στη ζούγκλα της μάζας δύσκολα κάποιος γλιτώνει.
Ο Άρης διοικείται από έναν παράγοντα που ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς ποδοσφαιρικής συνεργασίας με την ομάδα του Πειραιά. Κίνηση η οποία λόγω της έντασης της σχέσης, μπορεί να μην κολακεύει την ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν διεκδικεί και το ρεκόρ Γκίνες. Δεκάδες είναι οι παρόμοιες συνεργασίες μεταξύ άλλων ομάδων, ακόμη κι αυτών οι οποίες επιχειρούν λαϊκίζοντας, να παρουσιαστούν ως αμόλυντες.
H νίκη απέναντι σε όποια ομάδα κι αν την πετύχεις κυνηγώντας τον τίτλο του Πρωταθλητή, ίδια βαθμολογική αξία έχει. Αρα η ομάδα που έχει στήσει την πυραμίδα της διαπλοκής, καίγεται περισσότερο για το πού θα χάσει ο αντίπαλος του στην μάχη του τίτλου και όχι για το πού θα κερδίσει ο ίδιος. Ισως γιατί το δεύτερο το έχει, σχεδόν, δεδομένο. Μήπως τελικώς αυτό είναι που σηκώνει την περισσότερη σκόνη για το αποτέλεσμα του «Κλεάνθης Βικελίδης» και όχι τόσο η αξιοπιστία του Πρωταθλήματος; Αλλωστε μέχρι τώρα κανείς δεν μας έπεισε ότι «καίγεται» για ένα καθαρό Πρωτάθλημα. Γιατί αν «καίγονταν» είχαν την ευκαιρία να το πετύχουν.
Ο Άρης δεν ανταποκρίθηκε στις ανάγκες ενός ντέρμπι στο οποίο έπρεπε να… «ματώσει» κι αυτό είναι παραδεχτό από τους πολλούς. Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι; Οποιος μπει στο μυαλό των παικτών και μόνο μπορεί να απαντήσει. Ολοι οι υπόλοιποι απλώς κάνουν απαξιωτικά σενάρια τα οποία, δυστυχώς, έχουν την ελευθερία της δημοσίευσης τους στα social media.